Me Time

Ik ben sinds maandagavond terug van een 5-daagse in Lissabon samen met mijn vriendin. Op mijn Facebookpagina liet ik jullie al een beetje meegenieten van deze schitterende stad, maar het échte verslag met al mijn hotspots volgt later deze week. 

Wat ik wél graag al wil laten weten, is hoezeer ik genoten heb daar in het zonnige, warme, mooie en gezellige zuiden. Weg van huis, op stap met mijn beste vriendin. Ik ga niet zeggen dat dat hoogdringend was, maar ik heb er toch vree veel deugd van gehad.

7 reasons to run

Ik loop heel veel, al heel lang. Minstens 3 keer per week hardlopen is voor mij een evidentie en een onmisbaar deel van mijn leven. Ik heb in mijn 9-jarige “carrière” als runista al vaak de vele voordelen ervan mogen ervaren. Voor wie de loopbacterie nog niet te pakken heeft en twijfelt om te start-to-runnen, of voor wie in een loopdipje zit, som ik graag even de onmiskenbare voordelen op van hardlopen.

Je weet dat je 30 bent...

Voor mijn 32ste verjaardag vorige maand kreeg ik veel leuke cadeautjes. De kampioen in originele cadeautjes is toch wel mijn allerliefste mama. Zij weet vaak leuke hebbedingetjes op de kop te tikken waarvan ik het bestaan niet eens afwist. Zoals deze "Snorgids voor vrouwen van 30+", waartoe ik mezelf kan rekenen. Als 30something welteverstaan, niét als besnorde vrouw:

My Week In Pictures

Op zondagmiddag, terwijl zoonlief een dutje doet (school is such a hard knock life) en manlief van het zonnige weer gebruik maakt om wat te tuinieren, blik ik al graag eens terug op de mooie momenten van de voorbije week. Volgen jullie even mee?

Hotspot // True Beans Gent

Er zijn zo van die plekjes die mijn hart meteen veroveren, betoveren zelfs. Waar ik al van bij het binnenkomen denk: wat een magnifieke plek is me dit, hier moét ik gewoon over bloggen. True Beans in Gent, waar ik afgelopen weekend ging ontbijten met mijn besties, is zo'n plaats.

Ik las al heel veel goeds over deze coffee/superfoodbar in hartje Gent op andere blogs. Bij het zien van de foto's op hun website en Facebookpagina (lees: mooie plaatjes van een cosy interieur en yummie healthfood) wist ik meteen dat dit een hotspot op mijn maat is. Ik wist mijn vriendinnen te overtuigen - wat niet moeilijk was, lekker eten + gelegenheid tot eindeloos babbelen always does the trick - en zo kwam het dat de uitbaters van True Beans zaterdagvoormiddag een uitgelaten en hongerige achtkoppige vrouwenbende mochten verwelkomen...

25 Questions Tag

Ik las op de blog van Falderie de 25 Questions Tag. het leek me wel een leuke om zelf eens te doen. Zo hebben jullie wat leesvoer voor het weekend! :-)

1. Heb je huisdieren? Voorlopig nog niet. Ik heb thuis vroeger wel altijd een kat gehad - meestal 2, 3 of 4 zelfs. Ik ben dol op katjes en binnenkort haal ik er zeker eentje in huis. We wonen rustig in het groen en er lopen heel veel poezen rond. Ik wacht alleen nog het juiste moment af, ik denk dat ik sowieso beter wacht tot in de lente/zomer van 2016. Want ik wil graag een kitten, eentje met hetzelfde energiepeil als mijn zoon :-)

2. Noem drie dingen op die het dichtst bij je zijn: een kop thee, mijn smartphone en lippenbalsem.

3. Hoe is het weer nu? Zonnig, droog en vrij warm. Ze zeggen dat het wel eens de allerlaatste zomerdag van het jaar zou kunnen zijn... Genieten geblazen dus! Ik hou niet zo van de herfst en de winter, maar ik ga er niet over klagen want ik vind dat we een enorm schone zomer hebben gehad! We zijn echt verwend geweest qua zonnige weekends de voorbije maanden!

Mijn Schaamplaten

Toen ik onlangs ging lopen en een stel lopers voorbijstak (dat gebeurt niet vaak hoor, meestal ben ik degene die voorbijgestoken wordt), merkte ik dat ze een beetje vreemd naar me keken. Zou er iets met mij schelen? vroeg ik me twijfelend af. Ik had deo gespoten dus het kon niet zijn dat ik een vreselijke zweetgeur achterliet. Het lopen ging zeer vlotjes en ik liep niet te hijgen of met mijn tong op de grond - anders zou ik wel begrijpen dat ze raar opkeken. Ik dacht verder na over wat de oorzaak zou kunnen zijn van hun vreemde blik.

Amper een paar meter verder viel mijn frank: het lag aan mijn muziek. Zoals jullie weten, loop ik altijd met mijn ipod. Mijn running playlists zijn niet altijd 100% "cultureel verantwoord", daar ben ik me terdege van bewust. In die zin dat bijvoorbeeld de Macarena, dat schitterend one hit wonder van het onnavolgbare Los Del Rio, erop prijkt. En dat net dat nummer keihard door mijn oortjes schalde toen ik het lopersduo voorbijstak. Ik loop altijd met het volume op het maximum (ik wéét dat dat niet goed is voor mijn oren, maar daar gaan we het nu niet over hebben, OK?) en het gevolg was dat zij mee konden genieten van mijn muziek. Eeeeeee macarena! :-)

Oeps, zo schaamtelijk. Dat was de eerste gedacht die door mij heen ging toen ik besefte dat ze dat gehoord hadden. Om na amper één seconde te denken: whatever. Sommige mensen vinden mijn muziekkeuze misschien schaamtelijk, maar ik vind ze heerlijk om op te lopen en mijn hoofd volledig leeg te maken! En uiteraard ook om mee te zingen of te playbacken - wat mij ook al tal van vreemde blikken heeft opgeleverd. But again: oh what the heck.

Als ik heel eerlijk moet zijn, bestaat toch wel de helft van mijn running playlist uit schaamplaten. Vermits ik er enorm trots op ben, deel ik graag mijn 20 favoriete schaamplaten met jullie!

1. Larger than life - The Backstreet Boys
2. Barbie girl - Aqua
3. The year 3000 - Busted 
4. Call me maybe - Carly Rae Jepsen
5. Five more hours - Deorro x Chris Brown
6. Rigor mortis - Flesh & Bones
7. Diep - Get Ready (en bij uitbreiding hun volledige oeuvre)
8. L'amour toujours - Gigi d'Agostino
9. Zomernacht - Leopold 3
10. Party rock anthem - LMFAO
11. Gangnam style - Psy
12. Shut up & sleep with me - Sin With Sebastian
13. On and on - X-session
14. Boom boom boom - The Vengaboys
15. Fox on the run - Touch Of Joy
16. Control - Junk Project
17. The Yodel Anthem - DJ Da Rick
18. Lotus Eater - Zippora
19. How much is the fish - Scooter
20. Bouger bouger - Magic System

Uiteraard kan ik nog een tijdje doorgaan... Maar anders moeten jullie me gewoon laten weten wat jullie favoriete schaamplaten zijn, voor tijdens het sporten of daarbuiten? Dan kan ik die ook op m'n playlist zetten en nog meer bewonderende blikken oogsten tijdens mijn looptoertjes :-)

Love, Josie xo

Beeld: www.topinspired.com

Modern Family

Een van mijn favoriete series is Modern Family. Ik kijk vol ongeduld uit naar seizoen 7! Ik hou van de vaak sarcastische humor, de herkenbaarheid en de wijze levenslessen die in elke aflevering vervat zitten. Tussen alle grappen en grollen van de hilarische personages (Cam en Phil zijn mijn favorieten!) is er namelijk altijd een "moraal van het verhaal". Bovendien duurt een episode maar een 20-tal minuten, definitely a plus als je niet veel tijd hebt.

Een van de jaarlijkse tradities van de nieuw samengestelde familie Pritchett-Dunphy-Tucker is de family picture, een groepsfoto van de 11-koppige bende (intussen zijn ze al met 12 én een hond). Het is altijd heel moeilijk om een perfecte foto te maken waarop iedereen min of meer "normaal" staat - en uiteraard leidt dat steevast tot grappige on screen situaties...

Toen ik een paar weken geleden, op een superzonnige zondag, op de jaarlijkse zomerbarbecue met mijn familie was in de tuin van mijn mama, hielden we een familiefotosessie. Bij het zien van de foto's achteraf moest ik heel erg denken aan mijn favoriete serie, omdat ik plots veel gelijkenissen zag...

Wij zijn net als mijn favoriete tv-familie een grote bende, een nieuw samengesteld gezin. Mijn mama, mijn stiefpapa, mijn broer en schoonzus, mijn zus en schoonbroer, mijn stiefbroer en schoonzus met hun 2 kids, en mijn eigen "kroost". Een bonte bende van 13 totaal verschillende mensen. Er zit geen dramatische overgevoelige gay bij, geen felgebekt adoptiekindje, geen flamboyante latina. Maar zelf herken ik mezelf soms wel een beetje in de licht-neurotische Claire ;-)

De gelijkenis die ik zag, betreft niet het feit dat de Modern Family-leden elkaar zo vaak zien. Zij wonen allemaal dicht bij elkaar (in sunny LA dan nog wel) en zien of horen elkaar vrijwel dagelijks. Dat is bij mijn familie niet het geval. We wonen allemaal een beetje verder van elkaar en onze bijeenkomsten met z'n allen zijn beperkt tot een aantal vaste sleutelmomenten in het jaar: nieuwjaar, moeder- en vaderdag, verjaardagen, pasen, de zomerbarbecue, kerst. Dat is al jaren zo, en we zijn daaraan gewend. Mijn mama en stiefpapa zie ik vaker, en met mama heb ik vrijwel dagelijks contact via Whatsapp. Updates en foto's van Emil en zo - op het vlak van technologie is mijn hele family trouwens letterlijk een "modern family" :-)

We zien elkaar niet zo heel erg veel, maar als we samenkomen is het altijd superplezant. Dan wordt er gebabbeld en gelachen (en gegeten en gedronken, ah oui bien sur), en lijkt het alsof we elkaar de vorige week pas zagen. We zijn heel verschillend, met eigen interesses en een eigen levensstijl, maar daar is tijdens die bijeenkomsten niks van te merken. Iedereen is op zijn/haar gemak en kan zichzelf zijn. Bij ons geen stijve bedoeningen, het moet heus niet perfect zijn. Volledig gelijk in de serie, denk ik dan.

Uiteraard valt er al eens een stilte, weten we niet alles over elkaar, en gaan we niet altijd akkoord met elkaars levensstijl. Maar op deze foto zie ik vooral 13 mensen die elkaar graag zien, respecteren en appreciëren...

Ik vind dit een enorm schone foto van een hartelijke en warme familie. Niet te geposeerd, niet te perfect. Gewoon, zeer gewoon. En dat laatste, lieve lezer, vind ik het leukste van al.

Er is een zegswijze "A family doesn't have to be perfect, it has to be united". Er zijn heel veel families die elkaar vaker zien dan de mijne, maar die toch minder goed overeenkomen - ik ken er genoeg. Onze familie heeft misschien een lichtjes "ander" verhaal dan "gewone" families met mama, papa en kinderen. Vandaag zijn nieuw samengestelde gezinnen niet zo bijzonder meer, maar eind jaren '80-begin jaren '90 was dat niet zo'n evidentie. Ik herinner mij nog goed dat mijn mama en stiefpapa trouwden in 1997 (of was het '98?) en dat er klasgenoten waren die daar raar van opkeken. Ik herinner mij ook nog hoe we in datzelfde jaar voor het eerst met z'n zessen op gezinsvakantie gingen naar Italië, met onze volgeladen Renault Espace. Ik vond dat een zalige reis, en ik denk er nog vaak aan terug wanneer Pieterjan en ik onze auto aan het inladen zijn om op reis te gaan. Onze auto is minstens even groot als "den Espace" toen, en we hebben maar één kind in plaats van 4 én een dakkoffer. En toch hebben we meer problemen om alles in de auto te krijgen nu dan mijn ouders in die tijd ;-)

Zonder nieuw samengestelde gezinnen te willen verheerlijken, kan ik zeggen dat ik dat van mij altijd de max gevonden heb. Ik vind mijn familie gewoon de allerbeste die er bestaat. Ik hoef hen niet dagelijks te zien. Wanneer ik het eens moeilijk heb - en dat gebeurt af en toe wel eens - weet ik dat ik op die momenten in principe maar mijn telefoon moet nemen of richting Oost-Vlaanderen moet bollen naar een van hen. Meestal doe ik dat dan toch niet uit pure koppigheid - zo zijn we allemaal een beetje in onze familie. Maar weten dat ik daar zeker welkom zal zijn, is voor mij het allerbelangrijkste in the end.

Veel regels zijn er niet bij ons. Behalve dan misschien deze: family always comes first, forever, for always & no matter what. 

Met deze mooie woorden - misschien vinden jullie het melig, ik vind het gewoon realistisch - wens ik jullie nog een fijne zondag toe... Al dan niet in het gezelschap van een hopelijk even fijne familie als die van mij :-)

Love, Josie xo

Wanted // Jullie Tips Voor Trips

De zomer loopt stilaan ten einde. Deze week hebben we al aan den lijve mogen ondervinden dat autumn all around is, en de dagen worden ook al serieus korter. Ik ga niet zeggen dat ik dat superleuk vind, want ik ben een echte summer girl. Van mij mag het een heel jaar door zomer zijn - misschien zit het feit dat ik geboren ben tijdens een hittegolf daar wel voor iets tussen. Maar ik ga er ook niet over janken, omdat niemand daar beter van wordt en vooral ook omdat er nog een aantal fijne zaken op het programma staan. Ik verklaar mij nader.

Van 24 september tot en met 23 oktober, op welgeteld 1 maand tijd dus, trek ik er maar liefst 3 keer op uit. Jullie lezen het goed: drie keer, driewerf hoera! En daarvoor heb ik jullie hulp nodig, want ik ben op zoek naar leuke tips voor al die tripjes die ik ga ondernemen.

Van 24 tot 28 september trek ik voor 5 dagen naar Lissabon, samen met mijn beste vriendin. We gingen in 2012 al samen naar Madrid en een jaar nadien naar Budapest. In 2014 sloegen we een jaartje over omdat mijn reisgezel toen (hoog)zwanger was van een tweeling. But this year we'll be back on track together! We kozen een zonnige en zuiderse bestemming uit, een perfecte mix van cultuur en ontspanning. Ik kijk ernaar uit omdat we elkaar iets minder zien dan vroeger doordat we nu allebei een "gezin" hebben - zij is trouwens de meter van Emil. We zijn enorm gelijkgestemde zielen en hebben precies dezelfde verwachtingen van een citytrip. Een slaapplaats hebben we al, ik vond dit gezellige appartementje via Airbnb. Zijn jullie al in lovely Lisboa geweest? Dan hoor ik graag al jullie tips voor restaurantjes, bars, winkeltjes, bezienswaardigheden,... Mijn BFF en ik zullen jullie eeuwig dankbaar zijn! :-)

Mijn bedlectuur dezer dagen.

Tegen dat ik goed en wel uitgerust ben van Lissabon - want dat is best wel vermoeiend, zo'n girls' trip - ga ik op blitzbezoek naar Brussel. Iets dichter bij de deur, dat wel, maar Brussel is een metropool, een wereldstad. Een enorm mooie stad ook, waar ik altijd een beetje een vakantiegevoel krijg. J'aime Bruxelles! Ik ga er niet om wat rond te kuieren of cultuur op te snuiven, maar wel om op zondag 4 oktober de Brussels Half Marathon te lopen. Het is de tweede keer dat ik hem loop, en net als in 2013 zal Pieterjan mijn running mate zijn. We vertrekken al op zaterdag naar Brussel om er samen een leuk weekendje van te maken. Overnachten doen we in het mooie, trendy Hotel BLOOM, waar we in april al gingen logeren. Op zaterdagavond zijn we van plan om lekker te gaan eten - geen vijfgangenmenu uiteraard, maar een pasta of iets dergelijks. Veel koolhydraten voor de lopersbenen :-) In Brussel kennen Pieterjan en ik aardig onze weg omdat we er geregeld eens komen, maar het is altijd fijn om nieuwe eetadresjes uit te proberen. Op S Marks The Spots staan er altijd toffe plekjes, vind ik. Maar als jullie een goed Italiaans restaurant weten zijn, of eender welke andere tent die het proberen waard is in Brussel: laat maar komen!

Als kers op de taart gaan Pieterjan en ik eind oktober dan nog eens 3 dagen naar Barcelona. Wij zijn dit jaar 10 jaar samen. We speelden al een tijdje met het idee om iets te doen voor ons "tinnen jubileum" - hoewel we niet getrouwd zijn, maar dat doet er niet toe. Door omstandigheden is het er echter niet van gekomen. Nu krijgen we de superleuke kans om met ons tweetjes naar het bruisende Barca te gaan. Ik kan er nog niet veel over zeggen, maar dat wordt zeker duidelijk binnenkort op deze blog - keep an eye on it sweeties! Need I say dat er hier ten huize twee rondlopen die daar enorm veel goesting in hebben? Onze derde man kan/mag helaas niet mee, maar de grootouders staan al te springen om hem onder hun vleugels te nemen tijdens onze afwezigheid, dus hij zal niks te kort komen :-) Ik ben er al eens geweest met mijn vriendin (diezelfde met wie ik naar Lissabon ga) een tiental jaar terug, maar dat lijkt al een eeuwigheid geleden en ik herinner me er niet veel meer van... Onze vlucht is al geregeld en ook ons hotel ligt al vast, maar jullie voelen mij al komen zeker? Overstelp mij met jullie tips & tricks voor de Catalaanse parel. Viva Barcelona!

Those were the days... Dat dat potverdikke al 10 jaar geleden is: dat moet gevierd worden, in Barcelona!

Hebben jullie nog leuke trips of reisjes op het programma staan?

Love, Josie xo

My Heart Will Go On

Wees gerust, lieve lezer, deze post gaat niét over de Titanic-movie - al heb ik de film al 5 keer gezien en zou ik er zeker nog 10 keer naar kunnen kijken. The glory days of Leonardo DiCaprio... Heerlijk toch?) 

Deze week verliep Titanic-wise wel een beetje minder smooth dan andere weken. De oorzaak: dinsdag 1/9. Lees: mijn grote 2,5-jarige man ging voor het eerst naar school. Misschien kan ik dat beter vergelijken met een rollercoaster dan met een bootreisje. Want het ging gepaard met heel veel emoties.

En eerlijk gezegd, ik had dat niet echt zien aankomen. Of toch niet in die mate. In wélke mate dan, hoor ik jullie al denken. Ewel, wat ik wél verwacht had, is dat Emil het moeilijk zou hebben bij het afscheid 's morgens. Hij mag dan nog zo stoer, sociaal en felgebekt zijn, deep down heeft hij een klein hartje en zijn mama en papa de mensen bij wie hij het liefst van al vertoeft. Dat hij graag in de klas zit, flink luistert en speelt en de naschoolse opvang helemaal niet zo'n drama vindt, dat had ik ook wel verwacht, want zoals gezegd is het kind sociaal en kan hij best wel zijn mannetje staan. Dat had ook zijn juf al door na dag één: "Het is wel een actief en levendig kindje hé!" Ja hoor, lieve juffrouw, you ain't seen nothing yet ;-)

Wat ik dan niét had zien aankomen? Dat mijn moederhart, waarvan ik nochtans dacht dat het bijzonder sterk is en tegen wat stootjes kan, zo zacht en kwetsbaar is. Op dag 1 was er geen vuiltje aan de lucht: ik hield me sterk maar dat was ook omdat het een speciale dag was waarop ik me goed had voorbereid. Geen tranen bij mommy dear dus. Gisteren, op dag 2, ben ik in de auto op weg naar het werk in tranen uitgebarsten. Ik, Josie, een zeer rationeel en vrij koel iemand, die in de wagen tranen met tuiten zit te huilen... Dat is ongezien, lieve lezer. Maar ik kon de tranen niet tegenhouden...

Omdat dat kleine boontje het een beetje moeilijk had bij het afscheid .
Omdat hij in de crèche de big boy was, een beetje de maëstro van 't spel, en nu weer een kleintje tussen al die grote kinderen.
Omdat het woensdag was en hij dus op de koop toe nog eens een hele namiddag in de opvang moest blijven terwijl vele andere kindjes naar huis mochten.
Omdat ik een slechte moeder ben...?

Die laatste gedachte heeft wel degelijk door mijn hoofd gespookt gisteren, tijdens die autorit. Maar ze was snel weer weg. Gelukkig maar, want het is zo fout om dat te denken.

Ze zeggen altijd: your child is your heart walking around outside your body. Ik heb dat altijd een mooie quote gevonden, maar sinds gisteren besef ik ook écht wat het betekent. Ik heb Emil altijd al goed kunnen loslaten: in de crèche, bij de talloze logeerpartijtjes. Maar school is toch nog andere koek. Ik heb het gevoel dat ik nu moet leren om hem écht los te laten. Ik weet ook gewoon minder hoe het eraan toe gaat daar (al houdt de school ons prima op de hoogte, waarvoor dank!). Het is ook niet meer zo'n "huiselijke" omgeving als in de crèche. Wat logisch is uiteraard...

Als ik dan hoor van de juf hoe flink hij was op de eerste dag. Als ik hem ga ophalen in de opvang en een overenthousiaste, goedgezinde jongen mee krijg naar huis, die 's avonds totaal niet jankerig en hangerig is. Die met veel enthousiasme praat over zijn coole boekentas, de speelplaats, juffrouw Kimbie (a.k.a. Kimberly), zijn leuke klas. Die 's middags flink al zijn boterhammen opeet - mijn god, wat had ik daar schrik voor, dat hij met een gigantische pruillip in de refter zou zitten en geen hap binnen zou krijgen... Dan denk ik: laat dat hart van mij maar rondlopen. Laat het maar de wereld ontdekken. Het zal soms eens een accidentje tegenkomen, verdwalen, een bumpy ride meemaken. 

Maar er is een GPS, gelukkig maar. Een GPS die soms lijdzaam zal toekijken en zal wensen dat het hart niet zo ver loopt. Niet zo snel, niet zo roekeloos. Die soms zal wensen dat ze meer kan sturen en helpen. Maar die toch vooral met veel vertrouwen en plezier toekijkt, en beseft: my heart will go on. En dat is goed zo.