In alle bescheidenheid durf ik te beweren dat ik een pretty "good mom" ben en ik ga ervan uit dat mijn kleine sloeber een "happy kid" is, vermits hij 90% van de tijd lacht. De andere 10% is hij wat trunterig en humeurig omdat hij moe is, wat dan weer komt omdat hij te veel gespeeld heeft, en daarvan wordt hij blij. Dus ja, mijn kindje is zeker en vast gelukkig! Maar de "sticky floors" en "dirty ovens" waarvan hierboven sprake is, zijn niet van toepassing op mij. Of wacht... Misschien toch wel? Tijd voor een kleine nuancering.
Ik ben een kuismaniak. Een netheidsfreak. Als ik mezelf moet vergelijken met een personage uit een van mijn favoriete series, dan is het zonder twijfel met Monica uit Friends. Juist ja, die met smetvrees. Hoewel het bij mij zeker zo erg niet is. Vroeger kreeg mijn appartement wekelijks een grondige schoonmaakbeurt, en daar genoot ik zowaar énorm van. Omdat ik nu eenmaal graag kuis. Ik weet het, dat klinkt volslagen crazy en idioot, maar so be it. Pas op, ik zou zeker geen poetsvrouw kunnen zijn en de hele dag alleen maar kuisen - dat zeker niet. Maar hier thuis een paar uurtjes stofzuigen, dweilen, wassen of strijken: dat ontspant mij. Het geeft mij de kans om rustig na te denken over bepaalde zaken, vergezeld van een leuk achtergronddeuntje. Voor jullie denken dat ik al kuisend filosofeer over de zin van het leven, Einsteins relativiteitstheorie of de grotallegorie van Plato: dat doe ik dus niet. Ik "mediteer" veeleer over wat ik 's avonds zal eten, welke kleur nagellak ik eens zou opdoen (want door te dweilen bladdert dat af), of welke Brugse winkels ik na mijn kuisstonde nog zal verblijden met een bezoekje (voor wat, hoort wat!). Maar wat ik dus eigenlijk wil zeggen: ik vind het helemaal niet erg om te kuisen want ik word er rustig en "zen" van. Zoals ik eerder al schreef, na het kuisen het blinkende resultaat kunnen bewonderen van mijn hard labeur en de bloemetjesgeur ruiken, daar word ik gelukkig van.
Niet dat ik zo'n voorstander ben van traditionele rollenpatronen, maar ik verwacht eigenlijk niet van mijn vriend dat hij me daarbij helpt (yes, he's a lucky man). Hij kan er tenslotte ook niet aan doen dat hij met een netheidsfreak samen is (voor zover ik weet, is dat niet de reden waarom hij gevallen is voor mij, maar ik kan natuurlijk mis zijn en hij kan een hidden agenda heben). Ik heb ook nooit problemen gehad om al het poetswerk voor mij te nemen. We wonen nog in een (zij het vrij ruim) appartement, dus zo heel erg veel kuiswerk is daar niet aan. Wanneer we in de zomer van 2014 naar ons nieuwe huis verhuizen, zal ik wellicht wel anders piepen. Maar daar ga ik voorlopig nog niet aan denken. Een probleem moet pas opgelost worden wanneer het zich effectief stelt, nietwaar? Maar terug naar mijn vriend die mij niet moet helpen kuisen, the lucky bastard. Dat komt ook grotendeels door het feit dat ik er heilig van overtuigd ben: wat ik zelf doe, doe ik beter. Een anekdote, die PJ héél graag oprakelt, bewijst dit. Ooit, toen de dieren nog spraken, zou hij mij een middagje helpen met poetsen. Lekker gezellig samen aan de kuis, jochei! Aangezien ik een gloeiende hekel heb aan stof afdoen (het enige mankementje aan mijn kuisverslaving), liet ik hem onze DVD-kast afstoffen. Hij deed flink wat ik hem gevraagd had, en haalde netjes alle DVD's eruit zodat er geen enkel stofje meer overbleef. That's my boy! Maar nadien zag ik wat hij uitgespookt had: hij had de DVD's willekeurig opnieuw in het rek gezet. Terwijl ze voordien thematisch geordend stonden: misdaadseries, wijvenseries, grappige series, enzovoort. Maar daar had meneer geen rekening mee gehouden tijdens zijn naarstige afstofwerkzaamheden. Gevolg: ik ben achter zijn rug alle DVD's opnieuw gaan ordenen (zoiets moet thematisch staan, punt! Neurotisch, moi?). Enfin, zo "achter zijn rug" was het blijkbaar niet want hij betrapte mij op heterdaad en spreekt er zes jaar na datum nog altijd over. Dus ik denk dat hij behoorlijk getraumatiseerd is. Sindsdien is hij nogal weigerachtig om mij te helpen. En dat begrijp ik volkomen. Ik denk dat ik niet zo'n aangename partner in cleaning ben.
Al wat ik hierboven beschrijf, dat was vroeger. Dat waren de eerste zes jaar dat we hier woonden. In die periode had ik nog véél tijd. Nu is er echter een kleine lieve huisgenoot bij gekomen, waardoor het mij aan tijd ontbreekt om op mijn gemak mijn kuiswoede bot te vieren. Ik kan me zelfs nauwelijks nog inbeelden hoe het vroeger was om zeeën van tijd te hebben. Want met een full-time job, een passie voor lopen, een druk sociaal leven én natuurlijk mijn lieve Emil, schiet er niet zo gek veel tijd meer over. In feite alleen maar in het weekend. Maar ik zie mijn zoon al zo weinig tijdens de week: wanneer we thuiskomen van de crèche rest ons nog hooguit een uurtje quality time voor hij in zijn bedje kruipt (probleem van elke full-time werkende ouder denk ik, ik ga daar nu niet over zagen). Dus in de weekends maak ik liever tijd voor hem (en voor mijn vriend) dan dat ik sta te dweilen en te strijken terwijl hij zielig in zijn parkje ligt toe te kijken met zijn schattige puppy eyes. Dat is niet meer dan logisch.
Het gevolg is dus dat er hier heel wat minder gekuist wordt dan vroeger. Voor mijn innerlijke kuismaniak doet dat soms pijn, veel pijn. Maar het is ook mijn eigen schuld, want ik kan heel gemakkelijk hulp vragen/krijgen en dat weiger ik koppig en pertinent. Om de bovenvermelde reden dat ik alles liever zelf doe. Zo kon ik na mijn bevalling wekelijks een kraamverpleegkundige laten komen om mij te helpen met kleine kuiswerkjes, de strijk,... Wel, ik heb haar welgeteld twee keer laten komen om dan wijselijk te besluiten: ik kan dat niet aan, iemand die staat te zwoegen en zweten terwijl ik in mijn zetel zit te commanderen wat ze moet doen. Plus, I really hate to say it, ze respecteerde ook niet de indeling van mijn kasten, de volgorde van de diverse (betekenisvolle!) prullaria op mijn dressoir, en dergelijke meer. Ik weet het, ik ben een maniak en ik neig soms naar het autistische, maar ik kan er niks aan doen. Het is gewoon sterker dan mezelf... En een poetsvrouw laten komen vind ik nu zeker nog niet nodig. Zolang we in ons appartement wonen, is er geen kuishulp nodig.
Maar ik moet zeggen: ik heb geleerd het te relativeren en het van mij af te zetten. And I'm proud of it. Mijn slimme strategie is ervoor te zorgen dat alles "uiterlijk" proper ligt. Dus ik laat geen speelgoed van de kleine rondslingeren, laat geen kruimels op tafel achter, doe altijd direct de afwas na het eten,... Maar wie goed kijkt, ziet dat er een vrij dikke laag stof op de kasten ligt, dat de vloer van de woonkamer dringend nog eens moet gedweild worden, dat de keuken een fikse schuurbeurt nodig heeft, dat de badkamerkranen vol kalk hangen, dat het zicht door de ramen met de dag beperkter wordt (neen, lieve bezoeker, dat ligt écht niet aan uw ogen...). Maar ik troost me met de gedachte dat geen enkele bezoeker van dit appartement zo goed zal kijken. Dat, behalve ikzelf, wellicht niemand hiervan wakker ligt. En al zeker mijn zoon niet. Which is what matters most: een blij kindje. Want dan ben ik ook blij.
En zo is de cirkel rond. Want mijn oven, die is écht wel smerig. En mijn vloer, die plakt wel degelijk een beetje. En ook al geef ik het niet graag toe, ik tracht het te verdoezelen door alles zo netjes mogelijk te leggen. Wat eigenlijk een beetje valsspelen is. Maar baby is gelukkig, en mama ook. Dus die quote van in het begin, die is echt wel waar, denk ik. Ik moet zelfs toegeven: als ik dan eens de tijd heb om uitgebreid te kuisen, wanneer man en kind buitenshuis zijn, dan geniet ik er niet zo erg meer van als vroeger. Misschien ga ik dan toch ooit nog normaal worden?
En als er ooit een moment komt waarop ik zelfs geen tijd meer heb om mijn uiterlijk-proper-huis-strategie tot uitvoering te brengen, dan kan ik nog altijd het volgende doen:
So all hail to the messy kitchens & the happy babies!
Josie xoxo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten