Tand Des Tijds?

Ik ben deze zomer 30 geworden en ik zag daar enorm tegenop. Ik had het gevoel dat er vanaf dan van mij verwacht zou worden dat ik nu toch eindelijk eens volwassen zou worden. Want ook al ben ik nu mama en heb ik dus een serieuze verantwoordelijkheid (die ik met alle plezier ook draag trouwens), echt "volwassen" voel ik me niet -en wil ik me ook niet voelen. Ik heb er geen probleem mee om serieus te zijn, zolang ik ook maar altijd zot en kinds kan blijven. Op dezelfde manier als toen ik als 16-jarige met mijn scoutsvriendinnen playbackshows organiseerde dat het een lieve lust was, of op 18-jarige leeftijd met mijn schoolvriendinnen (tot nader orde nog steeds mijn very very besties) het kieken uithing op Italiëreis. Of op mijn 29ste nog altijd kreupel lag met mijn vriend als we samen jeanmariepfaff-duits praten (das ist mit Haare auf) -maar kom, laat ik daar nu maar niet verder op in gaan :-)

Maar ik had dus een heilige schrik - don't ask me why - dat dat allemaal niet meer zou kunnen op Tram Drie. Om nog maar te zwijgen van de tand des tijds... Ik ben een fervent crèmekesmadam en ik smeer vanalles en nog wat om ieder rimpeltje op mijn lijf te vermijden. Voorlopig doen al mijn zalfkes en lotions braafjes hun werk, maar ik was dus ook bang dat die fameuze tand des tijds vanaf de 30 genadeloos zou toeslaan.

En wat bleek? Mijn vrees was ongegrond. Oef! Ik liet mijn verjaardag in stilte voorbijgaan, maar sindsdien heb ik niet het gevoel dat er veel veranderd is. Of toch wel, maar dan het tegenovergestelde: hoe ouder ik word, hoe beter ik me in mijn vel voel, en hoe meer zelfvertrouwen ik heb. Men zegt dat vrouwen mooier worden met de jaren en ik denk dat dat effectief wel zo is. En die tand des tijds, dat valt eigenlijk heel goed mee, al zeg ik het zelf. Dat zie ik heel goed als ik nog maar eens (ja, ik doe dat heel veel) terugkijk naar alle foto's van PJ en mezelf - en dat zijn er heel veel, wij trekken heel graag selfies van ons tweetjes als we op trot zijn...

Euro Disney 2006, ons eerste reisje samen, leve de schattige babyfaces!

Toscane, zomer 2007

 

Sunrise Bryce Canyon, road trip USA summer 2009 (een van mijn mooiste reizen ooit!)

Road trip Canada Rocky Mountains, summer 2010 (die andere mooiste reis ooit)

Fun fun fun @ de Zwitserse Alpen, zomer 2011

Andalucia 2012, met onze kleine man al in de buik, mommy & daddy to be :-)

Provence 2013, al 5 maand moedertje & vadertje... en zeg nu zelf, we stralen toch nog een beetje hé? :-)

Over al die jaren zijn wij eigenlijk heel weinig veranderd, vind ik. "Geen haar veranderd" mag ik niet zeggen, want PJ is zijn manen grotendeels verloren (maar liever een man met weinig haar dan met grijs haar!). Zelf ben ik vooral mijn schattig babyvet verloren. Maar voor de rest... Onze glimlach, de sparkle in onze ogen, de onnozeliteit die ervan straalt als wij samen zijn : same old, same old :-)

Laat ons daar op die manier nog maar veel jaartjes bijdoen. Mits een goeie antirimpelcrème (die heb ik al hoor, of wat had je gedacht?) zal dat wel lukken. Bovendien zijn we nu niet meer met twee maar met z'n drietjes, en dat kleine lieve hyperactieve varken van ons zal er wel des te meer voor zorgen dat we onze speelsheid en jeugdigheid niet verliezen. Oh yes he will!

Dus die tand des tijds, dat hij poverdikke zijn stinkende best zal moeten doen! :-)

Love, Josie xo