West Side

Ik woon nu bijna 7 jaar in Brugge als Gentse inwijkelinge. Enfin, om correct te zijn moet ik zeggen: I’m from Destelbergen. Maar vermits daar geen hol te beleven valt eens je je kindertijd gepasseerd bent (de glory days van de befaamde Bocaccio are loooong gone), heb ik heel veel tijd doorgebracht in de bruisende Arteveldestad. Ik ging er naar de lagere school, het middelbaar, het unief. Ik beleef(de) er legendarische avondjes uit met mijn vriendinnen. Ik ging er shoppen, en dat doe ik tot op heden nog steeds op mijn vaste adresjes. En ik ben een Buffalosupporter in hart en nieren (al ken ik eigenlijk nul de botten van voetbal en doe ik het gewoon om er PJ, een fervent FCB-aanhanger, mee tegen de schenen te schoppen, sympathiek als ik ben J).

Om maar te zeggen: ik ben trots op mijn roots, en geen klein beetje. Gent is de stad van mijn hart, de stad waar ik me na al die tijd in Brugge nog steeds 100% thuis voel. Telkens als ik de snelweg afrij aan de Zuid, voelt dat voor mij een beetje als thuiskomen. I ❤Gent, en klaarblijkelijk ben ik niet de enige die er zo over denkt:

Mee mijne vlieger, en zijne steert, hij goat omhuuge, 't es 't ziene weerd... :-)

Het hoeft dus niet te verwonderen dat ik nog veel tijd doorbreng in de Stroppenstad. Ik spreek er maandelijks af met mijn allerliefste bavotrutten, ik ga er op tijd en stond mijn boekje (en visakaart) stevig te buiten in mijn favoriete shops, en uiteraard zijn er ook veel (al mogen dat er altijd meer zijn maar het is agendagewijs soms moeilijk, helaas) bezoekjes aan la mamma in dat aangrenzende dorp called D’bergen waar niet veel te beleven valt, behalve dan die gezellige babbelmomentjes met mijn mama – en daar kan weinig tegenop natuurlijk.

Als ik dan, na een van die vele leuke tripjes, terugrij naar Gent en ergens tussen Aalter en Beernem temidden van de velden het bordje passeer met de boodschap “De provincie West-Vlaanderen heet u welkom”, dan voél ik me ook echt welgekomen. Dan voel ik me thuis. Minstens even thuis als in het Gentse.

Jawel lieve lezer, hier in the Far West voel ik me goed. Hier voel ik me op mijn plaats. Ik hou van de typische West-Vlaamse werkersmentaliteit, van de openheid en de geen-blad-voor-de-mond-cultuur die hier heerst. West-Vlamingen zeggen wat ze denken, in hun kleurrijke taaltje. I love it. Er mag dan wel veel gelachen worden met West-Vlaams, maar ik vind het een verdomd schoon dialect. Al die wijze woordjes als –to name just a few – e seule, andjoens, savat’n, e sarzje, e keppe, e poan broeksje, e pleute, stutt’n, olsan,... Heerlijk gewoon. Om nog maar te zwijgen van al die sappige scheldwoorden: mutt’n, tjoet’n, kissak, slunse,... Je zou er bijna goesting van krijgen om ruzje te moak’n J

Ik betrap mezelf er trouwens op dat ik van langsom meer “Mo how seh” begin te gebruiken in plaats van het Gentsere “Ma allee jong”. De max vind ik dat J Wist je trouwens dat het West-Vlaams het langste éénlettergrepige woord bevat? Dat woord is “muggengeheugen”. Vraag eens aan een westie om dat uit te spreken and you’ll know why... J

Zeg nu zelf, een serie als “Eigen Kweek” (die jammergenoeg afgelopen is maar het schijnt dat er een vervolg zou komen, yay!), dat is het toch gewoon genieten, zowel door het taaltje als door die mooie West-Vlaamse landschappen? OK, het Heuvelland is langs geen kanten te vergelijken met Brugge of met Torhout, mijn toekomstige hometown. Dat besef ik heel goed. Maar ik denk dat jullie intussen wel al door hebben dat ik, als Gentse inwijkelinge, een serieus hart heb voor da west side.

Vraag me dus niet om een keuze te maken tussen Oost en West want ik kan het niet. En ik wil het ook niet, jong. Ik vind beide even leuk. Ook al ligt West-Vlaanderen met zijn westies een beetje verder af van mijn dierbare familie en mijn besties (“ver” is trouwens relatief want ik sta er via de snelweg met mijn toch wel vrij zwaar voetje op een goed half uur), hier voel ik me thuis. En dat heb ik – ere wie ere toekomt – voor een groot deel te danken aan mijn vriend, zijn superdeluxe familie en onze vrienden hier. En mits nog een beetje geduld kunnen we ons knusse appartementje eindelijk inruilen voor een échte thuis...

The place I'll call home in just a few months...



Kijk Emilio, daar komt binnenkort jouw kamertje!!
 

Almost home sweet home at the west side... Looking forward!

P.S. Ter vergelijking: Emil wordt morgen 10 maand, toen ik zou oud was als hem was ik net verhuisd naar ons nieuwe huis in Destelbergen - the place I'll always call home no matter what...

 

Love, Josie xo