Emil had
het tijdens zijn eerste levensmaanden – je weet wel, die tijd van de “roze
wolk” waar iedereen het over heeft en die jij precies als enige kersverse mama maar
niet kan vinden –nogal moeilijk om ’s nachts de slaap te vatten. Vermits men
altijd zegt dat je een baby de eerste zes maanden niet kan verwennen, en wij
geen zin hadden in hoogspanning in onze relatie door verregaand slaaptekort (woordenwisselingen
waren er sowieso al voldoende omdat we vaak allebei niet wisten wat aan te
vangen met dat hulpeloze pasgeboren mormeltje), namen wij hem bij gelegenheid
al eens bij ons in bed. Echt goed sliepen we toen niet, want hij was nog zo piep
en mini dat we voortdurend schrik hadden om op hem te gaan liggen en hem te
verpletteren. Maar een béétje slapen met een baby tussen ons in of helemaal niét
slapen door een krijsende boreling in de kinderkamer naast ons: onze keuze was
snel gemaakt.
Die tijd
is intussen al héél veraf. Na twee maanden begon onze kleine aap namelijk lekker
en graag te slapen ’s nachts, in zijn knusse bedje op zijn eigen kamertje, al snel het klokje rond. Ik
kan mij al niet meer voorstellen hoe het was om ’s avonds uren rond de tafel te
lopen om hem wiegend in slaap te krijgen, en om ’s nachts meermaals te moeten opstaan
om hem te sussen en al zingend (“Slaap Emiltje slaap, daar buiten loopt een
schaap” was een hit in die tijd!) opnieuw in dromenland te krijgen. En daar kus
ik mijn beide pollekes om. Tegenwoordig liggen we enkel nog met zijn drieën in
"het grote bed" tijdens het weekend of in de vakantie, om ’s morgens samen nog
wat te snoozen. Heerlijk gelukzalige
momentjes zijn dat.
Al zijn
er op elke regel natuurlijk uitzonderingen. En vannacht was er zo één. Emil
gaat momenteel door een periode met veel, voor hem bijzonder ingrijpende, veranderingen.
Hij krijgt volop tandjes en leert kruipen terwijl hij, ongeduldig als hij is,
eigenlijk het liefst van al wil rechtstaan en kilometers ver wil stappen. Plus
het voorbije weekend is hij weer op veel plaatsen geweest waar hij nieuwe,
misschien wel overweldigende indrukken heeft opgedaan. Sint & Piet en een
echt Wienercircus gezien op PJ's werk bijvoorbeeld, en daar voor ’t eerst in
een draaimolen en een ballenbad gezeten (samen met mama, die het minstens even leuk vond!). Zijn eerste boswandeling gemaakt in
de rugzak, en van “aaike paardje” gedaan op de manège. Voeg daarbij nog eens
massa’s aandacht van mama & papa én van de hele familie, waar hij zoals
altijd bijzonder gewillig van schoot naar schoot ging, en het hoeft niet te
verwonderen dat het kind vannacht rond middernacht is wakker geschoten en de
slaap niet meer kon vatten. Wellicht had hij een iets te overweldigende droom met
in de hoofdrol zichzelf, gezeten op het paard van Sinterklaas dat hij naar
hartelust over de snuit kon aaien, met rond hem allemaal schattige
circushondjes dansend op hun achterpootjes, en dáár nog eens rond de hele
familie in een grote kring aan het applaudisseren voor Emil, die sinds kort
zelf ook in zijn handjes kan klappen... Eerlijk gezegd, uit zo’n droom zou ik
zelf ook zwetend wakker schieten J
En na
het wakker schieten geraakte hij maar niet meer in slaap – zelfs niet na
tientallen schaapjes tellen. Het arme schaap kon er echt niks aan doen, we
hoorden hem zijn typische grommende vermoeidheidsgeluidjes maken maar het wilde
écht niet lukken. Ik had er zo’n compassie mee. Met het oog op een drukke werkweek
hebben we dan maar even onze principes overboord gegooid en hem bij ons in bed
genomen. Principes overboord, inderdaad, want ik ben ervan overtuigd dat hij intussen
al goed en wel beseft dat hij niet in dat grote bed hoort te liggen. Hij is intussen
geen boreling meer maar een echte peuter, die al heel goed weet wanneer hij iets
doet wat eigenlijk niet mag. Want lag hij in zijn eigen bedje nog zielig te
jammeren om in slaap te geraken, dat gezeur veranderde prompt in een very big smile toen
PJ hem bij ons in bed legde. Zo van “Hehe, ’t is mij toch maar mooi gelukt” J Op zo’n momenten moet ik mijn eigen lach
inhouden en een strenge mama proberen te zijn, hoe moeilijk ik dat ook vind.
Want ook dát is een principe – niet lachen wanneer hij iets uitspookt dat
eigenlijk niet mag maar wél grappig is – en ik smijt mijn principes niet graag
allemaal tegelijk en masse overboord.
Eentje per keer is voldoende J
Maar
bon, hij lag dus knus tussen ons in en hij is als een blok in slaap gevallen. Zeer
vast hebben PJ en ik niet geslapen, maar ’t is toch zo leuk om dat snurkend
varkentje eens tussen ons in te hebben en wakker te worden met dat zachte
"bolletje baby" naast ons. Ondanks zijn korte nacht was Emil trouwens heel goed
gezind vanmorgen. En dat maakte mij, ondanks mijn eigen onderbroken nacht, dan
weer blij op een maandagochtend. Maar vanavond is ’t weer in zijn eigen bedje
te doen, wees daar maar zeker van. Met drie is alles altijd leuker dan met
twee, dat ga ik niet ontkennen. Maar dan wél overdag, niét ’s nachts. Dus met drie in bed, hoe gezellig en knus
dat ook moge zijn – we gaan van die uitzondering zeker geen regel maken.
Vannacht
ligt Mieltje dus weer als een echte big boy – samen met zijn dierbare pluchen beesten
welteverstaan – in zijn eigen bedje te glunderen zoals hier:
En dan kruipen PJ en ik wel een beetje dichter om de afwezigheid van dat warme lijfje te compenseren. Met twee in bed is minstens even leuk... En bovendien wil ik vermijden dat het op den duur escaleert naar toestanden als dit:
Slaap lekker!
Love, Josie xo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten