Softie

Sinds acht maanden is er een nieuwe man in mijn leven die ik doodgraag zie en voor wie ik met plezier zorg op élk moment van de dag. Ook wanneer hij in het holst van de nacht paniekerig wakker schiet uit een boze droom, bijvoorbeeld. Alles wat hij doet, vind ik ronduit fantastisch. Emil blaast kwijlerige belletjes, Emil roept voor de hele supermarkt luid “hiiiiiiiii aaaaaaah ooooooo”, Emil laat een dikke scheet: I like it all! Mijn fotocamera beleeft razend drukke tijden sinds de geboorte van mijn protje – jawel, dat is inmiddels zijn vaste bijnaam geworden, hij gaat ons er later nog om vervloeken wellicht J Ik instagram erop los met schattige foto’s van hem in alle mogelijke posities en outfits. Bij deze mijn welgemeende excuses aan al wie zich daar al eens aan ergert. Maar het is sterker dan mezelf. Ik ben nu niet alleen meer Josie het meisje, de vriendin en de dochter, maar ook Mommy Josie. En dat is wat mama’s doen, niet? We hebben negen maanden lang dat wezentje met ons meegedragen, dan is het toch logisch dat we alles wat hij/zij doet geweldig vinden?

Door de geboorte van mijn zoon heeft mijn leven een extra leuke dimensie gekregen, maar voor de rest is alles au fond gebleven zoals het was. Behalve die superleuke “mama-rol” die erbij gekomen is en die ik voor geen geld ter wereld meer zou willen missen, ben ik nog altijd dezelfde Josie als vroeger. Een levenslustige, volgens sommigen zotte doos die nog altijd heel regelmatig gaat lopen, gek is van mode en shopping, en gezegend is met een druk sociaal leven. Ik ga nog even graag op stap als vroeger, enkel moet er nu een babysit gezocht worden voor Emil (maar er staan er genoeg te popelen om zich over hem te ontfermen). En was ik vroeger al met 1001 dingen tegelijk bezig, dan is dat er sinds ik mama ben uiteraard niet op veranderd (ADHD, durven kwatongen al eens te beweren, en ik geef ze geen ongelijk).

Wat ik wél merk, is dat ik een softie geworden ben. Ik was vroeger niet zo. Niet dat ik toen een harde tante was, maar ik kon goed omgaan met slecht nieuws en emotionele situaties van me afzetten. Nu word ik snel week vanbinnen, vooral wanneer ik triestige dingen lees/hoor/zie die te maken hebben met kindjes. Als er in de krant staat dat een jongetje in de luchthaven gestorven is terwijl hij speelde op de bagageband, of dat een baby al acht maand wordt opgevoed door verpleegsters in het ziekenhuis, dan breekt mijn (moeder)hart. Wanneer ik over straat loop en ik zie een marginaal (excusez-moi le mot) gezin foeteren en schelden tegen hun horde kinderen (het zijn toevallig ook altijd dié mensen die een uitgebreide kroost hebben...) dan krijg ik tranen in de ogen en heb ik zin om die kindjes een knuffel te geven. En gaat het in Grey’s Anatomy voor de zoveelste keer over een doodziek kindje, dan kan ik het al zeker niet meer droog houden. Terwijl me dat vroeger niet zo heel veel deed. Over de bovenvermelde kroostrijke gezinnen, bijvoorbeeld, deed ik dan lacherig van “zie ze eens lopen, met al hun kinderen, wat gaat daar van worden...”. Nu heb ik medelijden.

Zo is er elke dag wel iets dat me raakt en waardoor ik de drang voel om mijn eigen kindje stevig vast te pakken en hem te overladen met liefde (wat ik sowieso al doe, maar op die momenten dus nog méér). Als ik tijdens een van mijn favoriete tv-series een moeilijk (bleit)momentje krijg, zet ik het op pauze om even naar mijn schone slaper in z’n bedje te gaan kijken en hem een extra kusje te geven op zijn zachte bolletje. Op zo’n momenten besef ik eens te meer dat ik veranderd ben. Maar hey, als het dat maar is... Liever een overemotionele mama dan een “moederdier” dat enkel nog bij haar kroost wil zijn en over niks anders meer kan praten dan luiers, papjes en stockverkopen van kinderkledij.

Want, al zeg ik het zelf, zo is Mommy Josie zeker niét. En moest het zo zijn, dan heb ik gelukkig mijn vriendinnen om in te grijpen. Wij hebben namelijk een afspraak die zegt dat we er elkaar op moéten wijzen als een van ons te fel verandert door het “mama zijn”. Het gaat hier vooral om niet meer komen opdagen op onze maandelijkse bavotruttendates, alleen maar over je kind kunnen praten, niet meer mee onnozel willen doen, jezelf een zogenaamd “mama-kapsel” aanmeten,... Voorlopig hebben mijn vriendinnetjes nog niet tussenbeide moeten komen omdat ik steeds trouw op post ben op onze afspraakjes en nog altijd enthousiast onze kerkliederen mee zing – om maar iéts te noemen J Maar als jullie mij ooit zien rondwaggelen als een pinguin, dan weten jullie dat ik een stevige trap onder mijn kont gekregen heb van mijn allerliefste girls. En dat ik die wellicht met alle plezier zal aanvaard hebben. Because that’s what friends are for, right?

Josie xo