C'est la vie

Overmorgen, 1 april, is een hoogdag voor grapjassen. Ik heb daar niks op tegen, maar voor mij heeft die dag al een hele tijd een andere betekenis. Overmorgen zal het 15 jaar geleden zijn dat ik de akeligste dag uit mijn leven meemaakte. Tegelijk was het een dag, en een hele periode nadien, die mij heel wat mooie levenslessen bijbracht. Waar zwart is, is altijd ook wit. Dat is een zekerheid die altijd zal blijven bestaan.

Vijftien jaar geleden was ik op weekend in de Ardennen met 2 vriendinnen. We waren 16, onbezonnen en perfect gelukkig. In die tijd, het magische jaar 2000, vierde de coupe carré hoogtij, net als jeansbroeken met olifantenpijpen, Carhartt-hoodies (of in mijn geval de goedkopere versies uit de H&M) en Vans-sloefen (of in mijn geval de iets deftigere "casual chic" schoen die de nonnen op mijn school wél konden tolereren). We hadden geen zorgen, behalve dan misschien dat we nooit eens een normale foto van ons 3 zouden kunnen nemen...

Vijftien jaar geleden had ik, zonder overdrijven, een van de leukste avonden uit mijn jeugd met - hou jullie vast - een "Tien om te Zien" persiflage die ik nog altijd op videocassette liggen heb. Moest ik ooit trouwen, dan ben ik er zeker van dat die opname zou opduiken bij wijze van "schaamtelijke herinneringen uit het leven van de bruid". Misschien trouw ik daarom wel niet, wie weet... In ieder geval, ik amuseerde me te pletter en had buikpijn toen ik naar bed ging. Van het lachen, welteverstaan.

Vijftien jaar geleden werd ik, na die memorabele avond met mijn vriendinnen in een godverlaten Ardens gat, vlak voor middernacht zwetend en angstig wakker. Op de grond, half onder mijn bed. How weird was that? Maar veel spel maakte ik er niet van, ik was moe en kroop snel weer in het bed om lekker te slapen. Want de volgende dag hadden mijn vriendinnen en ik nog veel leuke plannen.

Vijftien jaar geleden vierden de GSM's nog geen hoogtij - kan je je dat nog voorstellen? Voor de veiligheid hadden we wel een "bieper" mee. Maar uiteraard had ik het oproepnummer niét aan mijn mama gegeven. Ik was maar een weekendje weg, het zou toch niet nodig zijn om mij op te biepen. I'm a big girl in a big world. 

Vijftien jaar geleden beleefde ik een beetje een akelige nacht, maar voor mijn broer en zus was het pas écht vreselijk. Zij waren thuis, en in tegenstelling tot hun kleine zus-met-bieper-maar-zonder-nummer waren zij wél bereikbaar. Zij kregen in het midden van de nacht telefoon. Met verpletterend nieuws.

Overmorgen zal het vijftien jaar geleden zijn dat ik, helemaal uitgelaten en zonder stem na een onvergetelijk vriendinnenweekendje, werd opgehaald bij mijn vriendin thuis door mijn mama en mijn stiefpapa. Hij stond aan de deur en zei: "Ga jij maar al naar mama in de auto, ik neem je spullen wel mee." Aan de blik in zijn ogen zag ik toen al dat er iets aan de hand was. Ik liep naar de auto en zag mama op de achterbank zitten - nog iets dat niet klopte. Ze huilde. Ik stapte in de auto en ik heb haar tijdens de rit naar huis geen seconde los gelaten. Ik was kapot van wat ze me vertelde. Het beeld van mijn huilende mama op de achterbank staat in mijn geheugen gegrift. Het was een enorm triestig moment, maar tegelijk ook hoopvol. Want het was toen dat ik besefte: ook al gaan mensen uit elkaar (mijn ouders waren toen al 10 jaar gescheiden), ze blijven elkaar altijd ergens graag zien. En dat is mooi. 

Vijftien jaar geleden had ik een soort haat-liefde verhouding met mijn broer en zus. We maakten vaak ruzie - wie deed dat eigenlijk niét? Toen ik hen voor het eerst zag na mijn thuiskomst uit de Ardennen en ik hen hard vastpakte, voelde ik: we zijn nu misschien niet de allerbeste vrienden, maar ik moet hen koesteren want we hebben elkaar nodig. Nu, en wellicht ook later.

Vijftien jaar geleden leerde ik de waarde van echte vriendschap kennen. Het is een cliché maar in moeilijke situaties leer je écht je vrienden kennen. Die 2 vriendinnen van het memorabele weekend hebben mij keihard gesteund en verder geholpen, net als de rest van mijn hechte groep school- en scoutsvriendinnen. In die week bleef ik welgeteld één dag thuis. Ik liep de muren op dus mijn keuze was snel gemaakt: ik wilde naar school gaan, bij mijn zotte vriendinnen zijn. Zij deden mij lachen en alles even vergeten. De week na de begrafenis - het was toen paasvakantie - stond ik al speelpleinwerking te geven voor een bende uitgelaten kleuters. Deels omdat ik me daartoe geëngageerd had, maar vooral omdat ik altijd had geleerd om niet bij de pakken te blijven zitten. Ik kreeg in die periode wel honderden kaartjes. Genieten is het verkeerde woord, maar ik had er heel veel deugd van. 

