Grrrrrrr.
OK, ik heb wel snel een parkeerplaats gevonden ietske verder op de parking en mits handig gebruik van mijn vrouwelijke charmes heb ik de DD-medewerker zo ver gekregen dat hij me m’n boodschappen braafjes hielp dragen (én inladen, want als ik iets doe dan doe ik het goed...) tot aan de auto. Maar het gaat mij gewoon om het principe. Je parkeert je auto toch ook niet op een gehandicaptenplaats, of op een plekje gereserveerd voor jonge mama’s met een baby? Komt op exact hetzelfde neer, vind ik. Plus: ik ben een echte parkeerkluns. Als ik mij in een iet of wat netelige parkeersituatie bevind, krijg ik automatisch stress en zweetaanvallen, zodat ik licht ontvlambaar ben voor mogelijke razernijen. Dat zal dus ook wel bijgedragen hebben aan mijn woede-uitbarsting op de Delhaize-parking vorige week.
Maar, zo gemakkelijk als ik op zo’n moment
ontplof van woede, even snel is het weer gedaan met de boosheid. Ik beschouw boos zijn en ruzie maken doorgaans
als je reinste tijdverdrijf. Al moet ik toegeven dat het wel eens ferm deugd
kan doen om alle frustraties en irritaties eraf te foeteren en te schelden
zoals vorige week in mijn auto. Gelukkig heeft dat bakske geen oren, of ze
zouden serieus getuut hebben...
Zo zijn er nog wel een aantal situaties waarvan
mijn haar recht kom staan en ik, mogelijks heel luid, begin te schelden. Een
kleine bloemlezing:
* In
dezelfde categorie als bovenstaande: mensen
die voor mijn garagepoort menen te mogen parkeren zodat ik genoodzaakt ben
een plaats te zoeken langs de drukke baan waar wij wonen. In hartje Brugge,
that is. Waar het dagelijks wemelt van de toeristen. En er dus nauwelijks
parkeerplaats te vinden is, behalve een occasioneel klein hol waar ik mijn auto
nog in geen duust jaar deftig kan placeren.
* Slenteraars in ’t stad, zo van die
mensen die zeeën van tijd blijken te hebben en ervan uitgaan dat iedereen dat
heeft. En die dus aan een slakkengang van 1 km per uur door de winkelstraat waggelen.
Als ik achter zo’n mensen loop, kan ik alleen maar denken: G to the rrrrrrr, get out of my way!
* In
dezelfde categorie, maar nog véél erger: winkelstraatslenteraars
die plotsklaps stoppen (meestal zijn dat obese Britse toeristen, vraag me
niet hoe dát komt maar het is een feit) of om een reden die mij voorlopig nog niet
duidelijk is out of the blue achteruit
beginnen te wandelen, en dan verwonderd zijn dat ik met mijn buggy keihard tegen
hen rij. Dat ze gewoon eens normaal doen hé, is dat nu zo moeilijk? Don’t think
so... En dat laat ik wellicht ook duidelijk merken met een boze blik...
* In de
categorie “60+”: ouwe meten en peten in
de supermarkt, op een moment dat zij daar absoluut niét thuishoren wegens
zeeën van tijd op andere momenten (serieus, is over de middag of op
zaterdagochtend echt het énige moment dat die rakkers tijd hebben?), zeker als
ze dan nog eens beginnen te betalen met hun rostjes.
Dat gebeurt steevast op momenten dat ik net bitter weinig tijd heb, waardoor ik
ongemakkelijk sta te schuifelen aan de kassa en mij keihard moet bedwingen om
de centjes niet voor hen uit hun portemonneeke te halen. Grrr.
* Voor bovenstaand
probleem heb ik gelukkig al een oplossing gevonden, namelijk online mijn
boodschappen doen (gesteld dat de parkeerplaats vrij is, natuurlijk, wat ook al
geen evidentie is). Maar in dezelfde categorie is er iets waarvoor ik nog géén
oplossing gevonden heb: gepensioneerden op
de baan op momenten dat ik meestal al te laat ben. OK, misschien een beetje
mijn eigen schuld want ik moet maar vroeger vertrekken. Maar again: dat die
eens gaan rondsjezen om momenten dat ze anderen niet hinderen met hun gekluns! Daarvan
kan ik echt roepen en schelden dat het niet mooi meer is. En mij achteraf ook
serieus slecht voelen hoor, als ik bijvoorbeeld zie dat ik “Eeeeeeeej loser de
gas staat rechts zenne!” zitten foeteren heb naar een schattige oude bompa
achter het stuur van zijne Lada...
* In de
categorie “boos op mezelf”, want die is er uiteraard ook: mijn ipod die plat valt als ik nog niet aan de helft van mijn
looptoerke zit. Naar de vogels luisteren, of erger nog naar mijn eigen looppas
of gehijg: ik vind dat maar niks. Dat is gewoon om zot van te worden. Ik heb
écht mijn muziek nodig om vooruit te geraken. Als dit voorvalt, dan mag PJ
ervan uitgaan dat ik mega pissed off
thuis kom met een bakkes tot aan de grond. Byebye heilzaam effect van een uurke
“ontspanning”.
* Ik kan
mezelf ook voor de kop schieten als ik mijn digicorder heb geprogrammeerd voor
een megabelangrijk programma (à la “Astrid in Wonderland” en andere guilty pleasures of mine) en wanneer ik
me in mijn zetel nestel om het te bekijken, het blijkbaar niet werd opgenomen
omdat er “een conflict” was met andere opnames. Aaaaargh! Of als ik de deur
uitga en ik bij mijn eerste lompe move al een megaladder in mijn kous maak. Of
een prachtig kleedje zie hangen in de winkel maar het is er potverdorie niet
meer in mijn maat, maar wél in één maatje groter en ééntje kleiner.
Zeer gefrustreerd word ik hiervan, al besef
ik dat dit een luxeprobleem is. De boosheid duurt ook nooit lang, want voor
ik goed en wel besef hoe teleurgesteld en geïrriteerd ik ben, stap ik een andere
winkel binnen waar ik tientallen mooie kleedjes zie die mij stuk voor stuk passen
als gegoten en die er wél zijn in mijn maat. Hupla!
Dan denk
ik: life is great. Hell to the yeah.
Moraal
van het verhaal: eens goed kwaad zijn over futiliteiten (want toegegeven, dat
zijn bovenstaande situaties wel) helpt om te beseffen hoe leuk de rest wel is J
Ik ben
wel razend benieuwd (yes, pun absolutely intended!) om te horen waar jullie
zoal kwaad of gefrustreerd van worden. Let me know!
Love,
Josie xo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten