Vandaag is er weer zo eentje, net als toen. Een zogenaamde “ongeluksdag” (vrijdag de 13de, weetjewel) die voor mij een regelrechte lucky day is. Want vandaag ben ik tien maand jouw mama.
Vandaag, tien maand na die heuglijke dertiende februari tweeduizenddertien, kan ik jou het best als volgt beschrijven: babbelkous, wrikkelgat & deugniet.
Net als
je papa ben je nu al een echte spraakwaterval. ’s Morgens word je wakker
met je tutje in je mond, maar van zodra het ding eruit floept zijn de dada’s, gaga’s, ieh’s en aah’s niet meer te tellen. Dan begin je
honderduit te tateren over wat je gedroomd hebt, over hoeveel zin je wel hebt
in je stutt’n, over hoe bitter weinig
goesting je hebt om gewassen te worden, over god-weet-wat. En zo gaat dat door
tot ’s avonds wanneer je opnieuw in je bedje ligt en het nachtlampje uitgaat. Ja Mieltje,
dat heb je zeer zeker mee van je
vader. En daar is moeder vree content mee, want die houdt wel van wat leven in
huis.
En dat
leven, daar zorg je niet alleen voor met al je vertellementjes hoor. Neenee. Dat komt
er ook door jouw enorme beweeglijkheid en hyperactiviteit. Stilzitten is bijzonder
moeilijk voor jou, en hierin lijk je als twee druppels water op mij. Wriemelen,
spartelen, rollen en momenteel volop kruipen en je overal aan proberen recht te
trekken (en vallen, want dat hoort er nu eenmaal bij hé venteke): je doet niks
liever dan dat. Tijdens al je drukke bezigheden slaak je massa’s luide
oerkreten, waarin ik nu al serieus veel testosteron meen te ontwaren –dat belooft
voor later! Ik geef toe dat ik soms gefrustreerd raak als ik tevergeefs een
foto van jou probeer te maken die niét blurry
is door al je heen-en-weer-beweeg. Maar hey, ik wist waaraan ik me mocht
verwachten, want “wrikkelgat” was al het verdict van de gynaecoloog van bij de
allereerste echo’s J
In al je gewrikkel en gewroetel durf je ook al eens een sloeberstreek uit te halen. Zo doe je niks liever dan aan onze cd-kast trekken en snokken, ook al weet je dat dat niet mag omdat die kast eigenlijk een beetje gammel is. De deugnieterij die in je blinkende grote ogen (die mooie ogen waar de mensen altijd zo mee boffen) af te lezen valt wanneer je je speelgoedautootjes vanuit je stoel op de grond gooit om te testen hoe ver je kan gaan –ik moet toegeven dat ik dat de max vind, al probeer ik op zo’n moment natuurlijk wel een consequente, en dus strenge mama te zijn. (Maar sssst, dat mag ik jou eigenlijk niet zeggen J)
Al tien maand enorm veel leven in de brouwerij met jou dus. En zo hebben we het graag. Natuurlijk genieten je papa en ik ook wel van de rust wanneer jij je middagsiësta houdt en ’s avonds in je bedje ligt, en we gaan vaak eens met ons twee op stap. Maar we weten dat jij dat helemaal niet erg vindt, want je gaat supergraag op logement. Dat übersociale kantje heb je ook van je papa hoor; eigenlijk lijk je qua karakter grotendeels op hem (ik geef dat niet graag toe maar het is wel zo). Jij zou ook beginnen babbelen tegen volslagen vreemden, je bent overal héél graag bij, en je geeft niet graag toe aan vermoeidheid (de uitdrukking “deur de meur goan” staat nu al in je woordenboek). Verder kan je heel koppig en ongeduldig zijn, en je hebt een ferm eigen willetje. Die drie laatste eigenschappen zijn zeker ook op mij van toepassing hoor, there’s no use denying that. Maar je papa en jij, jullie zijn zo’n fantastisch duo, ik smelt keer op keer als ik jullie samen bezig zie...
Emilio, Mieltje, protje, zotje, varkentje, aapje. Nog amper twee maandjes te gaan en je wordt verdorie al één jaar. Hoe enorm ik er ook van hou jou te zien opgroeien en jou met de dag meer een echt “manneke” zie worden in plaats van dat kleine hulpeloze mormeltje van weleer, toch zou ik soms de tijd wat trager willen laten gaan. Even op de pauzeknop willen drukken. Gewoon omdat het zo'n leuke periode is nu!
Maar ja manneke, je weet wat ze zeggen hé.... En ze gaan het nog vaak zeggen, als je later op een fuif staat en je verschiet ervan dat het al 2u is en je moet naar huis want anders gaan ma en pa vies zijn. Of wanneer je aan het einde van de zomervakantie constateert dat het allemaal zo snel gegaan is en dat je al terug naar school moet... Weet je wat ze dan gaan zeggen?
Time flies
when you’re having fun.
Dat hij vliegt, da’s een feit. Dat doet hij al tien maanden lang. Maar wel tien heerlijke maanden filled with laugher, fun & lots of love.
En dáárom kan deze vrijdag de 13de voor mij niet anders dan een enorme geluksdag zijn.
Love you protje, ge zijt ne vree wijze kleine Mama xoxo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten