Ik vind het frappant omdat ik er nog niet eerder op gelet had. Maar erg is het he-le-maal niet. Het is toch niet meer dan logisch dat we dat kleintje van ons met alle mogelijke liefde willen overstelpen? Het sterkt me wél in de overtuiging dat PJ en ik onze traditie van een maandelijkse dinner date uitermate levend moeten houden. Kwestie van elkaar niet uit het oog te verliezen, blablabla, gelijk ze altijd zeggen in de boekskes... Maar 't is echt wel zo, dat heb ik tijdens die 8 maanden al voldoende ondervonden. En kijk zie, de volgende tête-à-tête ligt al vast voor binnen 3 weken. Dan gaan we eten bij de lekkerste Italiaan van Gent en verre omstreken, zijnde Al Castello, waarover ik eerder al vol lof schreef. Ik kijk er nu al immens naar uit - zowel naar de quality time met de BF als naar de heerrrrrrrlijke pizza!
Weet je wat ik ook onbewust doe sinds ik ben toegetreden tot de kudde der moederdieren? Iets waarvan ik voor en tijdens m'n zwangerschap bij hoog en bij laag beweerde dat ik het nooit ofte nimmer zou doen, ah neen want ik zou zeker niet zo'n moeder worden zenne... Zo eentje die alleen nog maar foto's van haar kind kan posten op alle mogelijke social media kanalen. But I have to claim guilty... I am now one of them! Want sinds februari zijn een kleine 95% van mijn Instagrammekes er van Emil. Maar ja, hij is ook zo mooooooooi!!!! Ik ben vast niet de enige moeder die zich hieraan "bezondigt". But then again, 't is frappant omdat ik me nochtans zo voorgenomen had om niet... Ach wat, voor ik mama werd kon ik gewoon niet weten hoe allesomvattend de liefde voor je baby is. Einde discussie, punt.
Een kleine selectie van mijn "babygrams" sinds Emils geboorte:
Verzachtende omstandigheid: er staan ook vaak schoenen, parfum, kleedjes en handtassen op. Dus ik ben dan misschien wel lichtelijk veranderd, maar in sé ben ik nog altijd dezelfde gebleven. Zolang er dus "parfumgrams" als deze zijn, moet men zich geen zorgen maken om mij:
Naast die onbewuste veranderingen zijn er ook dingen die we heel bewust wél/niét doen nu we een kindje hebben. Veel koppels sturen bijvoorbeeld kerstkaarten met hun kroost getooid in een schattige (althans dat vinden ze zélf) kerstmansoutfit. Wij ontvangen elk jaar een hele stapel van deze en kijken er telkens meewarig naar. Want voor alle duidelijkheid: dat gaan wij niét doen, dat ligt al héél lang vast. En daar gaan we ons écht aan houden; zo niet, dan verdien ik een stevige trap onder mijn kont. Dat ik de wereld bestook met de allerschattigste kiekjes van mijn protje in alle mogelijke posities, tot daar aan toe. Maar mijn zoon op een kerstkaart zetten in een megaschaamtelijk kerstmanspakje, dat is a bridge too far... Net als elkaar aanspreken met “papa” en “mama” wanneer de kleine er niét bij is. Vragen als “en, hoe was papa zijn werkdag?” zijn ab-so-luut uit den boze. Nu ja, laat ons hopen dat we het volhouden, want voor de Emiliogrammekes ben ik inmiddels ook al bezweken hé...
Let's keep our fingers crossed!
Love, Josie xo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten