Moederschapsdementie daarentegen, dat is pakken erger. Sinds ik mama ben, is mijn geheugen een zeef geworden en vergeet ik vanalles, te pas en te onpas. Mijn laptop en mijn zorgvuldig bereid lunchpakket (waarvoor ik speciaal een kwartier vroeger uit bed kom, nota bene) naar het werk. De babytas naar de crèche. De buggy wanneer Emil een dagje bij de meme gaat (en die meme, nota bene, dat is mijn mama en die gaat dus logischerwijze graag op trot met de kleine). Ik vergat ook steevast de helft van mijn boodschappenlijstje wanneer ik in de supermarkt liep, maar daar heb ik gelukkig al een oplossing voor gevonden. Delhaize Direct, marry me please J
Ik vergeet soms ook om te ontspannen en te genieten. Om mezelf wat me-time te gunnen. Of ik vergeet dat ik moe ben en beter in bed zou kruipen, want dat een dag nog steeds maar 24 uur telt waarvan ik er toch best een 6-tal in bed zou doorbrengen. Ik durf occasioneel ook al eens te vergeten dat ik niet al mijn aandacht en liefde aan Emil mag geven, maar ook aan die andere lieve vent die hier rondloopt (sorry PJ). Ik vergeet gelukkig niet mijn baby in de wagen, zoals ik deze week nog hoorde in het nieuws. Dus dan valt die moederlijke vergeetachtigheid eigenlijk wel nog mee, denk ik.
Waarom ik over deze vergeetachtigheid schrijf? Wel, toen laatst een zwangere vriendin mij vertelde hoe ze haar baby'tje voelde schoppen in haar buik, besefte ik: verdorie, ik ben al vergeten hoe dat voelt, dat sjotten van die kleine in je buik, al is het nog niet eens zo gek lang geleden... Zo zijn er nog wel een aantal “zwangerschapsgerelateerde zaken” die ik mij niet meer perfect voor de geest kan halen.
Hoe mottig ik me voelde telkens ik tijdens de laatste maanden van mijn zwangerschap – dat waren de feestdagen, ook wel bekend als "vreetdagen" – iets in mijn mond stak en het gevoel had dat er geen plaats meer was in mijn zwangere lijf. Wat er door me heen ging toen ik goed en wel besefte: jaja mannekes, ’t is begonnen, de bevalling. En exact hoeveel pijn ik voelde tijdens die bevalling, dat kan ik me dus ook écht niet meer herinneren. En misschien maar goed ook? J
Maar ik ben ook niet álles vergeten hoor. Neenee.
Het gevoel toen PJ en ik, na anderhalf jaar geduldig proberen/wachten/testen/teleurgesteld zijn/enz enz enz, eindelijk positief nieuws kregen van de gynaecoloog. Toen ik na een slechte nekplooimeting en daaropvolgende vlokkentest een verlossend telefoontje kreeg met de melding dat onze zoon perfect gezond was. Toen ik Emil voor ‘t eerst voelde schoppen in mijn buik. Toen ik mijn zoontje voor het eerst zag, hem op mij voelde en dacht: vanaf nu zijn we met drie. Toen, na de eerste zware weken als mama, Emil voor het eerst lachte naar mij, en hoe ik daardoor keihard beginnen bleiten ben.
Het gevoel dat ik keer op keer krijg als ik ’s avonds voor het slapengaan nog even die kleine aap z'n kamertje binnensluip en hem zo vredig zie knorren en dromen. Ik krijg dat gevoel ook iedere keer wanneer ik de twee mannen van mijn leven samen zie ravotten en lachen.
Dát gevoel, in al die situaties, is heel eenvoudig en met één woord te benoemen: geluk. As in: 100% opperste geluk. En, geloof me vrij, zo’n gevoel vervaagt niet. Dat kan zelfs die fameuze moederschapsdementie mij niet doen vergeten.
Die twee mannen, die kleine en die grote, dat zijn mijn allergrootste schatten, mijn grootste geluk. Dat besefte ik al toen ik amper een half uurtje na mijn bevalling bovenstaande foto maakte.
En neen, ik ben dat nog niet vergeten.
First smile...
Say hiiiii to my lovely boys:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten