Hé, het is oké...

Gisteren hoorde ik het nummer “Angels” van Robbie Williams in het afhaalpunt van Delhaize Direct (de plaats doet er niet echt toe, I know, maar ik geef graag het volledige plaatje mee en bij deze kan ik ook nog eens reclame maken voor mijn favoriete online boodschappendienst – straks gaan jullie nog denken dat ik ervoor betaald word!). En toen ik het hoorde, kwamen er allerlei mooie herinneringen naar boven. Allez, ’t is te zeggen: één vree schone herinnering. Want hoe schaamtelijk het ook mag klinken uit de mond van misschien wel een van de minst romantische vrouwen die op deze aardkloot rondhuppelen (yup, that will be me), dat megamelige liedje heeft een héél speciale betekenis voor mij. En ook voor PJ. Want – begin alvast maar te lachen – het was onze allereerste slow samen. HAHAHA inderdaad. Maar laat mij even verzachtende omstandigheden inroepen, want het was dus wel degelijk bij gebrek aan beters. Wij ware namelijk op klasweekend toen we met elkaar aanpapten, en op het fuifje dat we ’s avonds bouwden hadden we maar een cd of twee om een danske op te placeren. Waarop dus ook “Angels” stond, en net op dat moment besloot PJ om zijn pijlen op mij te richten (al beweert hij zelf dat het andersom was en dat ík begonnen ben, maar geen hond die dat gelooft natuurlijk). Een vrij onnozel liedje dus maar wel een heel leuk en memorabel moment in onze “geschiedenis”. Conclusie: Het is dus best wel oké dat ik het graag hoor! Wat zeg ik: ’t is gewoon de normaalste zaak van de wereld, quoi?!

Heel toevallig is er vandaag een nieuwe Flair uitgekomen met een special rond de Hé, het is oké-rubriek (hup hup hup, allen naar de dichtsbijzijnde krantenboer!), die ik altijd heel graag lees wegens bijzonder herkenbaar en grappig. Geen beter moment dus om een soortgelijke rubriek uit de grond te stampen op mijn eigen blog – uiteraard met dingen die op mezelf van toepassing zijn. Vandaag voor de eerste keer, en er zullen ongetwijfeld nog veel meer zulke blogposts volgen...

So here we go! Hé, het is oké...

... om al een week voor een fancy feestje te beginnen denken aan je outfit (Arcade Fire komende zondag! Avondkledij verplicht! Gaat gewoon de max zijn!)

... om te doen alsof je het enorm irritant vindt wanneer bouwvakkers naar je fluiten of je schunnige dingen naroepen op straat, maar dat eigenlijk stiekem wel leuk vinden. Meer nog, als ze het niét doen, jezelf quasi hopeloos beginnen afvragen: what the hell is wrong with me?

... om een kleedje dat je als gegoten past al maar meteen in twee (of drie) verschillende kleurtjes aan te schaffen.

... om in de auto onder het motto “niemand kan mij horen dus ik kan volledig loos gaan” luid mee te kwelen met guilty pleasures als Bryan Adams, of het dak eraf te laten gaan door keiluid Topradio op te zetten en de marina-boenkeboenkemuziek door de speakers te laten knallen.

... om in een sjiek restaurant nog altijd niet te weten welk bestek nu voor welke gang dient.

... om tijdens het lopen jezelf te spiegelen (loopstijl checken uiteraard, what else?) in ramen en daardoor ternauwernood een lantaarnpaal kunnen ontwijken.

... om liever TV Familie te lezen dan De Standaard, en veel gefascineerder de avonturen van Astrid in Wonderland te volgen op televisie dan Ter Zake.

... om soms pijn te hebben in de torenhoge hakken waarop je dagelijks rondhuppelt, maar te vertikken om dat ook maar aan één levende ziel toe te geven.

... om regenachtige en donkere dagen als excuus te gebruiken om een beetje slechtgezind en chagrijnig te zijn.

... om stiekem superblij te zijn wanneer je vriend het huis uit is en je het kot voor je alleen hebt, omdat je dan ongestoord naar wijvenseries kan kijken en languit diagonaal in bed kan liggen, mét kersenpitkussentje uiteraard!

... om welgemeend je middelvinger op te steken en vuile dingen te roepen wanneer een ouwe pee weer eens de gas niet weet staan in zijn auto of een rotonde niet durft op te rijden.

... om nu al te verlangen naar de tijd dat je baby oud genoeg is om naar de zoo en pretparken te gaan, gewoon omdat je dat zelf enorm graag doet.

... om een groepje start-to-runners (liefst van het mannelijke geslacht) als een hazewind voorbij te steken bij het lopen en dan dubbel zo hard te blijven doorlopen zodat ze je toch maar niet zouden kunnen inhalen.

... om shopping te beschouwen als een welverdiende beloning als je iets tot een goed einde gebracht heb, of als een vorm van therapie als het eens wat minder gaat:

 

Doe gerust ook mee op je eigen blog en link door in de comments hieronder, dan kunnen we met z’n allen gezellig meevolgen!

Love, Josie xo