Halloween, daar doe ik lekker niet aan mee vanavond. Ik vind verkleedfeestjes nochtans de max, maar al dat griezelgedoe doet me bitter weinig tot helemaal niks. Overheerlijke verse pompoensoep heb ik gemaakt, en een yummie pompoenpapke voor mijn kleine prot morgen.
Call me boring, I don't care. Want ik heb ervan genoten!
Verder bracht ik deze avond door onder mijn dekentje met seizoen 9 van "Grey's Anatomy" - remember: donderdagavond = ventenavond. "GA" kijken, dat wil in mijn geval zeggen dat ik, in plaats van te zitten griezelen, zitten wenen heb. Keihard zitten bleiten en snotteren zelfs, want er gebeurden dingen die ik totaal niet verwacht had. Voor de fans die nog niet zo ver zitten, ik zwijg als een graf (om toch wat in de Halloweensfeer te blijven).
Tranen in de ogen kreeg ik ook van deze blogpost, een heel mooi en ontroerend verhaal van een mama over de eerste zeven weken met haar pasgeboren dochtertje. Ik herkende er zeer vaak mezelf in, de manier waarop ze het beschrijft is ronduit prachtig en bovenal ontwapenend eerlijk. Alweer een nieuwe blog op mijn reader, met dank aan Lilith!
Afsluiten doen we vandaag met een grappige Halloweenkaart...
Vorig jaar
ging PJ op business trip naar Washington. Ik ben zwaar verslaafd aan Victoria’s
Secret – voorlopig nog niet bij ons te verkrijgen, boehoe, maar misschien wel
joehoe voor mijn portemonnee. Dus ik zag mijn kans schoon om ventlief een
crèmeke, lotion, spray, onderbroek, beha of whatever met het VS-logo erop te
doen meebrengen. Om hem een handje te helpen, kwestie dat hij geen mal figuur
zou slaan in de winkel, stelde ik op voorhand een uiterst gedetailleerde
wishlist samen (inclusief foto’s!). Het was de bedoeling dat hij daaruit dan één
item zou kiezen voor zijn vrouwtje, die op dat moment zwanger was en vond dat
ze dat dus wel verdiende.
Aangezien
meneer geen goesting had om op zijn laatste dag (waarom stellen ze dat shoppen
toch altijd uit tot op het einde, die mannen?) lang in die winkel rond te tsjoolen met mijn lijstje, gaf hij het
gewoon aan de eerste beste verkoopster met de laconieke mededeling: I want it all, miss, so go get it please. Dat
was helemáál niet mijn bedoeling, maar het spreekt voor zich dat hij na die
week Washington héél goed thuisgekomen is. Vooral omdat hij ook nog even
een pitstop gemaakt had in de Apple Store en een nieuwe knalroze ipod mee had (ik had maar
een héél klein beetje geklaagd dat mijn oude wat versleten was hoor). En ook
nog een verse fles van mijn lievelingsparfum Aqua Di Gioia. Ja, that guy does know how to please me. Dat
mag ook al eens gezegd worden, vind ik.
Sindsdien
is mijn eerste gedachte als PJ op business trip vertrekt: cadeautjes, yesssssss! Het is sterker dan mezelf, maar het
is de schuld van die mooie felroze tas met al dat moois erin, die ik vorig jaar
na Washington in ontvangst mocht nemen:
Deze week ging
PJ voor 4 dagen op werktrip naar Budapest. Ik had deze keer, wegens tijdsgebrek
en wegens helaas geen VS-store in een straal van 100km, geen lijstje opgesteld.
Maar toen hij mij gisterenmorgen, zijn laatste dag daar, whatsappte met de verrassende vraag “Waar is de winkelstraat hier
ergens, schat?” maakte ik een klein vreugdesprongetje. Vergezeld van een gilletje.
Nu ja, eigenlijk een luide gil.
Vermits ik
vorige maand όόk ging citytrippen in Budapest, maar dan voor mijn eigen plezier
met the BFF (al denk ik dat mijn vent onder het mom van “networking” langer in
de cafés heeft rond gehangen dan ik, doch dit geheel terzijde), ken ik de stad
vanbinnen en vanbuiten. Of neen, ik mag niet overdrijven: weet ik waar de
voornaamste winkelstraat gelegen is. En dat was toevallig niet ver van meneer
zijn hotel. Wat zeg ik, ’t was er vlak achter. Van een gelukkig toeval
gesproken.
Hij moest
met andere woorden niet ver terten naar de winkelstraat, waar hij alle HUFs die hij nog over had
vervolgens kon opdoen aan cadeautjes voor het geliefde thuisfront. In
cadeautjes kiezen is PJ niet zo goed. Ze kopen
wel hoor, maar kiezen verloopt iets
moeizamer. Misschien is het wel omdat hij schrik heeft om iets te kopen wat ik
niet mooi ga vinden –ik ben nochtans niet zo’n moeilijke, vind ik... Maar hij
heeft in de plaatselijke H&M een supercoole tenue uitgekozen die onze
kleine prot als gegoten past, en die ik zelf όόk zou gekocht hebben. Zie hem
eens glunderen:
Nu kan je
wel zeggen: ja maar ja, dat is een cadeau voor de kleine, niet voor jou. Ben je
daar dan wel blij mee? Het antwoord is ja. Volmondig jaaaaaaa! Sinds ik mama
ben, word ik niet alleen mega-excited wanneer ik voor mezelf iets leuks kan
shoppen of in ontvangst mag nemen, maar ook als ik Emils kastje kan vullen met nieuwe stukken. Dus ja, ikke
blij.
And there’s even more. Want natuurlijk had PJ ook aan mij
gedacht. Ik had meermaals gezegd dat hij voor mij niks moest meebrengen. Maar
wellicht had hij toch een beetje schrik dat ik anders boos zou zijn. Misschien
wel terechte schrik, maar dat is eigenlijk zijn eigen schuld want sinds de
Washington goodie bag heeft hij zichzelf opgezadeld met waaaaay too great expectations from the ladyJ Gevolg is
dat ik er dus een nieuwe aanwinst bij heb in mijn badkamerkast, zijnde een
heerlijke Clinique gezichtsreinigingsmelk (voor wie het interesseert: Clinique Liquid Facial Soap Mild, voor gemengde huid ). Volledig zelf gekozen, ik heb hem hier
geen tips voor gegeven, maar laat Clinique nu net een van mijn favoriete merken
zijn.Oh yes, he knows me very well... Ofwel
heeft hij een goed gokje gewaagd, kan ook best zijn.
De obligate
XL Toberone, die was natuurlijk ook van de partij. Die lust hij zelf eigenlijk
liever dan ik, dus hij heeft hier een beetje uit eigenbelang gehandeld. Maar ’t
is hem van harte gegund, de schat. Want ne vent die volledig ongevraagd (allee,
niet volledig want ik had misschien wel een paar héél kleine hints gegeven,
zoals Emils kledingmaat) met cadeautjes naar huis komt, die mag al eens een
lekker chocolaatje eten, nietwaar?
Q-Music. Een
zender waar ik eigenlijk nooit naar luister wegens not my kinda music en presentatoren die me niet liggen. Maar vanmorgen deed
ik het toevallig wél. En leuk dat het was...
Net zoals
er veel dingen zijn waarvan andere mensen gek zijn en ik begin te kokhalzen
(zie eerdere blogpost), zijn er ook zaken die mij ontzettend blij maken en
waarvan anderen spontaan – excusez-moi
le mot – ’t schijt krijgen. Ik som ze even op...
Toen ik
onlangs mijn badkamerkast aan het opruimen was (“uitmesten” is eigenlijk een
beter woord), kwam ik nog enkele “overblijfselen” tegen van tijdens mijn
zwangerschap, waaronder nog een scheutje Weleda
zwangerschapsolie. Ik gebruikte deze amandelolie van het prille begin van
mijn zwangerschap tot een drietal maanden nadien, en ik kan ze aan alle
zwangere vrouwen ten stelligste aanraden...
Vorige week
viel de Deauty oktoberbox in mijn brievenbus. Het thema deze maand is
“Vitality”. Onder het motto “Boost your beauty with deauty” is het opnieuw een
goedgevulde box met verkwikkende energiebommetjes om huid en haar voor te
bereiden op de winter...
Ik heb een nieuwe hotspot ontdekt
voor leuke kleertjes voor Emil: CKS.
Ik ken het merk al lang, want ik heb er zelf nog kleertjes van gedragen als kind. In
Brugge is de winkel een eindje buiten de drukke winkelstraat gelegen en daardoor had ik er
nog nooit een voet binnengezet (can you
even imagine?). Bij Emils geboorte kregen we dit supercoole CKS kruippakje:
Het opschrift luidt “You look funny with your head
turned sideways like that”. Omdat
er veel leuke reacties kwamen telkens als Emil dit pakje droeg (intussen kan
hij er met zijn vlezige billen en zijn tonneke al niet meer in), ben ik eens
gaan rondsnuisteren in de winkel. Man man man, wat een zalige revelatie was me
dat! Het is hét perfecte adres voor wie
op zoek is naar coole, originele kledij met leuke prints en opschriften,
bovendien ook heel betaalbaar. En toch is de winkel een bedreiging voor
mijn bankrekening, simpelweg omdat ik álles leuk vind.
Ik zag een
aantal maanden geleden een megacoole kleurige winterjas in hun folder. Ik was
er onmiddellijk verliefd op en de baby op de foto, met z'n rock & roll attitude, deed me een beetje aan Emil
denken:
Ik heb lang
getwijfeld, maar dit weekend ben ik dan toch uiteindelijk voor de bijl gegaan. De jas hangt al netjes klaar in Emils
kleerkast, dus laat die winter nu maar komen! Ik kon me niet inhouden en
heb er meteen ook de bijpassende felgroene broek (justloooove the color, zeker tijdens de donkere wintermaanden!) en een
extra tenue bij gekocht. Want ik vind dat mijn kleine man wel een aantal
“duurdere” basisstukken mag hebben voor de winter.
Het passen
vond Emil heel leuk, zelfs wanneer mama een maatje te klein had uitgekozen:
Catch of the day,
gefotografeerd door een blije mama:
Voor de
liefhebbers: de volledige collectie kan je bewonderen op www.cks-fashion.com/e-shop/baby, en in Brugge vind je de winkel in de
Vlamingstraat 26 (tussen de Markt en de Stadsschouwburg). Zeker het checken
waard!
Veel
winkelplezier! Love, Josie xo
P.S. Het is
vooral ikzelf die mega-excited wordt van al die leuke shopping-vangsten hoor, ik
denk eerlijk gezegd niet dat Emil er echt van wakker ligt. Volgens mij
redeneert hij eigenlijk als volgt:
Ik las
afgelopen weekend een leuk artikel op deze blog en het leek me een leuk
idee om zelf ook eens een lijstje op te stellen van dingen die anderen leuk
vinden/graag doen en ik absoluut niet. Want als je er zo over begint na te denken,
zijn dat er toch heel wat...
Ik las deze week een artikel in de krant over hoe anderen kunnen zien dat je mama bent. Het beschrijft tien zaken die (on)gewild verraden dat een vrouw thuis één of
meerdere koters rondlopen heeft. I present to you: mijn selectie, vergezeld van mijn ongezouten mening...
Sinds de Deauty Box van augustus ben
ik zwaar verslaafd aan de lippenbalsem van Maybelline Baby Lips. Ik durf zelfs zeggen dat hij mijn
favoriete lipgloss, de Clinique Chubby Stick, stilaan van de troon aan het
stoten is! En dat wil héél veel zeggen...
Emil was deze week een beetje ziek en ik had het superdruk op het werk, waardoor het
niet altijd even happyhappy-joyjoy was in mijn hoofd en in mijn huis. Maar ik weet altijd wel mijn geluk te
halen uit kleine dingen, zoals daar zijn:
Op
maandag: Ventje gaan voetballen, kindje in bed, dus ik heb na een druk maar leuk Ardennenweekend tijd om mijn portie "Girls" in te halen en intussen met nageltjes een vers kleurtje te geven #girlygirl #metime
Op
dinsdag: De Duplo-blokkendoos, die al een tijdje in de kast stond te wachten, uithalen voor de kleine en direct zin krijgen om er zelf mee aan de slag te gaan. Which I did, of course #nostalgie #thejoyofmotherhood
Op
woensdag: Met Emil bij de dokter, niet zo leuk, maar ik geniet er stiekem wel van dat hij in de wachtzaal alle harten steelt met zijn brave gespeel en zijn lieve lach #proudmommy
Op
donderdag: De Deauty Vitality Box zit in de brievenbus en ziet er weer zalig uit #genieten (binnenkort verslag in een volgende blogpost!)
Op
vrijdag: Emil heeft vannacht bij meme (mijn mama) gelogeerd. Deze morgen was er breaking news: ZIJN EERSTE TANDJE IS DOORGEKOMEN!!! Eindelijk, want hij was al van maand vier ferm aan 't kwijlen en iedereen zei "Ah, dat zullen de tandjes zijn!". Mijn dag kan niet meer stuk! #proudmommyagain
In
navolging van de rubriek “As we speak” op talesfromthecrib.be,
een van m’n favoriete blogs (schrijfster Lilith heeft dit op haar beurt opgepikt via “Currently” op sometimessweet.blogspot.be,
another great one from overseas), lanceer ik hier nog een nieuw rubriekje.
Ik doop het WHATSUP?
De titel
verklaart zichzelf wel, denk ik. So
let’s get this started!
Wat ik lees:momenteel... veel
te weinig. Sinds de geboorte van Emil bijna 9 maand geleden heb ik hooguit 3
boeken uitgelezen, terwijl dat er vroeger minstens eentje per maand was. Maar
bon, de reden is voor de hand liggend en ik ga er absoluut niet over klagen. En
ik kan zeggen: het betert gestaag. Hoe meer bedreven ik word in de kunde van
het mama-zijn, hoe meer tijd ik ’s avonds na een drukke dagtaak overhou om me
nog even lekker in de zetel (enfin, meestal is ’t het bedje hoor) te nestelen
met een goed boek. In de zomer heb ik “En
uit de bergen kwam de echo” van Khaled Hosseini gelezen. Ik was grote fan
van zijn vorige 2 bestsellers en ook deze heeft me van m’n sokken geblazen en
heel vaak tranen in de ogen gegeven. Daarna ben ik begonnen in “Friends and Rivals” van Tilly Bagshawe.
Dit ontspannende verhaal vol intriges hoort thuis in de categorie (volgens
sommigen "utterly brainless" but I dare to disagree) chicklits, maar ter compensatie lees
ik het wel in het Engels! Leuk verhaal, daar niet van, maar nogal langdradig en
daardoor lukt het me niet om eens stevig door te lezen. En zo komt het dat ik al
2,5 maanden bezig ben en ocharme nog maar aan pagina 150 van de 450 geraakt
ben. Maar ik zet door! Want op het nachtkastje ligt de opvolger al te blinken: Mo Hayders nieuwste, “Poppenspel”. Ik
schreef er eerder al over, en ik kan echt niet wachten om erin te beginnen
lezen (én te gruwelen). Maar eerst dus nog effe mijn wijvenboekje verslinden!
Waar ik naar kijk:op AchtTV volg ik “Girls”, een heerlijke serie over een
groepje New Yorkse twintigers. Ik zie het een beetje als “Gossip Girl” maar dan
met gewone meisjes (mét rondingen en zo, écht!). Verder kijk ik vooral online series
via cucirca.com. Momenteel ben ik zwaar
into“Modern Family”, meer dan terecht bekroond met vele Emmy’s wegens
een van de beste en grappigste series ever
made – geen enkele discussie mogelijk, ik lig keer op keer strijk (zie fragmentje hieronder). Ik
wissel af met “Army Wives”, vooral
dan wanneer ik zin heb om eens een lekker potje te bleiten want ik slaag er
nooit in om het droog te houden bij die serie.
Waar ik naar luister: ik hoor vaak liedjes waarvan ik bij
de eerste luisterbeurt denk: dit nummer is me werkelijk op het lijf geschreven!
Wegens de uitstekende combinatie girly + poppy + happy + nice beat. Ik had dat
bijvoorbeeld een aantal maand terug met “Gun” van Chvrches, en een jaar geleden
met Martin Solveigs superaanstekelijke “The Night Out”. En nu heb ik het met
het nummer “Rikki” van Blende: instant
happiness! Verder luister ik dezer dagen ook vaak naar het nieuwe album van Editors, “The Weight Of Your Love”. De reden
is punt 2 van het onderdeel “plannen” verder in deze rubriek. Ik kweel namelijk
graag mee tijdens een concert en dus ben ik nu druk bezig om teksten te
memoriseren tegen 2/11!
Instant happiness:
Wat ik eet:recent postte ik
nog dat ik een beetje de gluten in
het oog hou, en dat doe ik as we speak nog
steeds. Want ik voel me er supergoed bij. Verder eet ik weer veel noten. Ik lust alle soorten, het liefst
van al macadamia’s, cashews en paranoten.
Ik heb ze een tijdje in mindere mate gegeten, maar voor een
vegetariër/flexitariër als ik zijn ze sowieso een must voor een evenwichtig
voedingspatroon. Een handvol noten, daar geniet ik veel meer van dan van pakweg een
marsreep uit de snoepautomaat – vertelde ik al dat ik een beetje gek ben? Als
ik dit zie, begint het kwijl me spontaan uit de mond te lopen:
Verder
verlekker ik me nu al op de overheerlijke lasagna
die PJ dit weekend gaat maken wanneer onze vrienden op bezoek komen. Die van mijn
mama is onovertroffen, maar ik moet zeggen dat PJ er ook heel veel van bakt.
Dit weekend staat ze dus weer op het menu, en ik weet nu al dat ik me ga
overeten. En ik kijk er zooooo naar uit! Wat ik plan: een uitstapje naar Boudewijn Seapark in een van de komende
weekends. Wegens quasi neffest ons deure,
en Emil wordt mega-excited wanneer hij diertjes ziet (allee, eigenlijk wordt
hij blij en wild van alles, niet normaal hoeveel dat kleintje lacht en kraait). En ja, ook omdat
moedertje hier graag nog eens naar de dolfijnen- en zeeleeuwenshow wil gaan
kijken, ik zal het maar meteen toegeven... In de categorie “kinderloze avondjes
met z’n tweetjes” liggen er 2 tickets klaar voor Editors op 2 november in Antwerpen. Oh yes mommy & daddy, they still rock!
Wat me bezighoudt: de bouw van ons huis is gestart begin september en op een kleine 2
maand is het verdorie al goed opgeschoten! Het wordt nu echt wel héél concreet
en ik begin al te dromen van ons gezellige leventje op den buiten (a.k.a.
Wijnendale, deelgemeente van Torhout, de heimat van m’n vriend) vanaf volgende
zomer, als alles zo vlot bijft lopen als nu. Al moet ik eerlijkheidshalve toegeven
dat ik niet veel tijd heb om er echt “mee bezig” te zijn, dat is vooral PJ’s verdienste.
Ik hou me vooral bezig met ons klein
protje. Die is intussen al een ferme prot geworden van bijna 9 maand. De
laatste weken heeft hij een echte groeischeut gehad, ’t is een flink brokje
vlees geworden. Met een klein superschattig tonneke. En met héél veel leven in.
Ik wacht vol spanning op de dag dat hij begint te kruipen of – als hij van plan
is het kruipen over te slaan, wat gezien zijn ADHD-trekken niet verwonderlijk
zou zijn – direct te lopen. Ik probeer hem te stimuleren op alle mogelijke manieren:
hem lokken met verleidelijk kleurrijk speelgoed, hem tegen de salontafel laten
rechtstaan,... Voorlopig wil het nog niet lukken. Moeder moet nog een beetje
geduld hebben!
I proudly present: de voorkant van ons huis:
De achterkant:
Ze zijn zelfs al bezig aan de gevelsteen! Damn this goes fast...
Er zijn zo van die dagen waarop ik iets zie/lees/hoor waarmee
ik keihard moet lachen. Lachbuien
waarvan ik buikpijn krijg en bijna in mijn broek moet plassen, héérlijk vind ik dat. Zeker als het ’s morgens
is, want dan ben ik goed gezind voor de rest van de dag.
Daarom vind ik het
hoog tijd om een nieuwe rubriek te
lanceren op deze blog: De Slappe Lach
Van De Dag.
Deze ochtend kwam ik deze foto tegen op Instagram, gepost
door Jeroen Meus (ja, ik ben fan en een trouwe volgster!):
No further comment needed, denk ik.
(Mijn excuses als je het niet grappig vindt maar dit is echt
wel 100% my kind of humor.)
Ik ben bezig aan een experimentje. Ik las op de blog van
Valérie vanglamourtogo.be(hele
leuke blog trouwens, Valérie is onlangs ook mama geworden dus haar verhalen
zijn herkenbaar) dat zij zinkzalf van haar kleintje gebruikt voor haar eigen huid. “Poepkeszalf” van de kleinen op uw gezicht
smeren, op het eerste zicht leek het me ook nogal awkward. Maar het houdt wel degelijk steek hoor.
Blijkbaar zijn crèmes die zink bevatten hot in
beautyland, vele merken hebben er eentje in hun gamma. Zink is essentieel voor een gezonde huid en helpt bij kloofjes,
blaasjes, zweertjes, roodheid en acné. Dat wist ik eigenlijk niet. Dat je
zinkzalf gebruikt wanneer de billetjes van je baby rood zijn van luieruitslag,
dat weet ik dan weer wél. Je kan deze “poepkeszalf” (een propere tube
welteverstaan!) dus ook gebruiken voor je eigen huidperikelen. Het is trouwens een
goedkoper alternatief voor alle dure crèmes die in speciaalzaken
verkrijgbaar zijn. Katching-katching!
In navolging van mijn
collega-blogster ben ik dus aan het experimenteren geslaan. Sinds mijn
zwangerschap heb ik last van vervelende roodheid en uitslag op m’n gezicht,
vooral op mijn wangen (hormonen, was het verdict tijdens m’n zwangerschap, maar
we zijn nu bijna 9 maand verder en ze zijn nog steeds niet uit mijn lijf,
grrr!). Dus ik smeer nu ‘s avonds braafkes
een laagje poepkescrème op mijn gezicht. Ik gebruik trouwens Mustela omdat die superlekker ruikt:
Ik ben benieuwd wat het
resultaat zal zijn... Ik heb sowieso een gevoelig huidje, dus als het tegenzit
sta ik eerstdaags op met een gezicht vol rode builen en pukkels. Daar hou ik
rekening mee. Anderzijds, áls het werkt,
dan kan ik binnenkort paraderen met een supergaaf perzikzacht babyhuidje... I’ll keep you posted! Love, Josie xo
Ik kwam vandaag tot een vaststelling. Dat, sinds ik mama ben, de eerste die een kus
van me krijgt als ik thuiskom van het werk of wakker word, niet meer PJ is maar wel little Mister E. Omgekeerd ook hoor, PJ
knuffelt in eerste instantie zijn kleine oogappel en daarna pas mij. Het is iets wat we onbewust doen sinds we 8 maand geleden mama en
papa geworden zijn. Ik vind het frappant omdat ik er nog niet eerder op gelet had. Maar erg is het he-le-maal niet. Het is toch niet meer dan logisch dat we dat kleintje van ons met alle mogelijke liefde willen overstelpen? Het sterkt me wél in de overtuiging dat PJ en ik onze traditie van een maandelijkse dinner date uitermate levend moeten houden. Kwestie van elkaar niet uit het oog te verliezen, blablabla, gelijk ze altijd zeggen in de boekskes... Maar 't is echt wel zo, dat heb ik tijdens die 8 maanden al voldoende ondervonden. En kijk zie, de volgende tête-à-tête ligt al vast voor binnen 3 weken. Dan gaan we eten bij de lekkerste Italiaan van Gent en verre omstreken, zijnde Al Castello, waarover ik eerder al vol lof schreef. Ik kijk er nu al immens naar uit - zowel naar de quality time met de BF als naar de heerrrrrrrlijke pizza! Weet je wat ik ook onbewust doe sinds ik ben toegetreden tot de kudde der moederdieren? Iets waarvan ik voor en tijdens m'n zwangerschap bij hoog en bij laag beweerde dat ik het nooit ofte nimmer zou doen, ah neen want ik zou zeker niet zo'n moeder worden zenne... Zo eentje die alleen nog maar foto's van haar kind kan posten op alle mogelijke social media kanalen. But I have to claim guilty... I am now one of them!Want sinds februari zijn een kleine 95% van
mijn Instagrammekes er van Emil. Maar ja, hij is ook zo mooooooooi!!!! Ik ben vast niet de enige moeder die zich hieraan "bezondigt". But then again, 't is frappant omdat ik me nochtans zo voorgenomen had om niet... Ach wat, voor ik mama werd kon ik gewoon niet weten hoe allesomvattend de liefde voor je baby is. Einde discussie, punt.
Een kleine selectie van mijn "babygrams" sinds Emils geboorte:
Verzachtende omstandigheid: er staan ook
vaak schoenen, parfum, kleedjes en handtassen op. Dus ik ben dan misschien wel lichtelijk veranderd, maar in
sé ben ik nog altijd dezelfde gebleven. Zolang er dus "parfumgrams" als deze zijn, moet men zich geen zorgen maken om mij:
Naast die onbewuste veranderingen zijn er ook dingen die we heel bewust wél/niét doen nu we een kindje hebben. Veel koppels sturen bijvoorbeeld kerstkaarten met hun kroost getooid in een schattige (althans dat vinden ze zélf) kerstmansoutfit. Wij ontvangen elk jaar een hele stapel van deze en kijken er telkens meewarig naar. Want voor alle duidelijkheid: dat gaan wij niét doen, dat ligt al héél
lang vast. En daar gaan we ons écht aan houden; zo niet, dan verdien ik een stevige trap onder mijn kont. Dat ik de wereld bestook met de allerschattigste kiekjes van
mijn protje in alle mogelijke posities, tot daar aan toe. Maar mijn zoon op een
kerstkaart zetten in een megaschaamtelijk kerstmanspakje, dat is a bridge too far... Net
als elkaar aanspreken met “papa” en “mama” wanneer de kleine er niét bij is. Vragen als
“en, hoe was papa zijn werkdag?” zijn ab-so-luut uit den boze. Nu ja, laat ons hopen dat we het volhouden, want voor de Emiliogrammekes ben ik inmiddels ook al bezweken hé...
Niet om
heerlijke nachten van 12 uur aan één stuk te kunnen slapen. Ook niet om ongegeneerd
te krijsen en roepen en nog steeds door iedereen “ma oooh zo cuuuuuuuute”
gevonden te worden. En ook niet om de hele dag door, letterlijk en figuurlijk,
gepamperd te worden.
Of ja, bij
nader inzien toch wel. Maar laat ik het daar in deze post maar niet over
hebben.
Waarover
dan wél? Wel, over hoe ik soms enorm
goesting heb om de groente- en fruitpapkes, die ik eigenhandig en met heel veel
liefde fabriceer voor mijn kleine prot, zélf naar binnen te spelen. Over
hoe leuk het moet zijn om een baby te zijn en elke dag van al dat lekkers te
mogen smikkelen en smullen. En sans aucune
gêne boeren en scheten te mogen laten na afloop. Of neen, toch niet, over
dat laatste ga ik het niét hebben. Wegens vuil en weinig blog-waardig.
Sinds Emil
vier maand oud is maak ik al zijn papjes dus zelf. Enfin, with a little help from my friend “Babycook”, een fantastische
uitvinding – zo eentje waarvan de bedenker van mij stante pede een Nobelprijs
in ontvangst mag nemen (in dezelfde categorie valt ook het kersenpitkussentje, wat me
eraan doet denken dat ik aan dit object ook dringend eens een blogpost moet
wijden). Een opsomming van alle voordelen en hoe het ding precies werkt ga ik
je besparen, lieve lezer. Maar laat ik het erop houden dat met de Babycook
zelfs de grootste keukenkluns (zoals ik, ja, hoe ráád je het?!) zich heel even een
ware keukenprinses (Cinderella, aub, met glazen muiltjes!) kan voelen. Ain’t that
just freakin’ fantastic? J
Voor een
groente- en fruitverslaafde moeder is het maar een kleine moeite om babypapkes
zelf te maken, natuurlijk. Mijn koelkast ligt altijd (over)vol met heerlijke
verse ingrediënten. En ja, ik ben een van die moedertjes die er rotsvast van overtuigd is dat
haar kind meer vitamines binnenkrijgt van verse voeding dan van prefab potjes,
al wordt er langs alle kanten beweerd dat dat niét zo is. Kan best zijn, maar dan
nog ben ik er geen voorstander van wegens de (veel te) hoge kostprijs. Maar soit. Daar
gaat het hier όόk niet over – damn ik heb precies heel veel moeite om to the
point te komen vandaag...
Wat ik
eigenlijk zeggen wil: die papjes zien er
altijd yummie uit! Ik ben zo iemand die haar eten altijd mengt tot een
“moezelpotje”: patatjes pletten, groentjes erdoor mengen, vlees in kleine
stukjes snijden. En dan dat heerlijke bordje brij met heel veel smaak naar
binnen werken (wees gerust, op restaurant doe ik het niét, op speciaal verzoek
van mijn vriend). Geen wonder dus dat ik sta te kwijlen op het eten van mijn zoon.
Dat zijn gewoon moezelpotjes tot de honderdste macht! Denk: gastronomisch wortelpureetje met
vis, fijn gekruid zalfje van champignons en aubergine met een eitje en rijst, mousse van kip
vergezeld van boontjes en spaghetti,... For sure, die kleine van mij is met zijn gat in
de boter (of de pap, zo u wilt) gevallen:
Dáárom zou
ik dus soms graag een baby willen zijn. Maar hey, ik heb al een bepaalde (kwalijke?)
reputatie op gebied van eten. Ik sta in bepaalde kringen namelijk bekend als "die vegetarische", "die die de hele dag door
op wortels knabbelt en daar nog van geniet ook", "die die resoluut een appel
verkiest boven een pannenkoek en daar nog geen spijt van heeft ook"... Om het
dus niet erger te maken dan het al is, laat ik de babypapkes aan mij
voorbijgaan. En hou ik het op me erop verlekkeren en jaloers kijken naar mijn
zoon terwijl ik hem voeder. De sjansaar. Maar hij verdient het zo. En ik... ik
geniet ervan om mijn protje te zien genieten van mijn Cinderella-in-the-kitchen
papjeskookkunsten!
