Ik ben deze week single mom aangezien PJ op congres zit in het buitenland. Geen enkel probleem voor een multitasker als ik: de (voor vele anderen wellicht superhectische) ochtendroutine opstaan + ontbijten + mezelf mooi maken + Emil eten geven, wassen en kleertjes aandoen verloopt bij mij, perfectionistisch organisatietalent als ik ben, sowieso supervlot, of mijn vriend er nu is of niet. Ik ben namelijk een van de grootste ochtendmensen die er op deze aarbol rondlopen. Na de ochtendspits thuis ga ik dus steevast lekker relaxed de baan op naar de crèche en naar het werk. Toch moet ik deze ochtend niet 100% geconcentreerd en alert geweest zijn. Want op een rotonde op amper 50 meter van de crèche, mijn eindbestemming, had ik niet gezien dat de wagen voor mij bruusk remde voor een overstekende fietser. Ik weet nog dat ik, in volle snelheid het rond punt oprijdend, bij mezelf dacht: "Oh neen, ik moét nu stoppen, anders zit ik ertegen, waar is die rem verdorie, aaaaaaah!?" En dan was het te laat. Te. Laat. Boem patat!
Had ik daar toch wel een mooie deuk en een aantal ferme krassen in de BMW (waarom toch geen Dacia? of een Lada, godbetert?) van de dame voor mij gemaakt. En ja, ook in mijn eigen wagen, maar dat was het minste van mijn zorgen. Het was zeker geen harde bots, dus mijn kleine pruts op de achterbank had in de verste verten niet door wat er gaande was. De lieverd bleef gewoon vrolijk verder lachen en kraaien op de achterbank. Thank God for that, want een krijsende baby kon ik op dat moment wel missen als kiespijn. Anders ook, maar op dat moment nog meer dan anders ;-)
Gelukkig bleek de bestuurster een zeer vriendelijke en rustige vrouw. Ze maakte ab-so-luut geen aanstalten om een scène te maken. Oef! Aangezien geen van ons beiden het aanrijdingsformulier in onze wagen liggen hadden, en we allebei een beetje onder de indruk waren, spraken we af om deze avond samen te komen bij mij thuis om alles samen in te vullen. We wonen gelukkig bij elkaar in de buurt. Dat noemen ze dan een geluk bij een ongeluk! De vrouw was zo lief om tot bij mij te komen, omdat ik, met een uithuizige vriend deze week, niet zo mobiel ben eens mijn zoontje in bed ligt.
Afspraak voor 's avonds gemaakt, ik dus naar het werk. Met mijn geblutste Golf. Waar, nota bene, ook al een dag een grote tak aan de onderkant bengelde en een eng geluid maakte. Een tak waar ik in al mijn lompheid over gereden was, en die ik er niet uit durfde te trekken uit schrik om mijn hele auto te ontmantelen. En zo misschien wel tot ontploffing te brengen :-) Mijn vriend was er immers niet om mij uit de nood te helpen! Maar intussen heb ik, op aanraden van vele collega's en van diezelfde vriend, de boosdoener met een lange bezemsteel kunnen losmaken. Dat is toch al één probleem van de baan.
Ik vreesde de reactie op het werk (het is een bedrijfswagen), maar niks bleek minder waar. Ik heb zelfs de indruk dat ze er echt niet van wakker liggen. Nu ja, ik weet dat er al een aantal collega's hun auto volledig in frietjes gereden hebben. Dus daarmee vergeleken zijn mijn schrammetjes en bluts wellicht klein grut. Toch was ik een beetje "in shock" en kon ik me deze voormiddag maar moeilijk concentreren. Ik dacht aldoor: waarom moet mij dat nu weer overkomen? Al dat geloop, dat geregel... Maar soit, het had veel erger kunnen zijn... Intussen hebben de vrouw en ik samen de nodige paperassen in orde gebracht en nu hoop ik dat alles snel in orde komt. Ik was in fout, dat ga ik zeker niet ontkennen tegenover haar. Dus ik hoop dat de verzekeraars nu snel doen wat ze moeten doen.
GSM'en achter het stuur doe ik sowieso niet meer sinds ik mama ben, en zéker niet als mijn baby bij mij in de wagen zit (de opmerkzame lezer maakt hieruit dus op dat ik het vroeger wél deed, shame on me!). Maar vandaag heb ik gemerkt hoe snel ik hoe dan ook afgeleid ben -door wat dan ook, want ik weet écht niet wat mij uit mijn concentratie gebracht heeft. En hoe belangrijk het is om altijd voor mij te kijken in de wagen. Wat eigenlijk de meest logische zaak ter wereld lijkt. Maar het obviously niet is.
Positivo als ik ben, wil ik dit (niet zo superspannende, I admit) verhaal graag afsluiten met een positieve noot. Eind goed, al goed. De dag is gepasseerd, en ik kan dadelijk in mijn bedje kruipen nadat ik eerst nog eens ben gaan kijken hoe schattig mijn kleine Emil ligt te slapen. Lieve lezer, onthou gewoon het volgende: some days can be pretty shitty, but never ever forget how good life is in the end...
Josie xoxo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten