Neen, lieve lezer, dit wordt geen nerdy blogpost over
wiskunde, fysica of iets wat daar in de verste verten ook maar een klein beetje
mee te maken heeft. Ik versta daar namelijk de ballen van – ik heb bovenstaande
info moeten opzoeken op Wikipedia hoor J Waar
het dan wél over gaat: muziek. Want naast
mijn liefde voor all things girly, shiny,
blingbling & shopping-related - waarover het op deze blog al meer dan genoeg gaat - heb ik ook een enorme passie voor
muziek. Ik schreef
het al eerder: my life is music, ik kan niet zonder. Je vraagt je nu wellicht
af wat mijn liefde voor muziek te maken heeft met die saaie wiskundige
vergelijkingen. Awel, 'k zal het ne keer expliceren...
Als nieuwsgierige,
open-minded muziekliefhebber ontdek ik graag nieuwe dingen. Beginnende groepjes
bijvoorbeeld, die volop aan hun weg naar de top aan het timmeren zijn. Een band die ik zo al een tijdje volg is Alt-J.
Intussen is deze Britse indierockband al niet zo klein en “beginnend” meer,
want de voorbije zomer stonden ze op veel grote festivals en daar veroverden ze
vele harten (én oren). Gezien hun naam worden ze vaak bestempeld als “nerdgroepje”
(maar hey, nerdy is the new sexy, right?).Ze kwamen op hun naam vanwege de vele keerpunten
en veranderingen in hun leven (Δ wijst op veranderingen in de natuur, remember). Daarvoor
heetten ze “Daljit Dhaliwal” of “Films” – dit geef ik enkel en alleen mee voor
de volledigheid en voor wie het interesseert J
Alt-J
maakt vrij speciale, ingetogen, niet altijd even toegankelijke muziek. Op het
eerste gehoor niet direct my kinda music
omdat ik het nogal heb voor stevige beats, lekkere bassen en strakke ritmes. Maar toen ik hun nummer “Matilda” voor ’t
eerst hoorde – ik weet niet meer precies wanneer of waar dat was – was ik
meteen verkocht. En kon ik alleen maar denken: wat een machtig schoon nummer is
mij dat. Het gaat mij niet zozeer om de tekst, maar gewoon om de wondermooie
melodie en het gevoel dat ik er telkens opnieuw van krijg bij iedere
luisterbeurt. En dat zijn er intussen al héél wat geweest... ’t is zo een van
die nummers die mij nooit zullen vervelen. Dat kan ik nu al met zekerheid zeggen.
En hou je
vast, want het is nog niet gedaan. Er is
namelijk ook nog hun nummer “Tessellate”. Ook dat heeft een speciale
betekenis voor mij. Want we waren nog geen week thuis uit het moederhuis of ons
Mieltje was al ziek. Een onschuldig virus dat hij opgelopen had via een van de
vele bezoekers tijdens de eerste dagen, en dat hij zelf moest uitzieken, maar
dat wisten we nog niet toen we op zondagnacht met hem in blinde paniek op de
spoedafdeling van het ziekenhuis binnenstormden. Gezien zijn “pasgeborenheid”
wilden de dokters het zekere voor het onzekere nemen en hem ter observatie in
het ziekenhuis houden tot er uitsluitsel was dat het zeker géén bacteriële
infectie was. Ik heb nog niet veel ellende meegemaakt in mijn leven, maar ik
kan met zekerheid zeggen dat dat een van de meest miserabele nachten was die ik
ooit heb meegemaakt. Maar daar ga ik nu verder niet over uitweiden want ik denk
er liever niet aan terug, en het doet hier nu ook niet ter zake.
Ik gaf
toen nog borstvoeding en dus moest (allee, “mocht” want andere ouders mogen
daar niet overnachten) ik bij mijn baby in het ziekenhuis blijven. Ellende alom,
want de kinderafdeling van het ziekenhuis (in tegenstelling tot de moderne materniteit)
is vrij vervallen en totaal niet voorzien op inslapende mama’s. Er is een bed,
maar geen sanitaire voorzieningen. En aangezien ik nogal op mijn persoonlijke
hygiëne gesteld ben, “ontsnapte” ik elke dag tussen twee voedingen door
eventjes snel-snel uit het ziekenhuis om over en weer te rijden naar huis. Zo kon
ik een douche nemen en mijn gedachten even verzetten. Bij het douchen zet ik
altijd de radio aan. En wat hoorde ik op
het moment dat ik de radio aan zette? Juist ja, “Tessellate” van Alt-J. Op zich
niks speciaals, ware het niet dat de band voor mij sowieso al gelinkt was aan
mijn toen één week oude zoontje. En nu dus weer, op een niet zo leuk moment
maar het gaf mij op een of andere manier wel kracht en hoop dat het snel weer
goed zou komen met mijn baby boy. Dat ik gauw weer thuis zou zijn met hem en
zou kunnen genieten van onze tijd samen.
En die hoop, dat optimisme, dat immense nestverlangen dat ik toen had, die voel
ik nog steeds als ik dit hoor:
Net als de betekenis van de groepsnaam
is de muziek van Alt-J voor mij dus gelinkt aan belangrijke momenten in mijn
leven. Wellicht
een stom toeval hoor, ik ben veel te nuchter en rationeel om er meer achter te
zoeken. Maar als bij een volgende belangrijke gebeurtenis die met Emil te maken
heeft, “toevallig” opnieuw een Alt-J nummer speelt (laat het dan het mooie “Breezeblocks”
zijn aub...), dan ga ik misschien toch van gedacht moeten veranderen J
Los van de speciale betekenis die
de muziek van Alt-J om bovenstaande redenen voor mij heeft, vind ik het gewoon
ook de ideale luistermuziek om me bij te ontspannen. Gisteravond bijvoorbeeld, heb ik
de tv afgezet en me lekker in de zetel genesteld met een stapel ongelezen
weekendkranten (na een bomvol weekend had ik daar geen tijd voor gehad), met op
de achtergrond een wondermooi concert. Ik heb er enorm van genoten – en voor
een hyperactief bezig bijtje als ik is dat een hele prestatie! Dus lieve lezer,
sit back & relax en beluister hier
zelf ook eens dat mooie concert... I hope you like it!
Love,
Josie xo
P.S.
Omdat een post zonder mooi fotootje anders maar wat saai is, wil ik graag nog
even dit plaatje meegeven... Na een weekje ziekte en trunterigheid is mijn
mannetje weer zijn gewoonlijke levendige zelf. Met melksnor, sloeberoogskes en
alles erop en eraan J
Geen opmerkingen:
Een reactie posten