Op 6 april zal het 15 jaar geleden zijn dat ik de droevigste dag meemaakte uit heel mijn leven. Toen moest ik geheel onverwacht en voorgoed afscheid nemen van mijn papa op zijn begrafenis. Hoewel, "voorgoed", dat klopt eigenlijk niet.

Want vandaag zijn die zotte meisjes nog altijd mijn allerbeste vriendinnen. 

Vandaag is familie voor mij superbelangrijk. Misschien wel het allerbelangrijkste wat er is. Mijn vriend, mijn zoon, mijn mama en stiefpapa, broer en zus, stiefbroer, schoonouders, schoonbroers en schoonzussen - voor hen ga ik door het vuur.

Vandaag geniet ik als ik zie wat voor een goeie papa Pieterjan voor Emil is. Alles wat die twee samen doen, dat zijn stuk voor stuk prachtige herinneringen die Emil met zich mee zal dragen, zijn hele leven lang.

Vandaag sta ik heel rationeel en down-to-earth in het leven. Niet te veel zagen en klagen, gewoon doen. En doorgaan. Problemen los ik wel op wanneer ze zich stellen. 

Vandaag werk ik hard om te bereiken wat ik wil. Ik wil zelfstandig zijn, onafhankelijk, mijn eigen keuzes maken om gelukkig te kunnen zijn.

De laatste jaren van zijn leven heeft hij mij soms teleurgesteld en verdrietig gemaakt. Misschien is het wel daardoor dat ik een planmatige controlefreak geworden ben, een onverbeterlijke perfectionist. Maar dat is zo erg nog niet. Trouwens, ik was er zelf ook niet altijd voor hem. En spijt komt altijd te laat, dus daar doe ik niet aan mee. Hij zou dat ook niet gewild hebben. Ik neem het leven zoals het is, en ik blijf altijd positief. C'est la vie - 4 simpele woorden maar het allermooiste levensmotto dat je kan hebben, vind ik.

Ik geloof niet dat er "iets" is, al heb ik wel even getwijfeld na die vreemde nacht op 1 april, want achteraf bekeken viel mijn onder-bed-ervaring zo goed als samen met papa's ongeluk. Maar als hij "ergens" is, dan is het in mijn herinneringen en op veel mooie foto's.

Soms voel ik me schuldig omdat ik na 15 jaar niet zo vaak meer aan hem denk en vooral met mezelf bezig ben. Maar dan denk ik: als hij érgens is, dan is is hij toch vooral in mezelf. Ik hoef me helemaal niet schuldig te voelen. Veel van de dingen die ik vandaag doe en hoe ik in het leven sta, heb ik van hem geleerd. En dat is zoveel waard.

Stef Bos heeft gelijk hoor. Maar Emeli Sande nog veel meer: Oh c'est la vie. Maybe something's wrong with me. But at least I am free. I am free. Een nummer vol wijze levenslessen dat me telkens aan hem doet denken. Een vrije vogel, een enorme plantrekker, een sterk karakter. Zo was hij, zo ben ik. Het is overmorgen 1 april maar ik zal niet triestig zijn, wel dankbaar en vooral ook trots. 

Merci papa, voor wat je me 16 jaar lang geleerd hebt. En voor wat je me nog elke dag bij leert.

Joske x

Appstublieft!

Zoals jullie wel weten ben ik vorige week veranderd van job. Ik ben nu online project manager bij Tales.be, een bedrijf dat websites, webshops en webapplicaties ontwikkelt. Een superboeiende sector, een gevarieerde functie en een tof bedrijf met lieve collega’s! Voor mijn job vertoef ik dagelijks op het www en volg ik de ontwikkelingen in de digitale wereld op de voet. Alles verandert zo snel en dat vind ik enorm fascinerend. Noem mij gerust een girl geek, ik vind dat een reuze compliment! Sommige mensen zeggen wel eens al lachend dat ik vergroeid ben met mijn smartphone. En dat is eigenlijk niet overdreven, want als ik mijn Samsung Galaxy S5 niet bij me heb, dan voel ik me gewoon niet compleet (lees: dan word ik wreed ambetanterig). En als ik op een plek kom zonder wifi of 4G (how is that even possible?), dan gebeurt het dat ik spontaan begin te trillen als ontwenningsverschijnsel. Als digital junkie heb ik uiteraard ook heel wat apps staan op mijn smartphone, waarvan ik sommige al meer gebruik dan andere. Ik zet mijn 5 favorieten op een rijtje!

1. Twitter: ik kwetter er lustig op los sinds mei 2013 en sindsdien heb ik al meer dan 4.000 tweets (nonsensicaal of diepzinnig, daar gaan we het nu niet over hebben) de wereld in gestuurd. Even scrollen door mijn feed en ik ben zo weer mee met wat er gaande is out there. Als taalkundige vind ik het een uitdaging om een gedachte zo spitant en gebald mogelijk weer te geven in slechts 140 tekens. Daarnaast is Twitter ook het kanaal bij uitstek om interessante conversaties aan te gaan en contacten te leggen met andere tweeps, en om allerhande tips en nuttige info te verzamelen. Stel: je zoekt een Italiaans restaurant in een stad die je niet kent. Zwier het dan even op Twitter en je bent meteen op de hoogte van de places to be! Ik beschouw Twitter een beetje als my window to the world. En het is bovendien een raam dat niét moet gewassen worden – so what’s not to love about that?

2. Hootsuite: ik ben intensief bezig met social media voor mijn bijberoep – ik werk als freelance copywriter onder de naam “Text Fairy” – en ik beheer ook de social mediakanalen voor mijn werkgever. Om een hele stroom aan content over verschillende kanalen te managen en social media posts efficiënt in te plannen, doe ik een beroep op Hootsuite. Ik vind het een zeer overzichtelijke en gebruiksvriendelijke app. Zo eentje die mijn leven aanzienlijk vergemakkelijkt, en dat kan ik toch alleen maar toejuichen?

3. Instagram: wie een blik werpt op mijn Instagramfeed heeft onmiddellijk door: this lady is an instaddict! Ik installeerde de app kort na de geboorte van mijn zoon Emil in februari 2013, en sindsdien is er willens nillens al heel wat babyspam de revue gepasseerd. Ik ben eigenlijk een dikke nul in foto’s trekken maar dankzij Instagram en de vele reacties op mijn foto’s krijg ik het gevoel dat ik er wel wat van bak. En dat is fijn, of course. Ik vind het leuk om mensen te volgen die mij inspireren. Zo ben ik erg geïnteresseerd in fashion & lifestyle en doe ik bakken inspiratie op via de IG-account van fashion bloggers. Ik gebruik de app ten slotte ook als “promotiekanaal” voor mijn eigen blog. Ik post over vanalles en nog wat, te veel om op te noemen… Check it out!

4. Evernote: voltijds werken, een freelance bijberoep, bloggen, een huishouden dat moet gerund worden én dan nog veel hobby’s. Evernote is een app die ik niet meer kan missen – does that even surprise you? Blogspiration, foto’s gelinkt aan een bepaalde blog, to do lists, boodschappenlijstjes,… Ik heb een klein papieren notebookje waarin ik vanalles bijhoud, maar ik durf dat al eens te vergeten. Mijn smartphone, daarentegen, heb ik overal en altijd bij me. Ik ben een zeer gestructureerd iemand die graag alles in lijstjes en overzichtjes giet. Evernote durft dus al eens overuren draaien. Ik ben ook gevoelige voor het design van app icoontjes, en die olifant van Evernote vind ik best wel schattig en mooi staan op het startscherm van mijn phone.

5. Timehop: ik leef aan 200 km/u maar ik vind het belangrijk om af en toe eens te ontspannen. Dit doe ik bij voorkeur al lopend door het bos, want meer dan 11 km/u haal ik daar niet. Mijn relax app bij uitstek is niét angry birds, maar wel Timehop. Deze katapulteert mij elke dag terug in de tijd en toont mij wat ik 1, 2, 3 of meer jaar geleden uitspookte op Facebook, Twitter en Instagram. Soms levert dat gênante OMG-momentjes op (damn, hoe haalde ik het überhaupt in m’n hoofd om daarover te tweeten?), soms word ik er ook wat emo van, bijvoorbeeld als ik een foto van mijn zoon zie van kort na zijn geboorte. Niet zelden inspireert mijn Timehop mij tot het schrijven van een nieuwe blog. Een hele fijne app die ik kan aanraden aan iedereen die houdt van een vleugje nostalgie op tijd en stond!

Ziezo, dit zijn mijn favoriete apps. Wat zijn die van jullie?

Jullie denken misschien: ze is zo'n fervent loopster en toch prijkt er geen enkele running app in haar top-5? Dat klopt, ik loop niet graag met mijn smartphone aan mijn lijf. Zo zie je maar: ik ben zo verslaafd aan het ding, maar soms - héél soms - kan ik het ook niet in mijn buurt verdragen :-)

Als jullie tussen alle 2,5 miljoen apps die er vandaag beschikbaar zijn de bomen door het (mobiele) bos niet meer zien, dan moeten jullie zeker het boek “Appstublieft” kopen, of een bezoekje brengen aan de website www.appstublieft.be (deze blogpost zal daar trouwens ook op verschijnen!). Mathias en Kristof – respectievelijk de wederhelft van een van m’n beste vriendinnen en een ex-studiegenoot – verzamelden er de beste (gratis en/of Nederlandstalige) apps. Superhandig! Mathias en Kristof zijn trouwens heel goed bezig, want er komt binnenkort een tweede Appstublieft-boek uit, dat op 9 april aan het publiek wordt voorgesteld in Gent. Je kan je hier gratis inschrijven voor de lanceringsavond. Het wordt een leuk event met interessante lezingen, een receptie en een concert achteraf. Een echte aanrader dus!

En top of the bill: ik mag ook 5 boeken weggeven! Wat moet je hiervoor doen?

* Laat me weten wat jouw aller-favoriete app is en waarom ik hem zeker ook moet gebruiken.

* Word fan van mijn Facebookpagina (als je nog geen fan bent).

* Stuur een lief mailtje naar josefien@josieslittlethings.be.

* De winnaars worden bekend gemaakt op mijn Facebookpagina!

* Veel succes!

Lots of love, Josie xo

Ready For Spring Met Nivea

We hebben er begin deze week al eens van mogen proeven (en het smaakte naar méééééééér!) maar nu moeten we weer even geduld uitoefenen... Toch is het nu zeker: de lente is op komst! En na de lente de zomer natuurlijk, mijn favoriete seizoen... Mooie vooruitzichten vind ik dat! Om mijn lichaam klaar te stomen voor de heerlijke periode die eraan komt - lees: blote benen, zon op mijn huid - gebruik ik een aantal nieuwe producten van Nivea in mijn dagelijks beautyritueel. Ik heb dus alvast mijn blauw strandlaken gespreid (weliswaar in de woonkamer want het is nog een beetje te koud) en ik tel af naar de zomer...

Van zodra de eerste zonnestralen tevoorschijn komen, trek ik naar buiten. Een zonneklopper ben ik helemaal niet, want ik kan niet langer dan 10 minuten in een ligstoel van de zon genieten. Ik ben een actieve buitenmens en ga liever fietsen, wandelen, lopen, naar de speeltuin met mijn zoon. Het is niet omdat ik niet lig te bakken en braden in de zon dat ik mijn huid niet moet beschermen tegen de schadelijke UV-stralen van de zon, integendeel. Ik heb een gevoelige huid en heb soms last van zonne-allergie, dus ik neem graag het zekere voor het onzekere. Ik hoef trouwens niet per sé het bruinste kleurtje te hebben, want ik heb geen zin om er op mijn 40ste als een verrimpeld besje uit te zien...

Ik ben een trouwe gebruiker van de Nivea Sun producten, die mijn huid tijdens het zomerseizoen goed hydrateren en beschermen. Recent lanceerde het merk de gloednieuwe Protect & Bronze Beschermende Olie (SPF 30), een droge olie die mijn huid beschermt en zorgt voor een gezond kleurtje. Deze olie doet me denken aan die van Nuxe, en daar ben ik grote fan van. Ik voorspel dat de olie van Nivea Sun mijn partner in crème zal worden binnenkort! Een olie is echter zeer rijk en niet geschikt voor dagelijks gebruik. Ik denk dus dat ik zal afwisselen met de Protect & Refresh Verfrissende Zonnemelk (SPF 20 of 30) met menthol-extract. Na een dag in de zon verzorg ik mijn velletje altijd met een after-sun lotion. De Bronze After Sun Lotion verfrist en kalmeert mijn huid en zorgt ervoor dat mijn zomers tintje langer behouden blijft. 

Een van de eerste dingen die ik doe wanneer ik uit de douche kom? Deodorant aanbrengen! Want wie laat er nu graag een hinderlijke zweetgeur achter? Nu het warmer wordt, vind ik het nog belangrijker dan anders om goed beschermd te zijn tegen ongewenste transpiratiegeurtjes. Het mag nu allemaal wat fleuriger en zomerser gaan ruiken, en dat dacht Nivea duidelijk ook. Zij brachten hun Fresh Natural, de meest verkochte deodorant, uit in 2 nieuwe parfums: Fresh Flower op basis van rozen en viooltjes (mijn favoriet!) of Fresh Comfort met de geur van jasmijn en meiklokjes. Twee aangename, lichte parfums die me de hele dag lang een heerlijk fris gevoel geven.

Vanaf eind maart (bij voorkeur al vroeger, maar de weergoden moeten het ook tolereren natuurlijk) geldt bij mij de regel: adieu kousen, benen bloot! Ik heb hier geen stress voor, want ik ben de hele winter blijven sporten en heb mijn huid dagelijks goed verzorgd tegen de koude. Leuke kleedjes, shortjes en rokjes dragen: let's go! Voor wie toch met wat complexen zit (maar eigenlijk is dat nergens voor nodig want de perfecte billen en benen bestaan niet, en vrouwen zonder cellulitis al evenmin!) heeft Nivea een leuk product, namelijk shapewear (zogenaamd "cosmetotextiel") met een drievoudige werking. De vernieuwde Q10 shorty lift, verstevigt én verzorgt de buik, billen en bovenbenen in 1 stap. De werkzame ingrediënten die hiervoor zorgen zijn Q10, aloë vera en amandelolie. Bovendien is de shorty geparfumeerd met dé Nivea geur, which I loooooooove so very much! Misschien moet ik dit product toch maar eens uitproberen binnenkort, baat het niet dan schaadt het niet :-)

Diamonds are a girl's best friends. Maar parels zijn dat zeker en vast ook. Ze symboliseren elegantie uit en doen ons stralen. Nivea liet zich volop inspireren en het resultaat is een revolutionair serum. De Q10 plus Pearls Anti-Rimpel Verzorging bevat de hoogste concentratie aan Q10, gecombineerd met Hyaluronzuur en Creatine. Al deze werkzame stoffen zitten binnenin parels, goed beschermd tegen licht en invloeden van buitenaf. Zo kunnen ze optimaal hun werk doen! Ik gebruik het serum af en toe 's avonds voor het slapengaan, onder mijn nachtcrème. Het verfrist mijn huid en vertraagt de vorming van rimpels. Ik ben er wel zuinig mee, omdat ik het zo'n mooie flacon vind. Kijk eens naar die mini-pareltjes, aren't they lovely?

Mijn huid hydrateren, dat begint al in de douche. Water met een hoog kalkgehalte of te warm water kunnen ervoor zorgen dat ons velletje droog en trekkerig aanvoelt. I hate that feeling, en dus gebruik ik de Nivea Crème Smooth douchecrème, verrijkt met karitéboter (zalige geur!) voor een zijdezachte huid.

Ik ben volledig klaar voor het zonnetje... Dus Frank, laat dat mooie weer nu maar komen hé! Hebben jullie ook al zo'n zin in de lente en de zomer? Wat doen jullie om je body summer-proof te maken?

Lots of love, Josie xo

Alle vermelde producten zijn vanaf deze maand verkrijgbaar in de supermarkt.
De inhoud van dit artikel is volledig mijn eigen mening. Het komt misschien over als "reclame", maar dat komt omdat ik 100% achter het merk sta.

Holiday Memories

Mijn skireis zit erop. Het was een week vol stralend weer (elke dag blakende zon, behalve de laatste dag hadden we sneeuw), goeie skipistes (ik heb veel vooruitgang geboekt!), gezonde berglucht (diep in- en uitademen op de top van een berg voor ik aan een piste begin: I love it) en vooral ook veel gezellige familiemomenten. 

Life as it should be during ski holidays, dus. Ik voel dat ik helemaal opgeladen ben voor het voorjaar, klaar om er morgen in te vliegen op mijn nieuwe job. Maar dat doe ik niet voor ik hier nog eens samen met jullie de mooiste momenten herbeleef...

Heel veel tijd kunnen spenderen met mijn mannen en genieten van de smiling faces van die twee (en van mezelf): veel meer moet dat eigenlijk niet zijn!

Pieterjan nam Emil af en toe eens mee in de rugzak op een korte blauwe (zeer vlakke) piste. Die kleine gangster schreeuwde natuurlijk de longen uit zijn lijf (je zag telkens de hoofden van de andere skiërs draaien), zo leuk vond hij het. Ik ben er dus 100% zeker van dat ik binnen een paar jaar niet alleen aan top speed voorbij geskied wordt door mijn vriend, maar ook door mijn zoon. And I'm sure I'm gonna love it :-)

Stralende zon in de vallei én hoog daarboven. Op meteorologisch vlak was dit de meest perfecte skireis ooit, want naast het weer was ook de sneeuwkwaliteit prima. Dat weet ik omdat ik bij slechte sneeuw doorgaans tientallen keren op mijn bek ga, en nu was dat maar één keer het geval. En het was dan nog omdat ik elegant over een bergje wilde skiën en ik mijn evenwicht verloor. Maar het was een zachte, elegante val :-)

In Vaujany worden de skiërs trouwens van 1250 naar 2800 meter gebracht in een gigantische télépherique waar wel 165 mensen in kunnen - "den bak" zoals wij hem noemen. Of voor Emil: de "buskraan", want hij ziet daar een bus in die bengelt aan een kraan. Enorm gefascineerd was hij door dit verschijnsel, zelfs in de auto op weg naar huis zat hij er nog over bezig! En ik ben er zeker van dat de hele crèche ondertussen ook al op de hoogte is van de buskraan te Vaujany.

De sneeuw en de bergen vond die kleine aap sowieso zeer intrigerend. Hij genoot ervan om mee te komen naar boven. En ik genoot ervan om hem tijdens die week elke dag te zien veranderen. Hij leert zo snel bij, zowel qua woordenschat (bv. "bonzoer/bonjour")  als qua manieren. Dat gebeurt niet enkel tijdens de vakantie natuurlijk, maar op zo'n momenten valt het wel keihard op dat hij nu helemaal geen baby meer is maar stilaan een big boy. Eéntje met heel veel attitude en flair, dat moet je hem wel nageven...

Veel gezellige familiemomenten, zowel tijdens het ontbijt, onze vaste (meestal langgerekte) lunchstop 's middags op de piste (zie foto), de après-ski en het avondeten. Ik ben heel dankbaar voor de vele lieve, bereidwillige babysits die zo goed voor Emil hebben gezorgd terwijl moeder en vader op de latten stonden :-)

Uiteraard heb ik ook zélf voor mijn zoon gezorgd - anders zou ik hem niet meenemen op vakantie natuurlijk. Ik heb 2 dagen niet geskied en telkens genoten van de quality time met hem. We gingen wandelen, zwemmen, fietsen en op die dagen gold de regel: "moeder zegt op alles ja". Feest :-)

Al dat spelen is natuurlijk ook vermoeiend, dus er kwam telkens ook een fikse middagdut aan te pas. Die benutte ik zeer goed, namelijk gezeten/gelegen op mijn stoel op het balkon van ons appartement in de zon. Ik genoot van de rust en kon heel goed doorlezen in mijn boek. Heerlijk! 

Want rusten en ontspannen, daar dient vakantie natuurlijk voor. Na al het skiën waren we soms een beetje uitgeteld en moesten we even bekomen in de zetel...

Vandaag, the day after, ben ik volop bezig met alle was en strijk. Ook Emils 2 konijntjes (zijn vaste knuffels waaraan hij enorm gehecht is) heb ik mee de machine in gedraaid want ze hebben werkelijk overal gelegen vorige week... Ik heb trouwens "ontdekt" dat hij die 2 een naam gegeven heeft: mama en papa. Superschattig, hij voert echte conversaties met hen, geeft ze eten, drinken, zoentjes,... Daar smelt mijn hart toch een beetje van :-)

Maar kijk, alle valiezen zijn nu uitgepakt en de was hangt te drogen. Terwijl ik dit schrijf draag ik een shortje en T-shirt en ik ben deze namiddag met de fiets om boodschappen geweest met mijn zonnebril op mijn snoet. Ik kan dus alleen maar besluiten met...

LAAT DE LENTE MAAR BEGINNEN!
Bye lovely holidays, hellooooo new job, welcome spring! Ik zie dat hier volledig zitten :-)

Jullie ook?

Lots of love, Josie xo

Car-Free, Care-Free?

Ik beleefde deze week een autovrije week. Niet omdat mijn rijbewijs ingetrokken is of omdat ik mijn bolide in frieten gereden heb. Wél omdat ik van job verander. Het zit zo: ik ben afgelopen vrijdag gestopt bij mijn vorige werkgever. Ik heb toen logischerwijze ook mijn bedrijfswagen ingeleverd. Op mijn nieuwe job (ik word project manager in de online sector, so excited about that, binnenkort zeker meer hierover) krijg ik een nieuwe wagen maar daar start ik pas op 17 maart. Ik vond het namelijk belangrijk om even een rustpauze in te lassen. Morgennacht vertrekken we sowieso op vakantie dus dan heb ik geen wagen nodig. En dat ene weekje zonder auto zou ik wel probleemloos overleven, dacht ik. Ik maakte op voorhand veel plannen om in ons huis te werken (de laatste dozen uitlegen, de logeerkamer en mijn home office inrichten, onze berging grondig opkuisen,...) en er stonden ook een aantal freelance opdrachten op het programma. Ik nam de proef op de som: betekent car-free ook care-free?

Dit zijn mijn 5 conclusies na een autovrije week...

1. Dat fameuze openbaar vervoer, dat vaak stroef loopt en af en toe het volledige land lam legt, verliep bij mij opmerkelijk vlot. Meer nog, het was voor mij de ideale manier om te ontspannen en tot rust te komen. Op mijn laatste werkdag vorige week vrijdag ging ik mijn wagen inleveren in Vilvoorde. Vandaar treinde ik naar huis. Eerst naar Brussel-Zuid, dan naar Gent-Sint-Pieters, dan naar Brugge en ten slotte naar Kortrijk. Ik stapte op in Vilvoorde kort na 14u en om 16u arriveerde ik in Torhout. Ik heb redelijk wat overstappen gedaan, maar ik had telkens een vlotte verbinding en met de wagen zou ik er langer over gedaan hebben, zeker op een vrijdag. Bovendien heb ik enorm genoten van de rust op de trein om eens goed door te lezen in mijn boek. Ik zat natuurlijk buiten de spits op de trein, ik kan me voorstellen dat het niet zo gezellig is als je opeengepakt zit met je medepassagiers als sardines in een blik... Maar bij mij liep het dus vlot, en dat was ook het geval toen ik maandag de trein nam naar Gent (opnieuw buiten de spitsuren). Er zat een kwartet Spaanse chicas luid te kwetteren in de coupé en ik genoot ervan om hen gade te slaan. Ik genoot ook van de blik op het gezicht van de jonge gast naast wie ze zich neergevlijd hadden. Zijn uitdrukking sprak boekdelen: aaargh ik wil zo rap mogelijk weg uit die wagon met die kakelende wijven hier naast mij! De trein: altijd een beetje ontspanning en leedvermaak! En ook wel kinderlijke opwinding, want wanneer ik plots vanuit de trein het werk van mijn vriend kon zien, stuurde ik een sms: "Hé, ik kan gewoon uw werk zien van hier!!!" met een stuk of duust smileys erachter. Aangekomen in Gent-Dampoort moest ik dringend pipi doen. Het deed mij plezier om te zien dat niet alle stationstoiletten vuil en stinkend zijn: er stonden verse bloemetjes en het was heel verzorgd. Een dikke tien op tien voor de Dampuurte! 

2. Ik mag er best wel wezen (hihi). Wanneer ik vrijdag mijn treinticket kocht in Vilvoorde, vroeg de loketbediende mij of ik jonger was dan 26. Complimentjesdag was bij mijn weten pas zondag, dus ik kreeg een smile tot achter mijn oren en ik geniet er tot op vandaag nog altijd van na. Ook de Torhoutse loketbediende stelde mij maandag krak dezelfde vraag. Mijn dag kon dus toen ook al niet meer stuk. Of was hij misschien een beetje blind? (boehoe)

3. Ik moet weer meer fietsen. Tijdens mijn fietsrit maandagochtend naar het station van Torhout heb ik tot mijn grote spijt moeten vaststellen dat ik misschien wel uitstekende lopersbenen heb, maar dat ik op de fiets een dikke nul ben. Ik had al eindeloos veel respect voor duatleten en triatleten, en het is alleen maar toegenomen! Vroeger fietste ik heel veel, maar de laatste 2 jaar is het ferm verminderd en focus ik me vooral op lopen. Er stond maandag ook veel wind, wat het extra pijnlijk maakte voor mijn billen. Maar toch... Ook woensdag stond er een fietsrit op het programma richting stadcentrum, een goed kwartier rijden. Ik deed mijn ronde langs het cultureel centrum (kaartjes afhalen voor Supervlieg op 29 maart), de post (de superleuke goodie bag in ontvangst nemen van de laatste Belgian Girl Geek Night die ik wegens ziekte moeten missen heb), de supermarkt en de verfwinkel. Zwaargeladen keerde ik huiswaarts, en ik heb afgezien op de terugrit. Het waaide heel hard en het was koud. Mijn beentjes deden pijn. Nets als maandag vervloekte ik mezelf: verdomme De Bock, ge moet weer meer fietsen! Ik was blij toen ik halverwege telefoon kreeg van mijn schoonvader zodat ik even langs de kant van de weg kon pauzeren. Toch heb ik ook deugd gehad van mijn fietsritje, ik voelde het in mijn benen maar eigenlijk vond/vind ik dat wel een leuk gevoel. Het was natuurlijk ook een winderige en wisselvallige week, dan is het minder aangenaam om te fietsen. In de lente en de zomer gaat alles sowieso vlotter. Dus er is geen twijfel meer mogelijk: vanaf nu zie je me weer meer op mijn stalen ros! 

4. Ik heb een fantastische familie. Vrijdag bijvoorbeeld spoorde ik van Vilvoorde naar Torhout. Aan het station van Torhout was ik natuurlijk nog niet thuis. Er rijden nauwelijks bussen naar Wijnendale, de deelgemeente waar ik woon (kwatongen beweren dat het het hol van flutol is en ze hebben misschien wel een beetje gelijk). Mijn vriend was op dat uur nog niet thuis van zijn werk, maar gelukkig wonen mijn schoonouders vlak bij het station en mijn lieve schoonmama bracht mij thuis. En Emil, die die dag in de watten werd gelegd bij mijn mama in Gent, werd door haar naar huis gebracht. Wat een luxe! Ook dinsdag kon ik op mijn mama rekenen. Ze was voor haar werk in de buurt en ging Emil afhalen in de crèche - waarvoor ik haar enorm dankbaar was want de weg van de crèche naar ons huis is vrijwel continu bergop. Ook voor een onverwacht doktersbezoek van Emil kon ik rekenen op de familie, en gisteren bespaarde mijn schoonmama mij een lange fietsrit door mij mee te nemen op commisies. Het klinkt een beetje melig, maar zonder auto én zonder die lieve familie zou het echt niet lukken. 

5. Diep in mij schuilt een beetje een Marina. Na die vrijdag waarop ik mijn wagen inleverde werd het zaterdag. Traditioneel dé dag waarop ik vanalles en nog wat plan en van hot naar her sjees. Met de auto, jawel. Maar ik had geluk, want Pieterjan sliep uit na een avondje uit. Bovendien startte het wielerseizoen met de Omloop Het Nieuwsblad, en na bijna 10 jaar weet ik dat hij die wedstrijd graag live volgt op televisie. Ik vond dat helemaal niet erg, het was trouwens toch slecht weer. Voor mij betekende dit dat ik de ganse dag gebruik kon maken van Pieterjans auto. Ik voelde me eerst wat onwennig, want het is een grote auto en ik ben dat niet gewoon (ik rij nauwelijks met zijn wagen, behalve als we uit geweest zijn en ik BOB ben). Maar al snel ontpopte ik mij tot een echte BMW-babe (voor de duidelijkheid: ik pink wél als ik afsla, in tegenstelling tot veel andere BMW-drivers) en ik cruiste met Emil naar de post, de bib, de Colruyt, de verfwinkel en de speeltuin. Ik betrapte me er zelfs op dat ik omweggetjes maakte om nog een beetje langer te kunnen cruisen en ik draaide de volumeknop lekker open. Enkel een zonnerbil in mijn haar ontbrak nog, maar het was zeer grijs weer en ik wilde nu ook weer niet overdrijven... Zo ben ik niet :-)

Ziezo, mijn autovrije week zit er bijna op. Ik kijk nu vooral uit naar de skivakantie, en daarna mijn nieuwe job. Ik heb er megaveel goesting in! En ik ben eigenlijk ook wel blij dat ik dan opnieuw een wagen ga hebben. Ik heb veel geleerd de voorbije week en ik ga zeker wat vaker mijn wagen aan de kant laten staan. Maar het is toch een serieus gemak en nee, ik kan hem niet meer missen... Een car-free leven is een haalbare uitdaging, daar ben ik zeker van, maar ik heb de voorbije week heel veel moeten plannen. En ik mag dan nog zo'n planner zijn, echt care-free is dat niet.

Hoe zit dat bij jullie? Kunnen jullie gemakkelijk zonder auto? Nemen jullie vaak de fiets?

Lots of love, Josie xo

Alpro Mild Mornings

De plantaardige drinks, yoghurtvariaties en desserts van Alpro passeren regelmatig eens op mijn Facebookpagina. Sinds ik de producten afgelopen zomer leerde kennen, ben ik een overtuigd Alpronista geworden. Ik vind ze superlekker, zelfs lekkerder dan gewone yoghurt én ze zijn zoveel lichter en makkelijker om te verteren. Win-win! 

Ik moet dus niet vertellen dat ik blij was gelijk een klein kind toen ik een uitnodiging ontving voor het Alpro Mild Mornings Breakfast deze ochtend in Brussel. Samen met 3 vriendinnen mocht ik er gaan genieten van een lekker en inspirerend ontbijt om de dag goed starten met de nieuwste Alpro-producten. 

De locatie was niet mis. We mochten aan het rijkelijke, gezonde buffet aanschuiven in Les Jeux d'Hiver in het sfeervolle Terkamerenbos (lijkt mij trouwens de perfecte locatie voor een trouw- of ander feest!). Het was echt dik in orde met alles erop en eraan, merci Alpro! Het was de ideale gelegenheid om gezellig samen te zijn en bij te praten met mijn vriendinnen, en dit alles op de beats van opkomend Belgisch muziektalent Miss Hamilton's Curious Collection. De ultieme "mild morning", zo kan ik het eigenlijk het best samenvatten!

Ik weet niet of jullie Alpro-fans zijn, maar dit zijn alleszins mijn favoriete producten:

* Alpro Soya Original: puur natuur, dat vind ik nog het lekkerste van al. Ik drink deze graag ijs-ijskoud.
* Alpro Soya Amandel: deze gebruik ik vooral om chiapudding te maken voor het ontbijt. Een makkelijk receptje vind je op de blog van Scribelle.
* Alpro Soya Coconut: heel verfrissend, ik hou sowieso van cocossmaakjes en -geurtjes. Brengt mij in tropische sferen, which I like. Je kan er trouwens ook heerlijke cappuccino mee maken, dat proefde ik vanmorgen.
* Alpro Soya 1+ Complete Care: mijn 2-jarige zoon drinkt dit supergraag, en hij vindt de giraf op de verpakking ook heel grappig :-)
* Alpro plantaardige yoghurtvariaties natuur, kokos en amandel: deze bevatten geen toegevoegde suikers, en dat vind ik een plus. De variaties met fruit zijn ongetwijfeld ook lekker, maar ik doe liever vers fruit in mijn yoghurt, ik vind dat een kleine moeite. Again: geef mij maar puur natuur.
* Alpro Mild & Creamy Natuur: lekker smeuïg maar toch licht, het perfecte dessertje.
* Alpro Vanille Dessert koop ik vooral voor mijn zoon omdat hij er zot van is. Zelf proefde ik vandaag van de nieuwe Alpro Dark Chocolate pudding en die vond ik wel heel erg yummie!

Zijn jullie zelf ook fan van Alpro? Laat me zeker weten welke producten ik volgens jullie eens moet proberen!

Nog geen fan maar je wil wel meer weten? Kijk dan zeker eens op www.alpro.com.

Lots of love, Josie xo

De inhoud van dit artikel is volledig mijn eigen mening. Het komt misschien over als "reclame", maar dat komt omdat ik 100% achter het merk sta.