Bij de start van het (voor mij extra lange, joepie!)
weekend, hoog tijd om nog even mijn kleine gelukmomentjes van de week samenvatten:
Maandag: de
eerste, meest lastige werkdag van de week die voorbij is, net 70 heerlijke
baantjes gezwommen hebben en daarna naar huis rijden waar mijn vriend de
lekkerste ballekes in tomatensaus aan ’t klaarmaken is #perfectboyfriend
Dinsdag: allebei
de kinderverzorgsters uit de crèche die mij complimentjes geven over het
übercoole kruippakje van Emil, en dat hij altijd zo’n leuke kleertjes aan heeft
#proudmommy
Woensdag: de
eerste sinterklaasboekjes in de bus krijgen en deze beschouwen als verplichte
lectuur, want sinds dit jaar hebben wij er een huisgenootje bij dat bezoek
krijgt van de Sint! #funfunfun
Donderdag: wakker
worden en beseffen: hey, vandaag is ’t al vrijdag want morgen heb ik een dagske
congéééééééééééé! #langweeeeeeeeekend #shit * Vrijdag: het
vooruitzicht om straks te vertrekken op vriendenweekend naar de Ardennen
#genieten
Deze week werd ik terug gekatapulteerd naar mijn kindertijd.Het is half oktober, de eerste sinterklaasboekjes vallen in
de brievenbus. Lang geleden, begin jaren ‘90, was dat niet anders. Het was een
moment waar ik al kind altijd erg naar uitkeek. Samen met mijn twee jaar oudere
zus. Want wij speelden dan altijd van
“ikke da!”...
“Ikke wadde?” hoor ik je nu denken... Wel, “ikke da” was een
supereenvoudig doch keitof spelletje waarbij twee gezusters zich samen in de
zetel installeerden, alle mogelijke sinterklaasboekjes doorbladerden en zo snel
mogelijk op elke pagina iets aanduidden wat ze graag wilden krijgen van de Sint,
daarbij luid roepend IKKE DA!!!!!!! Noem het bezigheidstherapie, maar mijn zus
en ik, wij vonden het mega de max. We deden dat trouwens niet alleen met sintboekskes maar met
álle mogelijke boekjes waar prentjes in stonden. Wij waren, met andere woorden,
eigenlijk wel gemakkelijke kinders – who needed a Playstation anyway? Heel schattige kinders ook, die er begin jaren ’90
ongeveer zo uitzagen:
Deze week, meer dan
20 jaar later, heb ik weer van ikke dadde gedaan. Niet met mijn zus, maar met
mijn iets-minder-schattige-maar-minstens-even-lieve vriend. Het boekje van de
Fun-fun-fun was in de bus gevallen – het eerste in een reeks van veel, wellicht (driewerf hoera!). Om op
geestige wijze een einde te breien aan de dag stelde ik voor aan PJ om in bed
een klein spelletje te spelen. Ikke da, welteverstaan! Ik legde hem de
“spelregels” uit, and there we went... Terwijl ons kleintje in de kamer naast ons diep in
dromenland lag, waren zijn ma en pa mega-excited aan het aanwijzen wat zij
graag zouden willen krijgen voor de kleine zijn Sinterklaas. Juist ja. En leute
dat die twee hadden. Being a parent, it’s
f*ucking great. Hell yeahJ
Oh wat kijk ik uit
naar Emils eerste Sinterklaasfeestje! Zijn oogjes zien glinsteren van de
pret, hem “waaa waaaa waaaaaaaaaaaah” horen kraaien wanneer hij die gekke Sint en zijn
nog gekkere Pieten ten tonele ziet verschijnen. Nochtans, als kind keek ik niet bepaald uit naar 6 december hoor.
Allez, ik wilde maar wát graag het speelgoed incasseren, daar niet van. Maar de
goedheilige man zelf, die was niet m’n allerbeste vriend. Dat herinner ik me
nog heel levendig en ik maak het ook op uit de vele foto’s waar ik met
betraande ogen/een bakkes tot op de grond op audiëntie sta naast de bebaarde man.
En die ik hier dus wijselijk NIET ga posten...
Maar dit jaar zal ik (hopelijk) zelf niet meer op de schoot
moeten gaan zitten bij de Sint, of erger nog: zijn zegelring moeten kussen (the
horror!). En Emil, da’s een stoere boy, niet zo’n bleitkous als zijn moeder.
Die begint sowieso te gieren en te schateren wanneer hij mensen ziet met een
ietwat atypisch voorkomen (zijn ma die een gekke smoel trekt valt daar ook
onder, oh yes). Dus de Sint, met zijn malle kostuum en grappige hoofddeksel en lange
baard waaraan het heel fijn trekken is, die gaat door mijn jongen gewoon keihard in
his face uitgelachen worden, denk ik. Of neenee: weet ik gewoon zeker. Het wordt leuk, lieve
lezer, héél leuk op 6 december...
Sinterklaas
kapoentje, you’d better be prepared... Love, Josie xo
P.S. Deze heb ik onder meer ge-ikke-da-t: de “Elefun Busy
Ball Popper”, een ballen spuitende olifant. Ziet er toch wel superleuk uit,
niet? Al had ik wel eerst gelezen “Ball Pooper”. Ach ja, had ook gekund hé... En
zou zeker even leuk zijn J
Enfin, binnenkort staat dit mooie dier (ook verkrijgbaar in het roze, ha!) misschien
wel in mijn woonkamer te po(o)p(p)en...
Felle kleurtjes en een oranje babyrendier
als centrale figuur.
Zo zag het geboortekaartje van Emil eruit. Dat beestje staat daar trouwens niet
zomaar op. Want de moose (ofte rendier ofte eland), die heeft nu eenmaal een speciale
betekenis voor PJ en mij...
In de zomer
van 2010 roadtripten we door de Rocky Mountains, langs nationale parken als
Banff, Glacier en Yellowstone. Een onvergetelijke reis, mede doordat we – zoals
gehoopt – veel wildlife konden spotten. Beren, herten, vossen, coyotes, berggeiten,
eekhoorns: you name it, we spotted it!We hadden ook gehoopt een moose tegen te
komen omdat we dat een machtig beest vinden. Dat imposante gewei! Dat
gespierde lijf! We bleven echter herten aan de lopende band tegenkomen, maar er
waren nul de botten elanden te spotten. Telkens we een gewei zagen opdoemen,
dachten we “zou het misschien...?”. Maar neen hoor. De elanden hadden overduidelijk géén zin om met ons kennis te maken, zelfs
geen tijd voor een korte fotosessie. Op den duur waren we zelfs niet meer
onder de indruk van een paar black bears meer of minder. We wilden gewoon een
moose zien!
Na twee
weken wildlife spotten in de Rockies keerden we huiswaarts. Met een stuk of
1.000 foto’s op onze camera, maar geen enkele van een moose. Het was een heerlijke
reis hoor, maar toch: BOEHOE. Wat
wilden wij toch zooooooo graag een eland over zijn bolletje aaien... Of om het
met een leuke, volledig zelf gevonden (!) woordspeling te zeggen: de reis was very amusing, maar not at all a-moose-ing.
Alle
gekheid op een stokje, ziehier een kleine selectie van de beesterijen die we wél tegen
het lijf liepen:
* Een lieve beer:
* Een iets minder lieve beer:
* Een kudde berggeiten (neen, niet die linkse!):
* Een kudde buffels:
* Een stoute buffel (PJ heeft het niet bepaald voor de Buffalo's...):
* Een stel tortelduifjes:
Na die reis
besloten we dat we nu wel een mooi deel van de wereld gezien hadden (de zomer
ervoor tripten we road in West-USA, which
was awesome) en begonnen we te denken aan gezinsuitbreiding. De nodige
voorbereidingen werden getroffen zodat de natuur haar werk kon doen. Maar Moeder Natuur, die had er net zoals de
elanden in de Rockies niet bijster veel zin in. Een jaar ging voorbij en er
was nog steeds geen gezinsuitbreiding in zicht. Behoorlijk frustrerend omdat
het bij al onze vrienden wél direct lukte (tenminste, die indruk hadden wij).
Gelukkig konden we de natuur een handje helpen. Na een paar maanden braaf pilletjes slikken, spuitjes prikken en vooral
véél geduldig wachten bleek ik in juni 2012 zo zwanger als ik maar zijn kon.
Na een kleine twee jaar was het dus eindelijk prijs voor ons. Toegegeven, zό lang wachten
was dat nu ook weer niet want ik ken koppels bij wie het veel langer duurt, of
zelfs helemaal niet lukt. Maar toch, wij waren in de zevende hemel met de komst
van onze kleine vriend.
De
voorbereidende babywerkzaamheden gingen van start. Belangrijk onderdeel hiervan: de creatie van een origineel
geboortekaartje. Ik werk in een reclamebureau en word dagelijks omringd
door creatieve mensen. Logisch dus dat ik geen dertien-in-een-dozijn kaartje
uit een cataloog wilde en aan een collega vroeg om voor Emil (zijn naam lag definitief
vast voor ons beiden vanaf maand vier, voor mezelf eigenlijk al vanaf dag één hoor J) een leuk kaartje te ontwerpen. Mijn enige “eis” was dat het kleurrijk moest
zijn (zoals mezelf), er mocht een hoek af zijn (euh... ook zoals mezelf zeker?),
er er moest een schattig beestje (eveneens zoals mezelf, ah oui bien sur!) op staan.
Gewoon, omdat ik vind dat dat zo hoort op een geboortekaartje; is een baby
tenslotte ook niet een schattig minidiertje? Na veel vijven en zessen besloten
PJ en ik dat het de moose moest zijn – what
else? We hadden het beest in Canada immers niet in levende lijve kunnen aanschouwen,
en nu waren we eindelijk in blijde
verwachting van ons eigen kleine elandje... Zeg nu zelf, een betere
symboliek kán je toch gewoon niet bedenken? J
En dan nu: hoog
tijd voor nog wat plaatjes!
Het kaartje
was zoals gevraagd kleurrijk en opvallend. Let ook op de woordspelingen “very
important mooseage” en “time for
some amoosement”... Volledig zelf
gevonden hé! J
De
“doopsuikertjes” waren zogenaamde “moose-mallows”,
alweer een schitterende (?) vondst van yours truly... Special thanks ook aan
Ikea voor de pluchen beesten – ’t was in de kerspeiode, het hoogseizoen van de
rendieren, zeker in Ikealand.
En mijn
lieve collega’s ten slotte, die speelden slim in op de dierkeuze met dit leuke
hobbelpaardje waar Emil nog dolle tijden op zal beleven (en hopelijk zijn
tanden niet zal verliezen, I keep my
fingers crossed...) als hij wat groter is:
