“Ikke wadde?” hoor ik je nu denken... Wel, “ikke da” was een supereenvoudig doch keitof spelletje waarbij twee gezusters zich samen in de zetel installeerden, alle mogelijke sinterklaasboekjes doorbladerden en zo snel mogelijk op elke pagina iets aanduidden wat ze graag wilden krijgen van de Sint, daarbij luid roepend IKKE DA!!!!!!! Noem het bezigheidstherapie, maar mijn zus en ik, wij vonden het mega de max. We deden dat trouwens niet alleen met sintboekskes maar met álle mogelijke boekjes waar prentjes in stonden. Wij waren, met andere woorden, eigenlijk wel gemakkelijke kinders – who needed a Playstation anyway? Heel schattige kinders ook, die er begin jaren ’90 ongeveer zo uitzagen:
Deze week, meer dan 20 jaar later, heb ik weer van ikke dadde gedaan. Niet met mijn zus, maar met mijn iets-minder-schattige-maar-minstens-even-lieve vriend. Het boekje van de Fun-fun-fun was in de bus gevallen – het eerste in een reeks van veel, wellicht (driewerf hoera!). Om op geestige wijze een einde te breien aan de dag stelde ik voor aan PJ om in bed een klein spelletje te spelen. Ikke da, welteverstaan! Ik legde hem de “spelregels” uit, and there we went... Terwijl ons kleintje in de kamer naast ons diep in dromenland lag, waren zijn ma en pa mega-excited aan het aanwijzen wat zij graag zouden willen krijgen voor de kleine zijn Sinterklaas. Juist ja. En leute dat die twee hadden. Being a parent, it’s f*ucking great. Hell yeah J
Oh wat kijk ik uit naar Emils eerste Sinterklaasfeestje! Zijn oogjes zien glinsteren van de pret, hem “waaa waaaa waaaaaaaaaaaah” horen kraaien wanneer hij die gekke Sint en zijn nog gekkere Pieten ten tonele ziet verschijnen. Nochtans, als kind keek ik niet bepaald uit naar 6 december hoor. Allez, ik wilde maar wát graag het speelgoed incasseren, daar niet van. Maar de goedheilige man zelf, die was niet m’n allerbeste vriend. Dat herinner ik me nog heel levendig en ik maak het ook op uit de vele foto’s waar ik met betraande ogen/een bakkes tot op de grond op audiëntie sta naast de bebaarde man. En die ik hier dus wijselijk NIET ga posten...
Maar dit jaar zal ik (hopelijk) zelf niet meer op de schoot moeten gaan zitten bij de Sint, of erger nog: zijn zegelring moeten kussen (the horror!). En Emil, da’s een stoere boy, niet zo’n bleitkous als zijn moeder. Die begint sowieso te gieren en te schateren wanneer hij mensen ziet met een ietwat atypisch voorkomen (zijn ma die een gekke smoel trekt valt daar ook onder, oh yes). Dus de Sint, met zijn malle kostuum en grappige hoofddeksel en lange baard waaraan het heel fijn trekken is, die gaat door mijn jongen gewoon keihard in his face uitgelachen worden, denk ik. Of neenee: weet ik gewoon zeker. Het wordt leuk, lieve lezer, héél leuk op 6 december...
Sinterklaas kapoentje, you’d better be prepared... Love, Josie xo
P.S. Deze heb ik onder meer ge-ikke-da-t: de “Elefun Busy Ball Popper”, een ballen spuitende olifant. Ziet er toch wel superleuk uit, niet? Al had ik wel eerst gelezen “Ball Pooper”. Ach ja, had ook gekund hé... En zou zeker even leuk zijn J Enfin, binnenkort staat dit mooie dier (ook verkrijgbaar in het roze, ha!) misschien wel in mijn woonkamer te po(o)p(p)en...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten