Bang

Een tijdje geleden vernamen jullie in dit lijstje dat ik het onvermijdelijk in mijn broek doe wanneer ik een spin zie. Zelfs een dode spin, een spin op TV of eentje aan de andere kant van de kamer. Ik vermoed dat ik niet de enige ben die lijdt aan arachnophobia… Vreselijke film trouwens, ik heb er destijds enkel de trailer van gezien en dat was al voldoende voor kokhalzerij en many sleepless nights. Zolang mijn vriend thuis is om het gevreesde ongedierte te elimineren, is er geen vuiltje aan de lucht. De enige spinnensoort die zijn intrede mag maken in mijn huis is Spiderman - en met een zoon in da house komt dat tijdperk er ongetwijfeld nog aan. Verder ben ik niet zo'n bangschijter en beschik ik over behoorlijk wat guts en durf. En toch blijven er een aantal dingen die ik echt niét durf en waar ik doodsbenauwd voor ben...

1. Slangen. Ka uit Jungle Book is zowat het enige reptiel met gespleten tong dat ik een warm hart toedraag . Voor serpenten, in de figuurlijke zin van het woord, is ook geen plaats in mijn leven.

2. De Dalton Terror in Walibi en soortgelijke attracties in andere pretparken. Echt hoogtevrees heb ik niet, maar grote hoogte in combinatie met een razendsnelle vrije val en geen zekerheid of de remmen van 't spel gaan werken: dat is niks voor mij. Steek mij daarentegen in eender welke rollercoaster (deze, bijvoorbeeld) en ik heb de tijd van m'n leven.

3. De tandarts. Ik verzorg mijn tanden heel goed en krijg bij elk tandartsbezoek complimentjes over mijn mooi gebit. En toch slaagt die nozem er altijd in om een oneffenheidje te ontdekken dat dringend gepolijst moet worden, of een teenie weenie gaatje om met de grove middelen op te vullen. Aargh.

4. Naar de pedicure gaan is voor mij een noodzakelijk kwaad. "Noodzakelijk" omdat ik lelijke voeten heb met veel eelt (nadeel van veel te lopen) die bij het begin van de lente duchtig onder handen genomen moeten worden door een professional. "Kwaad" omdat ik er eigenlijk niet tegen kan dat iemand aan mijn voeten prutst. Ik heb dan altijd de onbedwingbare reflex om te beginnen schoppen, het is sterker dan mezelf. Gelukkig heb ik een hele lieve pedicure, een echte babbelette die mijn aandacht afleidt. En die dus ook geen sjotten in haar gezicht krijgt, lucky her.

5. Gemaskerde mensen. En dan denk ik niet enkel aan deze griezel, maar even goed aan alle mogelijke soorten (belachelijke) carnavalsmaskers. Ik vind het gewoon zeer akelig dat ik niet kan zien wie erachter zit. Emil had onlangs in de crèche een maskertje gemaakt van een kartonnen bord met een neusje erop en gaatjes erin voor de oogjes. Heel mooi, maar ik had toch liever niet dat hij het opzette in mijn buurt, en daarom stopte ik het maar in zijn knutselwerkjes- en kaartjesarchief. Om dezelfde reden ben ik ook niet wild van al die verklede beesten die in pretparken rondhuppelen, zoals de Bellewaerde-leeuw en de Walibi-kangoeroe en wie heb je daar nog allemaal. Ik ging er vroeger wel altijd flink mee op de foto, maar in mijn ogen kon je wel de angst zien.

6. Kippen, vooral dan die bij mijn mama in den hof. Ooit hebben die kiekens het eens gewaagd om naar mijn blote benen te pikken toen ik hun eieren uit het hok ging halen. Hoe durven ze!? Sindsdien heb ik geen voet meer in hun ren gezet. Ik zou zelf graag kippen hebben thuis, voor de eitjes en de afvalverwerking, maar het gaan er van de niet-benenpikkende soort moeten zijn…

7. Loslopende honden, in het bijzonder die waar de baasjes geen controle over hebben. Het is mij al meermaals overkomen dat ik tijdens het lopen een dolle hond achter mij aan krijg. Vaak zijn dat Jack Russels - die zien er schattig uit maar schijn bedriegt. Goed voor mijn looptempo en conditie, en het kan best zijn dat die beestjes "enkel willen spelen en geen vlieg kwaad doen" (want dat zeggen die baasjes toch altijd hé). Maar ik geloof daar niet veel van en zou het veel gemakkelijker vinden moesten alle die hondjes flink naar hun baasjes luisteren en geen weerloze loopsters achtervolgen. The world would be such a better place.

8. Ik durf niet naar horrorfilms kijken, zelfs niet als er iemand bij me is. Op dat vlak ben ik een enorme bangschijter en kan zo'n film mij dagen, weken, maanden en zelf langer achtervolgen. Ik weet nog goed dat ik als kind naar Nightmare On Elm Street keek en dat ik een hele tijd te pas en te onpas Freddy Krueger zijn verrimpelde smikkel zag verschijnen. Thrillers en griezelige boeken lees ik wél graag, maar ik moet toegeven dat ik meestal niet ga lezen als mijn vriend niet thuis is. Ik ben een grote fan van Mo Hayder en ben momenteel bezig in "Wolf". Het is enorm spannend en creepy, en het is dus een boek dat dicht blijft op avonden dat ik home alone ben…

9. Ik durf soms niet goed mijn gedacht te zeggen en kritiek te geven. In werksituaties lukt het veel beter dan privé, al probeer ik kritiek en commentaar sowieso altijd verbloemend en constructief aan boord te leggen. Kortweg en brutaal iemand afbreken of bekritiseren: ik kan en durf dat niet. Ik weet dat ik hier onlangs verkondigd heb dat ik niet meer door iedereen leuk hoef gevonden te worden, maar het is nu ook weer niet mijn bedoeling om een bitch te zijn.

10. Ik ben ook vaak bang om de controle te verliezen. Ik ben een enorme controlefreak - wie mijn blog een beetje volgt heeft dat ondertussen al door. Soms vind ik dat vervelend maar het is sterker dan mezelf en ik kan er weinig aan doen. Er bestaan ook ergere dingen dan dat. Maar het is wel de reden waarom ik zoveel planningen en lijstjes maak, waarom ik nauwelijks alcohol drink (plus: dat is gewoon ook niet gezond) en waarom je mij nooit ofte nimmer zal meekrijgen voor een duosprong of een bungeejump. Op zo'n moment laat je je lot volledig aan iets/iemand anders over en heb je geen controle meer tot je opnieuw op de begane grond bent. Die gedachte alleen al maakt me gek. Raar maar waar, met het vliegtuig reizen doe ik dan wél weer supergraag, hoewel het basically op hetzelfde neerkomt… Ik zit niet altijd logisch in elkaar ;-)

Herkenbaar? Waar zijn jullie zoal bang voor?

Lots of love, 

Josie xo

30somespring

Het is nu echt lente. Eindelijk! Zalig! 't Werd verdorie tijd! Wie mij een beetje kent, weet dat ik enorm van de lente (en van de zomer) hou. Dat die wisseling van de seizoenen, die zich meestal zo ergens rond half maart maar soms ook wat later voltrekt, mij altijd superblij maakt... Spring = happiness!

Dit jaar ervaar ik die happy vibes nog meer dan anders. Ik voel echt dat ik opleef nu de dagen lang zijn, de temperaturen stijgen, de zon al op is wanneer ik wakker word en nog altijd schijnt wanneer ik thuiskom van het werk, de natuur volledig in bloei staat. Ik voel me goed. Wat zeg ik: ik voel me supergoed. Ik ben erover beginnen nadenken, en ben tot de conclusie gekomen dat ik persoonlijk ook in een lentefase in mijn leven zit. Klinkt een beetje filosofisch, niet? Maar geen paniek: de rest van deze post is très down-to-earth dus je kan gerust verder lezen :-)

Ik ben 31. Binnen een viertal maand word ik er 32. Ik ben dus officieel een thirtysomething. Ik blik met plezier terug op mijn twintiger jaren en - om maar iéts te noemen - als ik bij mijn vriendinnen ben, stel ik altijd vast dat we nog altijd even zot en onnozel kunnen doen als pakweg 10 jaar geleden (misschien zelfs nog zotter en nog onnozeler). Maar ik voel me nu, in my thirties, veel beter dan in mijn twenties. 

Als twintiger besefte ik al heel goed het belang van sporten en gezond leven. In die tijd probeerde ik vanalles uit: spinning, bodypump, BBB, fitness, powerpump,... Ik sportte meer "omdat het moest" dan voor het plezier en de ontspanning. Tot ik rond mijn 25ste op een blauwe maandag begon te lopen. Eerst bescheiden rondjes in het parkje vlak bij ons appartement. Daarna talloze toertjes rond Brugge en veel running events in grote steden. Op mijn 30ste, 8 maand na mijn bevalling, liep ik de Brussels Half Marathon. Een zeer ambitieus doel dat ik mezelf gesteld had. Apetrots was ik op mijn prestatie. Het was aan die finishlijn dat ik écht 100% zeker wist: lopen, dat is mijn sport. Het is mijn perfecte uitlaatklep, mijn favoriete ontspanning, mijn manier om in shape te blijven. Hier stop ik nooit meer mee. Als men mij nu, op mijn 31ste, vraagt: wat doe jij van sport? Dan zeg ik: ik ben een fervent loopster. En ik zeg dat met heel veel trots.

Kledingstijl, nog zoiets. Ik ben lange tijd "zoekende" geweest naar mijn eigen stijl. Ik volgde meermaals slaafs de trends (driekwartbroeken: Jani zou me verbannen hebben naar Sjakkamakka!) zonder te dragen wat echt bij me paste en waar ik me goed in voelde. Het is pas rond mijn dertigste dat ik a style of my own begon te ontwikkelen. Ik draag supergraag kleedjes en rokjes (liefst niet te lang) en paradeer het liefst van al op hoge hakken. Maar ik hou evenzeer van comfy clothes every now and then. In het weekend ben ik vaak te spotten in een skinny jeans (in mijn twenties durfde ik die nog niet eens mee te nemen naar het pashokje uit vrees dat een spannende broek mijn figuur en mijn imaginair dik gat dermate oneer zou aandoen) met sneakers en een sweater met print. Dat is hip en trendy op dit eigenste moment, dat weet ik, maar ik draag dit omdat ik het graag draag en me er goed in voel. Als iemand mijn kledingstijl maar niks vind, dan lig ik daar hoegenaamd niet van wakker. Dat was vroeger wel anders.

Er was ook een tijd dat ik me een beetje schaamde omdat ik gezond at. Ik had het gevoel dat mensen op me neerkeken en dat ze me veroordeelden. Dat ze dachten dat ik enkel gezond at om slank te blijven. En dus hield ik dat maar voor mezelf. Nu doe ik dat niet meer, en ik ben zelfs een beetje boos op mezelf omdat ik mijn gezonde levensstijl zo lang probeerde te verbergen voor de buitenwereld. Net zoals de één graag frieten met stoofvlees eet, hou ik van al mijn healthy foods (check my Instagram, daar passeren ze regelmatig de revue). En uiteraard ook een goeie lasagna, pizza, cheesecake en Côte d'Or bouchée af en toe. I'm only human after all. Mijn interesse in gezonde voeding, da's hetzelfde als mijn loopobsessie: ik wil daar nooit meer mee stoppen. Want door bewust gezond te eten voel ik me goed en dat straal ik uit.

Ik hoef niet meer door iedereen leuk gevonden te worden. Ik hoef niet miss popular te zijn. Ik weet intussen welke mensen er echt toe doen, wie ik moet koesteren, aan wie ik een voorbeeld kan en mag nemen. Ik vergelijk mezelf niet meer met vrienden en kennissen. Ik hoef niet zo nodig meer de beste te zijn in alles. Want ik ben zelfzeker. 

Die zelfzekerheid, dat is toch wel de grootste aanwinst die ik deed als thirtysomething. Een tiental jaar geleden had ik - volkomen onterecht - bitter weinig zelfvertrouwen. Ik was supergelukkig, daar niet van, maar ik vond mezelf niet echt "waw". Op geen enkel vlak. Wat een verschil met vandaag. Ik heb geen dikke nek en ik ben niet arrogant. Maar ik sta wel heel stevig in mijn schoenen, en ik durf zonder blozen zeggen:

Ik zie er best goed uit.
Ik ben een supergoeie mama voor Emil.

Ik woon en leef samen met Pieterjan, de man waarmee ik de rest van mijn leven wil samen blijven.
Ik ben een zorgzame en altijd klaar staande (schoon)dochter, (schoon)zus, vriendin.

Ik ben goed in mijn job.

Ik ben een schrijftalent. 

Ik ben trots op mezelf.

In tegenstelling tot veel mensen van mijn leeftijd (including mijn vriend) lig ik van heel weinig zaken wakker. Mijn leven is zeker niet altijd rozengeur en maneschijn. Ik heb vaak eens een rotdag maar ik slaag er altijd in om het positieve te zien. De slapeloze nachten die ik als twintiger soms had omdat ik me over vanalles en nog wat zorgen maakte, zijn voltooid verleden tijd. Mijn principe is: als er een probleem is, dan zal ik het wel oplossen. Dat zorgt ervoor dat ik slaap als een roos. Moet je zeker ook eens proberen :-)

Wat ik nu ook durf, is mezelf kwetsbaar opstellen. Mezelf bloot te geven, figuurlijk dan, bijvoorbeeld op deze blog. Ik heb er lang over getwijfeld, maar vlak na mijn 30ste verjaardag heb ik dan toch Josie's Little Things boven het doopvont gehouden. Weliswaar in zeer besloten kring, want in het begin vond ik het moeilijk om ermee naar buiten te komen. Schrik voor de reacties van mensen. Wat als ze mijn schrijfsels maar niks vonden? Als ze me maar een belachelijke trien zouden vinden? Maar na een paar maand kwam het besef dat ik naar buiten moest treden. Wie mijn blog niet wil lezen, moet daar gewoon zijn tijd niet aan verspillen, daarmee is de kous af. Ik schrijf over dingen die mij interesseren en fascineren, voor de mensen die het graag willen lezen. Ik leid geen superfancy leven en ik beweer zeker niet dat ik altijd interessante dingen te vertellen heb. Maar ik wil wel een verhaal brengen. Een verhaal waar ik heel hard in geloof. En daarom blog ik over de dingen die me gelukkig maken.

Want dat ben ik ook: gelukkig. In deze lente, op dit eigenste moment, in deze fase van mijn leven kan ik volledig oprecht zeggen: ja, ik ben echt wel gelukkig.

Leve de lente. It's such a 30-some-spring thing...

Lots of love, Josie xo

Bloomilicious!

Ik woon op den boerenbuiten en ik woon daar graag. Dat neemt niet weg dat ik vaak de stad opzoek. Brugge is vlakbij en is leuk, Gent is een kleine 3 kwartier rijden (peanuts, vind ik zelf) en is nog véél leuker. Maar als ik iets meer dan uur rijd, dan ben ik in Brussel - en dat vind ik toch wel de leukste stad van ons landje. Cosmopolitisch, bruisend, multicultureel, altijd iets te beleven - what's not to love? 

Het is Pieterjan die zijn liefde voor Brusselle ma belle op mij heeft overgedragen. Hij heeft er gestudeerd en is full of fond memories (waar ik soms zelfs een beetje jaloers op durf te zijn). Een van onze eerste weekendjes samen was naar Brussel, vlak na ons afstuderen, en we hebben er ondertussen al veel op ons palmares staan. Sommige mensen hebben een hekel aan onze hoofdstad, wij keren er altijd met heel veel plezier naar terug. Het voorbije weekend was Pieterjan jarig. Hem voor zijn verjaardag trakteren op een weekendje in de stad waar hij een deel van zijn hart verloren heeft, samen met de vrouw die de rest van zijn hart veroverde: dat leek me wel leuk. En zo geschiedde.

Op zaterdag 18 april zetten we koers richting Brussel. De weergoden waren ons gunstig gezind en de stralende zon deed ons in de auto al wegdromen van de terrasjes waar we ons later die dag zouden neervlijen. Voor big boy zijn 32ste verjaardag had ik uiteraard ook gezorgd voor een heerlijk bedje om ons in neer te vlijen, en wel in het mooie Hotel BLOOM. Ik had al zoveel gehoord en gelezen over dit designhotel in hartje Brussel. Mijn nieuwsgierigheid werd vooral gewekt door het feit dat alle 287 kamers opgefleurd zijn met een unieke muurschildering van telkens een andere jonge artiest. 

We werden heel vriendelijk onthaald aan de lobby. Meteen viel me op hoeveel licht er in dit hotel is, wat het ruimtelijk gevoel enorm versterkt. Het hotel is een oase van rust, en dat is zeker geen betekenisloos marketingpraatje. Stap je de deur uit, dan ben je onmiddellijk in de levendige drukte van de grootstad. Maar als je het hotel binnenkomt, dan kom je terecht in een fris en levendig interieur, volledig in het concept van "BLOOM". Een hele verademing als je uit de stad komt! De kleurrijke muurschildering in de lobby is het werk van de Gentse street artist Bué The Warrior. In veel hotels is de lobby duf, saai en ouderwets. Maar in Hotel BLOOM is de entrance hall een echt visitekaartje!

In de lift komen de natuurelementen terug en ook op de kamer wordt de lijn doorgetrokken met frisgroen tapijt en veel lichtinval. Het fresco in onze kamer was het kleurrijke The Dream Flower van Stéphanie Le Begge. I loved it! Zoiets geeft onmiddellijk een persoonlijke toets aan een hotelkamer, vind ik. We kregen een upgrade van een large naar een XL room dus dat was een aangename verrassing, net als de lieve attentie die het de mensen van het hotel hadden klaargelegd voor Pieterjan zijn verjaardag. 

Na een selfie samen met de muurschildering was het tijd om de stad in te trekken, want het zonnetje was volop van de partij. We flaneerden langs Mont des Arts en het Warandepark naar de Zavel, waar we ons placeerden op een terras in de zon om te lunchen. Daarna wandelden we verder langs Saint-Géry (the place to be voor hippe terrasjes in de zon) naar Sainte-Catherine aka De Vismarkt, ook een zeer leuke buurt. Daar was er een straattheaterfestival aan de gang, dus er was veel ambiance. Vandaar gingen we op ons gemakje richting Jardin du Botanique, vlak bij ons hotel. We hadden al heel wat afgestapt dus het was tijd om wat te relaxen in het gras, just the two of us met onze snoet in de zon. Zalig!

Daarna was het tijd voor wat actie. Pieterjan en ik zijn allebei fervente lopers - de Brussels Half Marathon staat op onze gemeenschappelijke agenda. We hadden op voorhand wat opzoekingswerk gedaan naar de looproutes in Brussel (en dat zijn er heel wat!) en zo kwam het dat we gezellig samen een eindje gingen lopen in het Warandepark, op amper 5 minuutjes lopen van Hotel BLOOM. Gezond en goed voor de team spirit :-)

Na onze avondlijke sortie naar Ricotta & Parmesan, een oerdegelijk Italiaans restaurant in de buurt van de Grand Place, waren we stikkapot en ploften we neer in ons bed. Een zéér goed bed, trouwens, want ik denk dat we allebei niet langer dan één minuut nodig hadden om in een diepe slaap te verzinken. Ondanks het feit dat het hotel in het midden van de stad ligt, is het er superrustig. We hoorden niks van straatlawaai, en ook zondagochtend bleven we doorslapen tot de wekker (normaal is dat Emil maar deze keer dus onze smartphone) ons duidelijk maakte dat we het ontbijtbuffet niet mochten missen. Wakker worden in Hotel BLOOM was zalig, alleen al door het magnifieke zicht op de Kruidtuin en lovely Brussels...

Net als de rest van het hotel is de ontbijtruimte open met veel licht. En het ontijtbuffet, dat was er echt boenk op. Van supergezond tot iets minder gezond: er is voor elk wat wils. Ik wist niet wat eerst gekozen! Dé aandachtstrekker is ongetwijfeld de food truck waar je zelf Brusselse wafels kan bakken, inclusief kleurrijke zoete toppings en lots of whipped cream! 

Naast het ontbijt in de OO! kan je trouwens ook 's avonds eten in het Smoods restaurant, of gewoon iets drinken in de bar. Om te sporten hoef je niet per sé de hort op zoals wij deden, want er is ook een fitness room. In dit hotel wordt veel aandacht besteed aan kleine details, zoals de leuke servethoezen met een sudoku op:

Of wat dacht je van deze sympathieke boodschap die we kregen bij het buitenrijden van de ondergrondse hotelparking?

Wij gaan zeker nog terug, geen twijfel mogelijk! Ik was echt onder de indruk van Hotel BLOOM en het heeft mijn verwachtingen volledig ingelost. Perfecte ligging op wandelafstand van het centrum en alle leuke buurten (Sablon, Marolles, Louise,...) en bezienswaardigheden, trendy en kunstzinnige sfeer, modern comfort - ik kan gerust zeggen dat mijn verwachtingen overtroffen zijn! Als je trouwens niet weet wat gedaan, dan kan je de blog van het hotel raadplegen. Die vertelt je waar de culturele hotspots zijn. Superhandig!

Stay away from the ordinary is de slagzin van Hotel BLOOM. Ik heb het zelf ook niet graag altijd "gewoontjes"; er mag best al eens een hoek af zijn. Dus wellicht voelde ik me daarom zo goed in dit hotel! Ik had er een schitterend verblijf, en ik denk dat ik er Pieterjan zeker en vast een bloomilicious birthday mee bezorgd heb! :-)

A la prochaine, Bruxelles & Hotel BLOOM!

Ook zin gekregen in een weekendje Brussel? Check dan zeker eens de website www.hotelbloom.com. I swear you won't regret!

Love, Josie xo

My Week In Pictures

Amai, die week is weer voorbijgevlogen!!!!

Ik vind zoiets altijd een heel goed teken, want dat wil zeggen dat het druk en leuk was…

Maandag was het mooi weer, altijd fijn op de eerste werkdag van de week. Ik ben een optimist maar als het de maandag rottig weer is, dan word ik ook altijd een beetje mottig. Vandaag dus niet, en bovendien kon ik nog nagenieten van een superleuk weekend en een zonovergoten zondag op de speeltuin. Terugkijken naar deze mooie foto verdreef sowieso onmiddellijk elk spoor van een Blue Monday!

Dinsdag ging ik voor het eerst lopen tijdens mijn middagpauze op het werk. Ik slaag er meestal wel in om elke week 3 after-work of weekend looptoertjes in te lassen. Maar als het wat drukker is, zoals deze week, dan is het wel handig dat ik 's middags al kan sporten. Ik had me op voorhand uitgebreid geïnformeerd (hey, what did you expect?), waardoor ik wist dat ik op de atletiekpiste van Izegem (op 2 minuutjes van mijn werk) gratis gebruik mag maken van de douche. Ik liep 45 minuten, weliswaar in de blakende zon maar het was zalig! Het douchen daarna moest wat sneller gaan dan gewoonlijk thuis, omdat ik nog een afspraak had op het werk. De sanitaire voorzieningen zijn natuurlijk ook niet zo top als at home, maar dat verwachtte ik ook niet. Ik denk wel dat ik er 's namiddags nog heel toonbaar uitzag :-) Voor herhaling vatbaar dus!

Woensdag was het dan die heerlijke warme en zonnige lentedag met zomerse allures, waar heel België zo intens van genoot. Zaaaaalig, ook al moest ik werken. 's Avonds genoot ik nog volop van het weertje tijdens een fietstocht met Emil langs alle kranen en tractors die in onze buurt gestationneerd staan - en dat zijn er heel wat, excitement galore op mijn fietsstoel dus. Van dat fietsen kreeg ik warm, maar gelukkig had ik die dag een leuk verrassingspakketje van Nivea in de bus gekregen met hun allernieuwste pocket deo's. Ideaal om op een warme dag in je handtas of wagen mee te nemen en voorgoed komaf te maken met ongewenste en onaangename geurtjes. Dikke merci, Nivea!

Donderdag hakte ik eindelijk de knoop door om deel te nemen aan de halve marathon tijdens de Nacht Van West-Vlaanderen op vrijdag 19 juni. Ik heb hem vorig jaar al gelopen, maar toen ging het écht niet goed. Ik had te kampen met ijzertekort en ik heb enorm afgezien - maar ik heb hem toch uitgelopen, opgeven staat niet in mijn woordenboek. Omdat ik er niet zo goeie herinneringen aan heb, en ook omdat het een vrij saai parcours is, twijfelde ik om mee te doen. Maar tegelijk wist ik ook: als ik niet meedoe, dan ga ik zoveel spijt hebben. En dus schreef ik me in. Met de lessen die ik getrokken heb uit de editie van vorig jaar lukt het me zeker! Ik ben blij dat ik er naast Dwars door Brugge (15K), de Spartacus Run (10K + hindernissen) en de Ladies Fun Run (12K) weer een uitdaging bij heb!

Vanmorgen startte ik de vrijdag met een heerlijk voedzaam ontbijt dankzij La Favo. Dit is een brand new quinoa granola die ik ontdekte via Instagram. Voorlopig enkel online te bestellen, maar zeer snel geleverd en de verpakking op zich is al zo mooi! En het smaakte ook superlekker in combinatie met mijn Alpro Soya en een kiwi - a healthy power breakfast for a kick start of the day!

En nu is het tijd voor het weeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeekend!!! Het wordt weer eentje vol leuke herinneringen, want zondag is Pieterjan jarig en we vertrekken morgenvoormiddag naar Brussel voor een tweedaags minitripje. Wij houden allebei erg van de stad en gaan er regelmatig wel eens op weekend. Het zonnetje gaat schijnen en we kunnen rustig met ons twee wat rondkuieren, iets drinken, lekker eten, nog iets drinken, lekker slapen, uitgebreid ontbijten… Oh yes, it will be fun! We logeren in Hotel Bloom, ik ben zeer benieuwd… Uiteraard lezen jullie er alles over hier op de blog!

Enjoy your weekend, sweeties!

Love, Josie xo

(ge)Zon(d)

Aaaaah, we looooove the sun! Zouden er eigenlijk mensen zijn die niét houden van zo'n lekker weertje als vandaag? Van zodra ik kan, trek ik naar buiten om te genieten van de onweerstaanbare summer vibes die de zon met zich meebrengt. Ik hou van een zomers tintje op mijn huid, maar ik hou ook altijd die ene grote negatieve eigenschap van de zon in het achterhoofd: schadelijke UV-stralen. Omdat ik er op m'n 40ste niet volledig verrimpeld wil uitzien en om te vermijden dat mijn huid ernstige schade oploopt (én omdat ik toppezot ben van dit nummer), smeer ik me altijd in tegen de zon. Ik weet het, je denkt er niet altijd aan en het is soms een heel karwei. Maar als je zorgt dat je in de zomer altijd een flacon zonnecrème bij je hebt (tegenwoordig bestaan er compacte verpakkingen dus no excuses), dan is de klus snel geklaard. Je huid zal je dankbaar zijn! Ik geef graag enkele tips om veilig te zonnen:

7 HOTSPOTS
1. Hoofd en nek - vergeet je oorlellen, neus, lippen en schedel niet!
2. Armen
3. Borstkas
4. Buik
5. Voorkant benen en bovenkant voeten
6. Achterkant benen
7. Rug

HOEVEELHEID
* 2 mg zonnebeschermingsproduct per cm² lichaamsdeel = 35 mg voor het hele lichaam = 7 koffielepels
* Crème - voor elke hotspot: breng een dikke laag crème aan van de tip van je middelvinger aan tot aan je pols
* Spray - verstuif 15 keer op elke hotspot

TIJDSTIP
* Vermijd de zon tussen 11u­ en 15u
* Smeer je 20 minuten voor het zonnen in
* Herhaal om de 2 uur

EXTRA BESCHERMING
* Draag een zonnebril met UV-bescherming want ook je ogen zijn erg gevoelig voor de stralen van de zon.
* Drink voldoende water om uitdroging tegen te gaan. Zorg er gewoon voor dat je bij warm weer altijd een flesje water bij je hebt.
* Let op: make-up met SPF dient niét als zonnebescherming op zomerse dagen waarop je de zon opzoekt!

EN DE MINI'S...
* Vermijd langdurige directe blootstelling van je kids aan de zon.
* Zorg voor een hoedje/hoofddeksel, T-shirt en zonnebril van goeie kwaliteit (kinderoogjes zijn nog zoveel fragieler dan die van ons!)
* Gebruik altijd een zonnebeschermingsproduct met hoge factor.

Als je deze tips in acht neemt, dan wordt de zomer nog zoveel mooier, warmer, leuker... én huidvriendelijker! :-)

Momenteel ben ik zelf verlekkerd op de Transparante Mist Dry Touch van Eucerin - deze ligt standaard in mijn wagen. Ik heb een hekel aan dat plakkerige gevoel dat je krijgt van veel zonnecrèmes, en daar maakt dit product definitief komaf mee. De Dry Touch technologie zorgt ervoor dat de crème onmiddellijk geabsorbeerd wordt, waardoor de huid mat en zacht aanvoelt. En dankzij het vernevelingseffect kan ik zelfs de moeilijkst te bereiken zones van mijn lichaam optimaal beschermen. Nog een ander pluspunt is de overheerlijke geur. Geen muffe, typische zonnecrèmegeur, maar een fris en zomers parfum. Like like like!

Wat zijn jullie sterkhouders qua zonnebescherming?

Lots of love,
Josie xo

Back To Bruges

Ik woon nu een goed half jaar in Torhout, en ik voel me hier intussen volledig thuis. Heimwee naar Brugge heb ik niet, dat schreef ik al in deze blogpost. Dat neemt niet weg dat ik veel mooie herinneringen heb aan de stad waar ik 8 jaar heb gewoond, en dat ik regelmatig nog eens terugkeer. Niet zozeer om te winkelen, want dat doe ik meestal in Gent, maar wel om op restaurant-date te gaan. Brugge is een zeer toeristische stad met heel wat tourist traps, maar er zijn minstens evenveel culinaire hotspots. Lieven is mijn überfavoriet, gevolgd door Sale e Pepe. Op de derde plaats staat Kok Au Vin. Daar gingen we vorig jaar eten voor Pieterjan zijn verjaardag, en we namen ons toen voor om zeker nog eens terug te gaan omdat het een superleuke avond was. Voor we het wisten waren we bijna een jaar verder en woonden we al in ons nieuwe huis in Torhout, maar waren we nog altijd niet opnieuw gaan eten bij Kok Au Vin... Ongeveer gelijktijdig met dat besef kreeg ik de kans om een nachtje op hotel te gaan in Brugge, en wel in het mooie Martin's Hotel, dat deel uitmaakt van een gerenommeerde hotelketen. Een blitz-terugkeer naar "mijn vroegere stad", inclusief lekker eten en een nacht vol heerlijke slaap in een zacht hotelbed: daar zei ik geen neen tegen! En afgelopen weekend was dan eindelijk zover...

Vrijdagavond na het werk reden we just the two of us naar het zonovergoten Brugge. We werden zeer vriendelijk verwelkomd aan de lobby. De behulpzame receptionist gaf ons onmiddellijk een toeristisch stadsplannetje mee en duidde er de voornaamste bezienswaardigheden op aan. Die kende ik uiteraard al, maar hij deed zo z'n best om ons ten dienste te staan dat ik hem zijn zegje liet doen :-)

Daarna gingen we naar onze kamer, een zeer mooie en ruime Charming Plus Room in het nieuwste gedeelte van het hotel. Ook daar werden we hartelijk onthaald met een overheerlijke reep Belgische Galler-chocolade. Yum! Ondanks het feit dat de kamer onder het dak lag en het 25° was buiten, was het er helemaal niet te warm. Het zachte bed lonkte al uitnodigend voor vannacht en we lieten ons verleiden om een half uurtje te rusten voor we ons in de kleine maar gerieflijke badkamer klaarmaakten om een stapje in de wereld te zetten.

We gingen met een bevriend koppel eten bij Kok Au Vin en het was opnieuw een schot in de roos. We aten het menu Bib Gourmand aan 37€ (excl. wijn), een echte aanrader voor wie houdt van lekker tafelen in een trendy en ongedwongen sfeer! Nadien wilden we nog iets drinken en raakten we verzeild in Wijnbar Est. Jammer genoeg wilden de eigenaars net sluiten, maar ze wilden ons wel nog één glas geven. Daarna stapten we verder naar het eerste beste dichtstbijzijnde etablissement, Café Volkshuis aan de Vismarkt. Dat was, zoals de naam doet vermoeden, bijzonder "volks" met een aantal merkwaardige figuren, we keken echt onze ogen uit. Zo werd het toch nog later dan we oorspronkelijk voorzien hadden... Gelukkig moesten we niet ver stappen naar het hotel want het is zeer centraal gelegen, op een boogscheut van de Markt. Rond 3u belandden we eindelijk in ons knusse bedje in Martin's Brugge, na een superleuke avond. Het was opmerkelijk stil en rustig, ondanks het feit dat het hotel pal in het stadscentrum ligt. Een pluspunt! Wat ik wél miste in de (bad)kamer, was shampoo. Normaal krijg je altijd een kleine flacon op hotel, en ik had bewust geen shampoo in mijn valies gestoken. Er was wel zeep en body lotion, maar geen haarverzorgingsproducten. Een heel klein minpuntje dus, maar hey, als het dat maar is...

Zaterdagochtend genoten we van een overheerlijk ontbijtbuffet met alles erop en eraan: verschillende soorten brood, boterkoeken, eitjes, charcuterie, yoghurt, fruit,... Er was zelfs Alpro Soya pudding en een heel assortiment aan noten en zaden... Het was alsof ze daar wisten dat ik op komst was, want dit was echt volledig mijn goesting!

Voor ons was het een kort bezoek aan Brugge want tegen half elf zaten we al in de wagen richting Gent; we hadden een drukke dag in 't verschiet. Moesten we meer tijd gehad hebben, dan hadden we zeker nog een bezoekje gebracht aan de wekelijkse zaterdagmarkt op 't Zand en het Beursplein (superverse groenten en fruit!), of waren we een koffie gaan drinken bij Li O Lait of een bagel gaan eten bij Sanseveria... Leuke adresjes en activiteiten genoeg in Brugge! Je moet het alleen een beetje weten zijn, en vooral opletten dat je niet verzeild geraakt in de typische toeristenplekken. Het beste idee is om tips te vragen een de locals wanneer je een trip naar Brugge plant. Ik ben zelf wel een "ex-local" maar jullie kunnen zeker nog bij mij terecht voor adresjes om te eten, te drinken en te shoppen ;-)

Als je op zoek bent naar een goed hotel voor een kort of langer verblijf, dan heeft Martin's Brugge ongetwijfeld alles wat je nodig hebt! Mede dankzij de aangename overnachting in dit hotel was het voor mij het afgelopen weekend een heel plezante wederontmoeting met de stad waar ik zoveel mooie herinneringen aan heb!

Lots of love, Josie xo

Nooitgedacht

Ik heb het al terloops eens laten vallen in mijn vorige post, maar op paasmaandag deed ik iets wat ik nog nooit eerder had gedaan. Iets waarvan ik zelfs had gezworen dat ik het nooit ofte nimmer zou doen. Maar ik ging overstag, en wel door de crazy coole meter van mijn zoon. Zij wilde graag eens met haar metekind op bezoek bij een van zijn vele helden en dus trakteerde ze hem op een uitje naar de grote Bumba-show, die toevallig halt hield in Roeselare, niet ver hiervandaan. Ik moést helemaal niet mee met hen, maar ik wilde het toch graag een keertje beleven, zo'n dolle show met een joelende massa kinderen en op hol geslagen ouders. En ik ben gewoon ook graag op stap met die twee schatten. Zo komt het dat ik maandag een van de toeschouwers was van de Bumba-show. Het was een leuke middag, Emil genoot ervan en zijn meter scoorde volop punten. En mijn beeld van een uitzinnige hoop krijsende kinders en zwetende, tot wanhoop gedreven ouders omdat hun kroost hen de oren van de kop zaagt voor zo'n onnozele Bumba-punthoed, heb ik serieus moeten bijstellen. Want dat valt eigenlijk allemaal wel mee. Maar voor ik mama werd, en eigenlijk tot voor kort, had ik dus nooit gedacht dat ik dat ooit zou doen, zo'n show bijwonen. En weet je, het is niet het enige wat ik nooit gedacht had ooit te zullen doen.

Had je mij toen ik probeerde zwanger te worden verteld dat ik 4 jaar later uren naast het bed van mijn slapende peuter zou staan kijken hoe mooi en schattig hij is, dan had ik je ronduit gek verklaard. Deze week was Emil een paar dagen op logement, en ik "betrapte" mezelf erop dat ik voor ik ging slapen even aan zijn pyjama ging ruiken, die over de rand van zijn bedje hing. Want ik miste die kleine aap toch wel een beetje. Als 18-jarige, wanneer ik op kamp of op reis ging, moffelde ik wel eens een T-shirt van mijn lief in mijn valies om het enorme gemis (want dat was toen echt wel zo, drama alom) te compenseren met wat "kledingsnuiven". Maar dat ik het 13 jaar later zou doen met een pyjama in maatje 98 en dinosaurussen erop? No way.

Nu ja, ik had eigenlijk ook nooit gedacht dat ik het zo fijn zou vinden om mama te zijn. Ik heb altijd wel ergens geweten dat ik kinderen wilde, maar moeder worden was voor mij geen levensdoel an sich. Het was pas door de juiste "levenspartner" te ontmoeten dat ik die keuze geleidelijk aan maakte. Nu ben ik al een goeie 2 jaar mama en ik had nooit durven denken dat het zo plezant zou zijn. Ik heb mijn "vroegere leven" (lees: veel weggaan, sporten en bezig zijn met mezelf) grotendeels kunnen behouden dankzij die superdeluxe partner en onze families. Ik ben zeker geen typische moederkloek want ik wil meer dan enkel mama zijn. Maar het moederschap heeft zoveel leuke nieuwe dingen met zich meegebracht die ik nooit had verwacht of durven verwachten. En die ik niet meer zou willen missen. Hell no.

Dat mijn zoon alles wat ik doe (of toch bijna alles) ronduit fantastisch vindt. Mama poetst haar tanden: feest! Mama laat een scheetje? Hihi. Mama moet keihard trappen op de fiets omdat het mega tegenwind is en hij met zijn 13 kilo extra achterop het nog wat zwaarder maak voor haar billen? Hilariteit alom. Ook merkwaardig: alles wat ik graag eet, steekt hij eveneens met veel smaak in zijn mondje. Zijnde rozijnen, noten, massa's fruit en groenten, en vooral ook gojibessen. Zelf noemt hij het "boo-bies", en hij is tot veel in staat als hij ze ziet staan en ik hem een portie durf te ontzeggen. Your children become who you are, wordt er al eens gefluisterd in de wandelgangen. Welja, daar is wel wat van aan. Veel zelfs. 

Dat kinderen je onvoorwaardelijk graag zien, dat zeggen ze ook altijd. En vroeger durfde ik al eens denken: jaja, dat zal wel. Maar ze hebben dus echt wel gelijk, die mensen die dat zeggen. Hoe Emil naar mij opkijkt, hoe hij krijst van plezier als ik bij hem in bad kom zitten om samen soep te maken van de badeendjes. Hoe hij overenthousiast de hele crèche samenroept als hij 's avonds mijn auto de parking ziet oprijden, en hoe vol bewondering hij zegt "alléééééé mama pjoooooooo" als hij mij in m'n looptenue ziet verschijnen. Hoe hij soms weent als ik wegga, of hoe hij er nooit genoeg van krijgt om samen met mij onnozele toten te trekken als we de honderdduizendste selfie van ons twee nemen. Ik vind mezelf niet echt speciaal, maar hij geeft mij wel een beetje dat gevoel. Ik waan mezelf soms superwoman door te denken dat ik 1001 dingen tegelijk kan doen zonder ook maar één seconde rust. Ik ben hierdoor al meermaals met mijn kop tegen de muur gelopen. En toch blijf ik me een iets van een supervrouw voelen dankzij mijn zoon. Bakken meer zelfvertrouwen heb ik gekregen, iets waar ik pakweg 10 jaar geleden een enorm gebrek aan had. Wie had dat ooit gedacht? Ik alvast niet.

Nog zoiets belangrijks: ik leer zoveel van hem. Leven vol energie en zonder zorgen, niet te veel denken maar gewoon doen. Kids just wanna have fun. Wie wil dat eigenlijk niét? Als perfectionistische bezige bij is het voor mij soms moeilijk om alle dagelijkse beslommeringen van me af te zetten en mij gewoon bij hem te zetten om een boekje te lezen of te kleuren. Maar ik word er met de dag beter in omdat ik heel goed besef dat het tijdens die momenten van spelen, fietsen en wandelen is dat ik zélf ook tot rust kom. Dat ik dingen leer. Als ik met Emil ga wandelen, bijvoorbeeld, dan gaat het extra traag omdat hij bij elke auto, camion, bus, tractor, trein, bromfiets - enfin, eender wel gemotoriseerd voertuig - stilstaat en vol verwondering kijkt en roept. Die verwondering, daar kan ik veel van leren. Het is deels dankzij mijn zoon dat ik opnieuw heb leren genieten om even, al is het maar 10 minuutjes, op mijn gemak een boekje te lezen, te Pinteresten, mijn Bloglovin feed te checken of noem maar op. Ik wil die verwondering en dat stilstaan bij kleine, ogenschijnlijk banale dingen, die bij hem voor zoveel geluk en plezier zorgen, zelf ook niet verliezen.

Merci, lieve kleine aap van me, ik had echt nooit gedacht dat ik zoveel van jou zou leren. En dat ik, op een zonnige dag als vandaag, zo zou genieten om in de speeltuin meer dan een uur op een bankje in de zon te zitten kijken naar jou. Kijken hoe je ravot en plezier maakt, en ook wel kijken of je nergens met je hoofd tegenaan botst in al je on-elegantie die je van mij geërfd hebt, en of je geen zand in het rond strooit dat vervolgens in weerloze kleine meisjes hun ogen terechtkomt. En voor de rest: een beetje dagdromen, nadenken, niet veel meer dan dat. Ik had een superleuke namiddag, maar vroeger had ik me dat in de verste verten niet kunnen voorstellen.

Met die Bumba was het ook een beetje zo, afgelopen maandag. Ik zag je de hele tijd vanuit mijn ooghoeken stralen van plezier en enthousiast mee zingen en dansen. Je zat bij je meter op schoot, dus ik zat op mijn gemak en kon rustig een beetje voor me uit staren. Ik genoot, en voelde me gelukkig. Dus als Bumba of zijn aanverwante consoorten binnenkort nog eens hun opwachting maken in onze buurt, dan zit de kans er dik in dat we opnieuw van de partij zijn. 

Ja, dat denk ik wel. 

Love, Josie xo