Ik kan natuurlijk een woord van dank richten aan pakweg mijn onderburen, die het al jaren verdragen dat ik hen met mijn tikkende hakken ongetwijfeld veel geluidsoverlast bezorg. Of aan mijn vrienden die mij uitnodigen om bij hen te komen eten en dan steevast rekening houden met mijn "flexitarisme" , ook al vraag ik niet om daarmee rekening te houden. Ik zou ook op mijn blote knietjes kunnen kruipen voor ene Christian Louboutin, die ik enorm dankbaar ben voor de vele heerlijke schoenendromen, die hopelijk ooit eens werkelijkheid zullen worden -dan zal ik hem nog meer dankbaar zijn!
Ja, ik zou dat kunnen doen (en ik héb het eigenlijk ook net gedaan, maar soit). Maar als ik daarmee begin, dan kan ik lang bezig zijn denk ik... Neen, er zijn een aantal andere personen met wie ik vandaag mijn "persoonlijke thanksgiving" zou willen vieren. Mensen die ik in het bijzonder heel dankbaar ben.
In de eerste plaats Pieterjan natuurlijk, om wel duizend-en-één redenen. Ze allemaal opsommen zou mij hier te ver leiden, dus laat ik het samenvatten als volgt: omdat hij gewoon mijn allerbeste maatje is. Mijn allerliefste schat, de vader van mijn kind, mijn "significant other" die mij aanvult en mij helpt het beste uit mezelf te halen. Ik ben hem dankbaar voor die zeven megawijze jaren samen, en voor die tien maanden dat hij nu al een superdaddy is voor Emil, dat heerlijke kind dat wij samen hebben gemaakt. Elke avond bij het slapengaan denk ik: joepie, morgenochtend is ons Mieltje ook weer van de partij! Het plezier dat dat kleintje mij geeft, zijn joie de vivre en levendigheid die hij op mij overdraagt: dat is toch iets om ontzettend dankbaar voor te zijn?
Mijn lieve mama. Gewoon omdat zij, no matter what, er altijd voor mij is. Altijd bereid mij te helpen, altijd klaar om te luisteren. Ik ben dankbaar voor de fijne band die wij hebben. Zeggen dat ze voor mij als een vriendin is, is niet juist. Ze is namelijk mijn mama en dat is nog duizend keer zo belangrijk als al mijn beste vriendinnen samen.
Die beste vriendinnen, mijn bavotrutjes, daar ben ik ook zo blij en dankbaar voor. Omdat wij maar één (of helemaal geen) woord nodig hebben om elkaar te begrijpen of in een slappelachbui uit te barsten. Ik wil die meiden voor geen geld ter wereld meer missen en ik besef maar al te goed dat ik ze moet koesteren.
Filip, de leukste stiefpapa die iemand zich kan inbeelden. Hem ben ik dankbaar omdat hij mij vanaf dag één behandeld heeft als zijn dochter, al begrijpt hij dat ik hem nooit "papa" zal kunnen noemen.
Mijn broer en zus. Omdat wij elkaars deur niet platlopen (we wonen nu eenmaal vrij ver van elkaar) maar ik wel weet: ik mag hen in het midden van de nacht bellen en ze zullen direct paraat staan. En zoiets is onbetaalbaar.
Mijn fantastische schoonouders: wat zij allemaal voor ons doen, daar sta ik eigenlijk veel te weinig bij stil. Die mensen verdienen een standbeeld. Net als PJ's lieve oma, de enige "grootouder" die wij twee nog hebben, iemand om te koesteren dus.
Evy, voor alle zotte doos-momenten en om het liefste meetje te zijn voor Emil. En Jasper omdat hij zo'n super peter is voor ons kleintje.
Natuurlijk zijn er nog veel mensen die in aanmerking komen voor een persoonlijke bedanking. Maar die die ik hierboven opsom, zijn voor mij de allerbelangrijkste. Moesten we hier in België ook Thanksgiving vieren, dan zou het met hen zijn dat ik rond de tafel zou zitten om die kalkoen te verorberen! :-)
Als er dus één iets is dat ik jullie voor het slapengaan nog wil meegeven, dan is het dit wel:
Mellow, but true...
Love, Josie xo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten