Getest // Gliss Kur Oil Nutritive

Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik ben heel gevoelig voor gespleten haarpunten en klitten in mijn haar. Gek word ik ervan als mijn haar niet valt zoals het zou moeten vallen en er messy uitziet. Gelukkig heb ik gemakkelijk haar dat eenvoudig in model valt zonder dat ik er veel moeite voor moet doen. Gewoon wassen en een beetje losdrogen en klaar is kees.

Eigenlijk moet ik wat vaker naar de kapper gaan om mijn haar tot in de puntjes (letterlijk én figuurlijk) te verzorgen. Ik denk dat altijd maar ik geraak er nooit… Maar het goede nieuws is dat een goede verzorging met de juiste producten ook wonderen doet! Zoals jullie wel weten, ben ik grote fan van alle shampoos, conditioners, haarmaskers en –oliën die mijn kapsel doen glanzen en shinen. Ik was dan ook blij verrast toen ik 2 weken geleden een pakketje van Gliss Kur in mijn brievenbus vond. De specialist op het gebied van hair repair heeft een volledig gamma tegen gespleten haarpunten en voor glanzend sensueel haar gelanceerd: Gliss Kur Oil Nutritive.

Het Oil Nutritive-gamma van Gliss Kur bestaat uit een shampoo, een conditioner, een anti-klitspray en een haarolie. Het is bijzonder geschikt voor ladies met lang haar (check), want zij hebben het meest last van gespleten haarpunten en kopen in het haar. De niet-vette formule met 8 oliën voedt niet alleen het haar, maar herstelt ook de beschadigde haarstructuur. Dankzij de vloeibare keratine in de formule wordt het haar van binnenuit opnieuw opgebouwd; de beschadigde zones worden diep in het haar en aan de oppervlakte hersteld voor een vernieuwde haarkwaliteit. Het gevolg: het haar is opnieuw soepel en glanzend én er zijn tot 90% minder gespleten haarpunten.

Naast de shampoo en conditioner bevat het Gliss Kur Oil Nutritive gamma ook nog een anti-klitspray en een vederlichte olie. De anti-klitspray zorgt na het wassen voor een directe doorkambaarheid zonder knopen en kan ook op droog haar gebruikt worden. Zeer innovatief is de Dream Hair Vederlichte Olie: de formule werd speciaal ontworpen om het haar niet te verzwaren en toch diepgaande voeding te geven.

Wanneer ik nieuwe haarproducten uittest, ben ik toch altijd een beetje benieuwd/sceptisch of ze mijn haar niet zwaar en vettig gaan maken. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat deze Gliss Kur producten echt doen wat ze beloven: mijn haar een mooie gezonde glans geven zonder het te verzwaren. De shampoo en conditioner gebruik ik dagelijks. De olie en spray gebruik ik een 2-tal keer per week, want overdaad schaadt. Vooral de spray vind ik top, omdat mijn haar geregeld eens knoopt, bijvoorbeeld na het lopen omdat mijn staartje de hele tijd in de wind heeft gebengeld J Ik vind het super dat ik dan geen kwartier meer moet staan kammen en mezelf intussen pijnig. Het gamma ruikt ook gewoon heel lekker: een sensuele, luxueuze geur. En de verpakkingen zien er ook wel heel fancy uit, vind ik. Het oog wil ook wat, nietwaar?

Gliss Kur Oil Nutritive is verkrijgbaar in de supermarkt en de drogisterij. De prijzen zijn zeer democratisch. Als mijn testpakket opgebruikt is, blijf ik zeker verder mijn haar ermee verzorgen!

Hebben jullie deze producten al gebruikt? Wat zijn jullie favoriete bondgenoten van stralend en glanzend haar?

Love, Josie xo

Beelden: Pinterest en eigen foto

Halvemarathongevoelens

Het is intussen meer dan een week geleden dat ik mijn halve marathon liep tijdens de Nacht Van West-Vlaanderen in Torhout. Het is niet dat ik zo zwaar moest bekomen, zeker niet. De afgelopen week is gewoon zeer druk geweest, waardoor ik er nu pas toe kom om mijn verslag te bloggen. Als ik erop terugblik, zijn er een aantal gevoelens die overheersen...

TELEURSTELLING

“Godverdomme, 2u01, en ik wilde zo graag onder die 2 blijven hé, f*ck f*ck f*****ck” was zowat het eerste wat ik dacht nadat ik de eindmeet had bereikt, na 21,16 km lopen in twee uur en één minuten. Tegen Pieterjan, die mij superlief stond op te wachten aan de finish, begon ik direct te zagen en te janken en ik kon mijn teleurstelling écht niet verbergen. Ik had de hele tijd zo comfortabel kunnen lopen zonder zwaar af te zien en ik had dus echt niet gedacht dat ik de 2 uur zou overschrijden. Zo voelde het alleszins niet terwijl ik bezig was.

Daar komt al één les die ik uit mijn half marathon experience kan trekken: ik ben competitiever dan ik dacht. Mijn hoofddoel dit jaar was de halve marathon van Torhout uitlopen zonder te moeten stoppen van vermoeidheid en buiten-adem-zijn-wegens-ijzertekort. Dat was namelijk het niet zo leuke scenario van vorig jaar, en ik wilde het dit jaar logischerwijze graag anders. Lees: vlot lopen, met veel plezier, zonder het gevoel te hebben “damn ik kan niet meer”. Om deze reden focuste ik voornamelijk op mijn hartslag, omdat die aangeeft of ik al dan niet “te diep” aan het gaan ben. Ik heb sowieso een zeer lage hartslag (een sporthart, noemen cardiologen dat) en ik weet dat ik in het rood ga vanaf 170. Normaal is je maximale hartslag 220 – je leeftijd, maar moest ik lopen met een hartslag van 189 dan mag je me bijeen rapen. Ik geraak gewoon ook niet hoger dan 175, en dat zou in mijn geval zeer ongezond en ronduit gevaarlijk zijn.

Anyway, op mijn Garmin Forerunner loophorloge had ik de display ingesteld op hartslag + gemiddelde snelheid. Mijn tijd zag ik dus niet, tenzij ik aan de knopjes van het horloge zou prutsen maar dat leidt mij af van het lopen dus dat deed ik niet. Na 10K lopen zat ik aan een gemiddelde van 5min45sec per kilometer, wat een mooie gemiddelde snelheid is, al zeg ik het zelf. Mijn hartslag schommelde rond de 160. Ik dacht dat ik hiermee wel onder de 2 uur zou kunnen blijven, maar ik ben blijkbaar geen rekenwonder want dat klopt dus echt langs geen kanten. Ik had naar een gemiddelde van 5:40 moeten streven om de tijd te lopen die ik echt wilde. Het feit dat ik een beetje trager liep, hielp mij om het lang vol te houden en te lopen zonder af te zien, behalve in de laatste 3 kilometers (zie verder). Dat was mijn doel, dus je zou kunnen zeggen: awel dan, doel toch bereikt? Nah, toch niet, want ook al zeg ik van mezelf dat ik geen competitiebeest ben, ik had toch overal rondgebazuind dat ik het in minder dan 2 uur wou doen - omdat iedereen dat nu eenmaal vráágt, en daar antwoord ik dan altijd vrij ambitieus op omdat ik de lat graag hoog leg voor mezelf. Ik wilde dus wel sneller lopen, maar ik kon het niet. Hence the disappointment.

TROTS

“Ik kon het niet sneller, maar ik heb het toch maar mooi gedaan.” Na een dik half uur zagen en bokken aan de finish en een uur weken (en nog veel meer bokken) in bad thuis, was dit hetgeen ik dacht. Ik heb 20 K gelopen in een mooie tijd (er kwamen er nog héél veel toe na mij) en dat is terecht iets om trots op te zijn. Zeker als je weet dat er heel veel mensen zijn die niet eens 5 K kunnen lopen zonder enorm af te zien. Echt afgezien heb ik niet. Het lopen ging de hele tijd goed. Het was leuk en ik genoot ervan.

Uiteraard had ik een paar lastige momentjes. Die kwamen er vooral vanaf kilometer 18. Op dat moment slaat het parcours een lange kronkelstraat in waaraan maar geen einde lijkt te komen (het parcours is eigenlijk over het algemeen vrij saai en grotendeels rechtdoor, dus als de organisatie dit leest, laat het dan een aanzet zijn tot verandering). Vanaf dan voelde ik dat ik op mijn limiet zat. Wanneer ik diep inademde, voelde ik het tot ver in mijn longen – een teken dat ik zeer diep gegaan was. Ik kreeg ook een lichte kramp in mijn rechterbovenbil, maar die pijn kon ik verbijten. In die laatste 3 kilometers ging ik echt niet beginnen trunten…

Ik kon de hele tijd rekenen op een aantal trouwe supporters, wat ook hielp. Van Pieterjan en mijn schoonmama wist ik waar ze gingen staan. Pieterjan had een felblauwe vest aan, dus ik kon hem van ver herkennen en mijn allermooiste glimlach bovenhalen. Ik was aangenaam verrast om te zien dat ook zijn nicht van de partij was om mij aan te moedigen – bij deze: merci Sofietje! Femke en Lies, de mama’s van Emils crèche-copain Achilles, hadden ook beloofd luidkeels te supporteren wanneer ik voorbij hun huis liep. Hen een beetje kennende, wist ik dat dat er niet zou aan mankeren… En inderdaad, het gepersonaliseerde bordje met “Go go go Josie” erop stak mij een enorm hart onder de riem na 2K. Ik was vastberaden om ervoor te gaan tijdens de rest van mijn halve marathon!

VASTBERADENHEID

Vastberaden was ik toen ik eraan begon, op 19 juni om 20u. Ik wilde het goed doen, een mooie prestatie neerzetten, en tegelijk ervan genieten. Ik was vastberaden om mezelf trots te maken, en ook de mensen die voor mij supporterden en in mij geloofden. Ik was niet alleen fysiek goed in form, ook op mentaal vlak was ik er volledig klaar voor. Ik voelde me goed en dat liet zich merken tijdens het lopen. De 10K liep ik met het allergrootste gemak. Op de 15 voelde ik me nog altijd super, al voelde ik een lichte kramp in mijn bil sluimeren – die ik vakkundig negeerde, daar ben ik goed in. Op 18K zag ik mijn supporters voor de laatste keer en haalde ik nog eens mijn allergrootste smile uit de kast. 

Vanaf dan begon een zeer lastig stuk, zoals ik al schreef. Tijdens die laatste 3 kilometers kreeg ik toch wat krampen, en ik voelde ook het Etixx-drankje, dat ik naar binnen gespeeld had tijdens de laatste bevoorrading rond de 16K, lichtjes opspelen. Nog een wijze les die ik geleerd heb: als je tijdens je trainingen niet drinkt of eet (zoals ik), doe het dan ook niet tijdens een wedstrijd. Het is niet goed om dingen te doen die je niet gewend bent... Dat is net zoals een wedstrijd lopen met een nieuw paar schoenen: dat is ook uit den boze. Ik beweer niet dat ik zonder dat drankje sneller had kunnen lopen, maar ik heb toch een minuut of twee gedacht: en dan ga ik nu overgeven. En dat wil ik toch liever niet meer meemaken :-)

Tijdens de laatste kilometer volgde nog een aangename verrassing, want Femke, Lies en Achilles hadden nogmaals postgevat met hun mini-spandoekje. Het was intussen al bijna 22u, en ik vond het echt superlief dat ze daar nog stonden met Achilles, die duidelijk wat moe was. Echt een heel mooi gebaar, dat mij moed gaf voor de eindsprint! Waar ik zeer vastberaden over liep na 2 uur en 1 minuut.

Vastberaden ben ik vandaag nog altijd. Nog zoveel meer dan 2 weken geleden zelfs.

Ik blijf mij toeleggen op halve marathons.

Ik blijf verder trainen om iets te bereiken – dat geldt trouwens voor alles in mijn leven. Wie niks doet of probeert, kan niks op zijn bek gaan maar zal ook nooit iets bereiken.

Ik zal ooit onder die 2 uur gaan, zoals tijdens de Brussels Half Marathon in 2013. Ik kan het, dat ben ik zeker.

Ik blijf gewoon enorm genieten van dat lopen.

Want echt, ik kan niet zonder. Neem mij dat af en ik word gek.

De volgende doelstelling? Na een aantal relatief "korte" runs tijdens de zomermaanden (bv. Midzomerrun Brugge, 13K) zet ik alles op alles voor de Brussels Half Marathon op 4 oktober. Ik loop hem samen met Pieterjan, net als de vorige keer. Ik denk wel dat het mij met hem erbij kan lukken om onder die 2 uur te blijven.

Dat is al binnen 3 maanden. Is dat dan overambitieus of overmoedig? Zeer zeker niet. Ik ben gewoon positief ingesteld. Niet zagen (dat ik onder de 2 uur had willen blijven) maar doen (verder trainen om het wel te kunnen). Nie neute, nie pleuje, zoals ze in de stad van mijn hart zeggen.

Ooit loop ik die marathon. Want een halve is uiteindelijk ook "maar een halve". Maar nu nog niet. First things first. En dan geraak ik er wel.

Love, Josie xo

Lookalike

Mijn zoon van bijna tweeënhalf is een goede slaper. Altijd al geweest sinds hij 2 maand oud was, niks op aan te merken. Hij gaat op een vast tijdstip naar bed (19u à 19u30 in de week, in de weekends mag het al eens wat later zijn) en hij heeft ook een vast uur waarop hij wakker wordt, tussen 6u30 en 7u. Vaak ligt hij ’s avonds wel nog een tijdje wakker in bed voor hij naar dromenland gaat. Hij ligt dan niet te jengelen en te janken, gelukkig maar. Meestal hoor ik hem dan spelen en praten met zijn knuffels, superschattig vind ik dat. Een beetje zijn dag overlopen, vertellen wat hij allemaal uitgespookt heeft met zijn maten in de crèche. Hij is ook af en toe eens boos op zijn beesten, als ze niet doen wat hij vraagt veronderstel ik. 

De voorbije weken heb ik echter iets nieuws gemerkt. Als ik ’s avonds ga lopen, dan vertrek ik meestal net voor hij naar bed gaat. Ik zeg hem dan altijd dat ik na het lopen nog een zoen zal komen geven wanneer hij slaapt. En wat merk ik nu de laatste tijd? Dat hij dat zoentje maar al te goed in zijn oren knoopt, en dus braaf in bed ligt te wachten tot mommy dear terug is van het lopen om die kus persoonlijk in ontvangst te nemen. Als ik dan zijn kamer binnenkom in mijn bezwete loopoutfit en met mijn rode kop, dan zie ik zijn grote ogen fonkelen, vergezeld van een dolenthousiaste “mama terug!”. Dan krijgt hij van mij die beloofde zoen, vervolgens ga ik douchen en tegen dat ik eruit kom, ligt meneer diep te slapen.

Waarom ik dit allemaal vertel? Omdat het mij zo hard aan mezelf doet denken. Toen ik klein was, en mijn mama was ’s avonds weg, dan vertikte ik het ook om mijn ogen definitief te sluiten voor ik hoorde dat mama haar auto binnenreed in de garage. Ik was toen wel al wat ouder dan Emil, een jaar of 7, maar toch. It’s quite the same. Daarom vind ik het zo leuk dat mijn zoon dat nu ook heeft met mij. Er zijn nog wel van die gewoontes en gedragingen die hij van mij mee heeft...

Ik ben een gigantische ijdeltuit, en ik had al heel snel in de smiezen dat mijn zoon een even grote voorliefde heeft voor spiegels, ruiten waarin hij zichzelf kan bewonderen of andere objecten die daarvoor dienst kunnen doen, zoals de stop van het bad. Hij vindt het ook belangrijk dat hij toffe kleren kan dragen, en heeft welbepaalde voorkeuren voor kledingstukken met voertuigen erop, in tropische prints of felle kleurtjes. Behalve die voertuigen is dat ook volledig mijn stijl want ik ben allergisch aan saaie, donkere kledij. Emil geeft vaak te kennen dat hij “mama mooi” vindt als ik weer eens een kleurrijke outfit draag. We hebben trouwens dezelfde “rebel” trui van Six Hugs & Rock ’n Roll, waarmee we op tijd en stond eens twinnen. Voor mijn part mag er nog veel meer getwind worden, maar de kindercollectie van de H&M bestaat vooralsnog niet in mijn maat. Bummer... But I keep my hopes up!

Emil is net als mij een vroege vogel: uitslapen doet hij zelden. Hij is altijd wakker rond hetzelfde uur, zelfs al lag hij er de avond voordien laat in. Een bioritme om "u" tegen te zeggen. En het belangrijkste: hij is in 98% van de gevallen goed gezind van zodra hij zijn ogen open doet. In de overige 2% van de gevallen heeft hij een half uurtje nodig om zijn draai te vinden. Een ochtendkind dat graag van carpe diem doet, daar kan ik als ochtendmens pur sang alleen maar zeer blij om zijn.

De dag plukken, dat wil ook zeggen dat hij niet zo graag slaapt overdag. Om de simpele reden dat er zoveel andere leuke dingen te doen zijn! Ik kan dat zelf ook niet, liggen pitten of lui zijn op klaarlichte dag. Zelfs als ik moe ben vind ik dat such a waste of time! Tijdens mijn zwangerschapsverlof probeerde ik de eerste dagen dat ik thuis was “mee te slapen” met Emil overdag, omdat iedereen mij gezegd had dat ik dat zeker moest doen. Maar ik lag altijd een uur te draaien in de zetel en kon maar niet in slaap vallen, waardoor ik dat plan na één week moederschap al had afgevoerd. Ik denk gewoon dat ik een hoog energiepeil heb, en dat ik dat doorgegeven heb aan mijn zoon. Hij doet voorlopig wel nog een middagdut, maar meestal duurt die niet zo lang. Het is veeleer een powernap om opnieuw op krachten te komen voor het tweede deel van de dag. In september gaat hij naar school, waar hij niet meer zal kunnen slapen over de middag. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goedkomt.

You may say I’m a dreamer, but I’m not the only one. Zeer zeker niet. Want Emil kan het misschien wel nog beter dan mij, in gedachten verzonken zijn en een hele tijd onverstoorbaar voor zich uit zitten staren. Een kleine compensatie voor zijn onuitputtelijke energievoorraad?

It's all in the details! Ik ben een pietje precies, erg gefixeerd op kleine details, puntjes en komma’s. Emil is dat ook. Uren (nee, ik overdrijf, maar toch wel een volledig half uur, daarna beginnen zijn benen te kriebelen) kan hij zich bezighouden met een emmertje water, een potje zand, grassprietjes, bloemblaadjes, een stukje papier. Net als mij heeft hij ook graag dat alles netjes ligt en op een vaste plaats. Als we ’s morgens vertrekken moet hij zijn tutje en knuffels in zijn bed leggen. Hij doet dat altijd zeer zorgvuldig en vindt het belangrijk dat zijn 2 konijnen comfortabel liggen, liefst met de tut tussen hen in. Als ik hem in bed steek, vraagt hij ook altijd om zijn laken goed vast te steken onder zijn matras. Het is wellicht geen verrassing als ik je zeg dat ik dat vroeger ook altijd aan mijn ouders vroeg :-) 

Ik eet massa's fruit, noten, rozijnen en andere healthy stuff. Doordat Emil mij dat allemaal ziet eten, wil hij dat ook graag proeven (omdat hij mij zo'n toffe vindt, duh). En hij lust het ook graag! Kiwi's, peren, goji-bessen, cashewnoten, agavesiroop en natuuryoghurt staan hoog op zijn favorietenlijst. Allemaal gezonde dingen, die ik hem dus moeilijk kan ontzeggen. Ik drink massa's water, iets wat hij inmiddels ook heeft overgenomen (en wat alleen nog maar toegenomen is sinds ik hem in de Zeeman een drinkfles van Cars kocht). Ook ons lievelingsgerecht is gemeenschappelijk: spaghetti. Als Emil het woord nog maar hoort vallen (zelfs de "-etti" is al voldoende) dan wordt hij wild. En ik eigenlijk ook. Als ik er nu aan denk, begin ik al te watertanden...

Nog een treffende gelijkenis: hij leest graag. Ik hoop dat hij later mijn bibliotheek (die nu bijna 1000 boeken bevat) van A tot Z zal verslinden. Zijn favoriete boeken van 't moment zijn voorlopig nog die van Hopla (eerste woordjes, al volledig beduimeld en hij kent het boek vanbuiten, het is mij een mysterie waarom hij dat leuk blijft vinden) en de cataloog van Playmobil die hij 2 maand geleden meegriste uit de speelgoedwinkel. En die hij maar niet beu geraakt. Want er staan brandweerwagens, vuilniswagens, motto's, tractors en nog zoveel andere gemotoriseerde voertuigen in... Een ander lievelingsboek is zijn verhalenboek voor het slapengaan. Dat is sinds een paar maand een vaste gewoonte hier ten huize. De laatste tijd vraagt hij echter soms uitdrukkelijk om alleen te mogen lezen ("nie mama!!!"). Waarop moederlief een beetje ontgoocheld afdruipt (met net geen tranen in haar ogen), om hem even te laten doen en vertederd toe te kijken van op afstand...

En dan denk ik: mijn kind, enorm schoon kind. Ja, hij lijkt op mij. Maar hij is toch vooral zichzelf. Een kleine vent die ik enorm graag zie. Een sterk karakter dat voor zoveel animo en hilariteit zorgt hier thuis.

Vandaag ligt hij te waken tot ik terug thuis ben. Over een 15-tal jaar zullen de rollen omgekeerd zijn en zal ik degene zijn die geen oog dicht doet tot ik hem met zijn fiets (of met zijn mobilette) hoor thuiskomen van een fuif of café... Ik vraag mij af of hij dat dan ook zo schattig zal vinden van mij? :-)

Love, Josie xo

Opposites Attract (?)

Opposites attract, zeggen ze. Tegenpolen trekken elkaar aan. In het geval van Pieterjan en mij gaat dat gezegde wel op.

Ik supergestructureerd, hij iets meer nonchalant.
Ik de vroege vogel, hij de laat-mij-nog-maar-efkes-liggen snoozer.
Ik het stille water, hij de spraakwaterval.
Ik de gezondheidsfreak, hij de bon-vivant.
Ik de ultragedisciplineerde, hij de iets-minder-gedisciplineerde.
Ik die makkelijk zorgen en negatieve gevoelens van mij af kan zetten, hij soms iets minder.
Ik de mama die nooit neen kan zeggen, hij de papa die af en toe eens streng kan zijn (gelukkig maar).
Ik de vegetariër, hij degene die vindt dat een maaltijd zonder vlees voor konijnen is.

Veel verschillen, inderdaad. Maar allemaal perfect overbrugbaar, en dat maakt het net zo interessant. Moest mijn partner even hyperactief, gestructureerd en planmatig zijn als ik - ik had het nog geen maand met hem volgehouden, denk ik. Wat zeg ik, nog geen week!

Ik vind al die tegenstellingen geen enkel probleem omdat ik weet dat ook voldoende raakpunten hebben. Bij het overlopen van de vele foto's die ik dit weekend gemaakt heb, viel een van die raakpunten mij toch wel ontzettend hard op, ook al zijn de foto's nogal blurry...

Op de foto zie je links Pieterjan tijdens de Triatlon Brugge gisteren. Hij had toen al 1K gezwommen, 45K gefietst en 5K gelopen, en had er nog 5 te gaan (inderdaad, een held!). Rechts, dat ben ik, tijdens mijn halve marathon afgelopen vrijdag in Torhout. Ik had toen al 18K in de benen en had er dus nog iets meer dan 3 te gaan. Dat waren de allerlastigste, het verslag krijg je binnenkort hier op de blog!

Een van onze grote gemene delers? Ongetwijfeld onze sportieve genen! Het begon voor mij allemaal met "gewoon een beetje gaan lopen" een 8-tal jaar geleden, bij hem iets langer geleden want hij zwom jaren op competitieniveau. We hebben altijd veel aan sport gedaan en de laatste jaren zijn we begonnen om de lat stilaan wat hoger te leggen. Ik focus me sinds een 2-tal jaar op halve marathons (met de hoop ooit eens een volledige te kunnen lopen maar dat zal nog niet voor direct zijn), hij heeft zich sinds de geboorte van Emil op triatlons gestort. Ik liep mijn eerste halve marathon in oktober 2013, 8 maand na de geboorte van mijn zoon. Hij zijn eerste triatlon in juni 2013, 4 maanden nadat hij papa was geworden.

Pas op, ook hier zijn we verschillend. Want ik sport vooral voor mijn plezier en zal zelden tot het uiterste gaan uit schrik om mezelf kapot te lopen. Hij daarentegen, gaat deur de meur zoals ze hier in West-Vlaanderen zeggen, en haalt het onderste uit de kan voor een toptijd. Ik heb enorm veel karakter en discipline om mij aan m'n trainingsschema te houden, hij iets minder maar dat compenseert hij ruimschoots met een doorzettingsvermogen en weerstand waar ik dan weer stikjaloers op ben. Maar in sé komt het op hetzelfde neer: de rush die we halen uit het sporten. De adrenaline, de kick, het zalige gevoel achteraf.

We delen naast onze sportieve genen dus duidelijk ook onze sportieve ambities, en de wil om iets te bereiken. Sport is voor ons een van de manieren daarvoor. We maken het onszelf soms moeilijk omdat er voor zo'n uitdagingen stevig getraind moet worden en we op die manier ons leven alleen maar drukker maken. Maar we doen het veel te graag, en we krijgen er heel veel voldoening van. We steunen elkaar ook volop in onze sportieve dromen. Ik vind dat niet meer dan normaal, en ook dat ik als een halve zottin sta te krijsen langs de Brugse Reitjes als mijn vent erin ligt te zwemmen :-)

Dat gezegde van die tegenpolen, dat klopt dus wel, op voorwaarde dat er voldoende raakpunten zijn. Vandaar het "?" in mijn titel. Ik kan alleen maar hopen dat dat gezegde van die appel en die boom, jullie kennen dat wel hé, ook klopt. Want stiekem hoop ik dat ik over een 15 à 20 jaar niet voor 1, maar voor 2 triatleten mag staan supporteren... 

De trainingen zijn alvast gestart:

Lots of love, Josie xo

Blogs I Like

Ik lees veel blogs. Om door het bos de bomen een beetje te blijven zien – want er zijn zoveel goeie blogs! – volg ik de blogs die ik graag lees op Bloglovin’. Gewoon even scrollen door mijn feed en ik zie meteen welke nieuwe posts mijn favoriete blogsters recent op de wereld hebben losgelaten. Ik gebruik wel degelijk het vrouwelijke woord hier, want er zijn weinig blogs van mannen die ik volg, behalve dan deze.

Ik volg veel “grote kleppers” zoals Belmodo, it-girl, Tales From The Crib, Brunette Blogging, Your Daily Dose Of Me, Polienne, Sometimes Sweet, SSTRID… Maar daarnaast lees ik ook veel “kleinere blogs”, al is dit zeker niet minderwaardig bedoeld want dat zijn stuk voor stuk heel fijne blogs met interessante, inspirerende posts. Ik categoriseer mijn eigen blog trouwens ook in dat vakje hoor, of wat had je gedacht?

Ik deel graag mijn 5 favorieten (stuk voor stuk Belgisch!) met jullie:

* Shout Your Heart Out: de blog van Liese, een leeftijdsgenote, leerde ik niet zo lang geleden kennen doordat zij vaak reageerde op mijn posts. Sindsdien ben ik een zeer trouwe lezeres. Liese heeft 2 zoontjes, maar ze is zoveel meer dan enkel mama en schrijft over vanalles en nog wat. Wat ze schrijft is altijd zeer herkenbaar, eerlijk en vooral heel erg positief. Ik krijg altijd een goed gevoel bij het lezen van haar blog. Ze loopt ook én ze heeft een actieve zoon vol testosteron net als die van mij, en dat schept natuurlijk een band :-)

* Nuniyaa: ik ben fan van Sarah’s blog! Niet zozeer voor haar naai- en DIY-tips, al vind ik haar creaties en knutselwerkjes altijd heel geslaagd en ben ik stiekem een beetje jaloers op haar schijnbaar eindeloze creativiteit. Sarah houdt van lopen, sport in het algemeen, gezonde voeding en gewoon ook alle kleine geneugten van het leven. Ze is zot van haar hond, Mica, over wie ze met heel veel liefde vertelt. Ze bruist van de energie en staat heel positief in het leven. Een madam naar mijn hart dus! Ik had de kans om haar één keertje te ontmoeten op een bloggers event in 2014, en ik hoop dat ik haar nog eens kan terugzien want we hebben veel gemeen met elkaar.

* Miss Fabuleus: ik leerde Saartjes blog kennen toen ze me in september contacteerde om een gastpost te schrijven. Sindsdien lees ik haar blog heel vaak. Saartje geeft handige, haalbare tips om je dagelijkse leven beter te organiseren, om geld te besparen, kortom om het leven gemakkelijker te maken. Dit alles is doorspekt met persoonlijke posts, die ik ook heel graag lees. Saartje is altijd heel eerlijk in haar oordeel over bepaalde producten, en dat heb ik graag.

* Chez Julie: Julie is grappig, pretentieloos en down-to-earth. Op haar blog schrijft zo over “De Dingen Des Menschen”, zoals ze het zelf noemt. Ze geeft tips voor trips, schrijft eerlijke reviews, en denkt vooral heel veel na op een nuchtere  en spitsvondige manier die mij zeer vaak doet lachen. Blijkbaar kent mijn vriend haar nog van in zijn studententijd, dat ben ik pas te weten gekomen. Such a small world!

* Scribelle: Nele leerde ik een 7-tal jaar geleden door een werkopdracht. Ik heb haar sindsdien niet meer gezien, maar ik ben nog altijd een beetje in contact met haar via haar blog. Nele is copywriter van beroep. Ze blogt in het Engels en ik sta telkens weer versteld van haar schrijfkunsten. Ze blogt over beauty, lifestyle, recepten en personal stuff. Neles foto’s zijn prachtig en haar posts geven mij vaak inspiratie.

Nog een extraatje dat ik graag wil delen, is een niet-Belgische blog. Deliciously Ella is de blogstek van de Britse Ella, die in 2011 zwaar ziek werd waardoor ze haar hele leven drastisch veranderde. Ze begon zich te verdiepen in healthy food and a healthy lifestyle. Ella is intussen helemaal genezen dankzij die radicale switch en op haar blog geeft ze me superveel inspiratie: voor gezonde voeding, beauty-tips, sportideetjes en tips voor een gelukkig leven. I really love this girl!

Tell me… Wat zijn jullie favoriete blogs?

Lots of love, Josie xo

Run To The Music

Vrijdagavond om 20u is het zover: dan sta ik aan de start van de halve marathon tijdens de Nacht van West-Vlaanderen in mijn hometown Torhout. Nadat ik verstek moest laten gaan voor de laatste editie van de Brussels Half Marathon in oktober 2014 wegens ijzertekort (en dus niet verantwoord om mee te lopen, maar ik heb wel efkes gebleit omdat ik er zo had naar uitgekeken) voel ik me nu wél in form en zie ik het eigenlijk volledig zitten. Overmoedig ben ik niet, want ik weet maar al te goed dat ik ga afzien en halverwege misschien wel zal denken: maar kind toch, was de 10 km meelopen nu eigenlijk niet goed genoeg voor u? Het antwoord is simpel: neen, want ik hou van een uitdaging op tijd en stond. Ik ben gematigd ambitieus, in die zin dat ik graag onder de 2 uur wil finishen. Dat is haalbaar, en in principe moet ik dat kunnen (met een gemiddelde snelheid van 5:45min/km arriveer ik rond 1u55), al weet je natuurlijk nooit wat er gebeurt onderweg - vorig jaar kreeg ik een kramp in mijn bil tijdens de laatste 3 kilometer, ik volhardde want geen haar op mijn hoofd dacht eraan om op te geven! Maar het was niet zo aangenaam, dat kan ik wel zeggen.

Gelukkig kan ik rekenen op Pieterjan en mijn schoonmama om mij aan te moedigen, en wellicht nog wel enkele lieve mensen langs de baan. Ik heb echter geen massa supporters nodig, dat creëert alleen maar meer druk om niet af te gaan als een gieter. En daarbij, ik hoor hen toch niet want ik zit met keiluide muziek in mijn oren. Van Pieterjan weet ik altijd op voorhand waar hij gaat staan, en ik weet ook welke kleur hij draagt dus dan kan ik mij daarop focussen en mijn mooiste glimlach bovenhalen voor hem. Aan alle andere "onverwachte" supporters: sorry als ik niet reageer op jullie enthousiaste aanmoedigingen! :-)

Die enkele supporters zijn heel belangrijk voor mij, maar wat zeker even belangrijk is, is de samenstelling van mijn ipod playlist. Ik kan niet lopen zonder muziek. Goeie muziek geeft mij energie en scherpt mijn doorzettingsvermogen aan. Ik ben nog bezig met mijn playlist, maar ik weet wel al dat deze erop zullen staan:

* Martin Solveig & GTA - Intoxicated: de ideale opwarmer!

* The Foo Fighters - Monkey Wrench

* The Killers - When You Were Young: want uiteraard mag mijn favoriete band niet ontbreken!

* Alex Adair & Klingande - You Make Me Feel Better: dit is trouwens mijn lievelingsnummer van 't moment, echt een zalige zomerse remix, ik kan er uuuuuuren naar luisteren!

* The Black Keys - Lonely Boy: perfect meezingertje voor onderweg

* Faith No More - Midlife Crisis: een klassieker van formaat

* The War On Drugs - Red Eyes, Under Pressure, Burning: wat een topband, en hun muziek heeft een zekere heroïek in zich, vind ik. Ideaal dus voor een heldenprestatie :-)

* High Contrast - The Road Goes On Forever: heb ik leren kennen via mijn radioheld Gunther D., tevens een zeer toepasselijk nummer want de looproute zal op bepaalde momenten wel eindeloos lijken…

* Axwell & Sebastian Ingrosso - Together: het is jullie misschien al opgevallen, maar ik hou enorm van dancemuziek, tijdens het lopen maar ook erbuiten hoor. Deze ken ik nog van uit de tijd dat ik af en toe eens een discotheek frequenteerde :-)

* Andrew W.K. - Party Hard : pure adrenalineboost!

* The Magician feat. Jeppe - I Don't Know What To Do, en bij uitbreiding ook andere nummers van The Magician want alle nummers die deze tovenaar remixt veranderen stante pede in puur goud (bv. Happiness, Sunlight)

* Gigi d'Agostino - L'Amour Toujors: want een beetje kermismuziek-slash-marginaliteit kan geen kwaad als je aan 't afzien bent, toch?

* Rudimental - Feel The Love: een van mijn absolute lievelingsnummers, doet mij altijd aan mijn zoon denken, dus als ik dit hoor tijdens het lopen zal het mij extra motiveren om goed te lopen zodat die jongen trots kan zijn op zijn mama. Want al loop ik in de eerste plaats voor mezelf, ik doe het toch ook een klein beetje voor hem. En ik hoop dat hij de sportieve genen erft van mij en Pieterjan!

* Milk Inc & Silver - I Don't Care: ik zing dat mee tijdens het lopen, dus wie denkt dat ik tegen mezelf aan 't praten bent is mis, ik waan me dan gewoon even Silvy Melody. Gun mij ook even dat moment aub :-)

* Watermat - Bullit: dit nummer heeft me er vorig jaar doorgesleurd tijdens dezelfde halve marathon, ik heb toen enorm afgezien omdat ik dan al sukkelde met mijn ijzer.

* Loreen - Euphoria: Eurosong-nummers zijn ideaal om op te lopen, vinden jullie dat ook niet?

* Invincible - Carola: idem! En zeer toepasselijk van inhoud, want als ik loop dan waan ik me toch altijd een beetje onoverwinnelijk...

* Loïc Nottet - Rhythm Inside: idem!! "We're gonna rappappap tonight" is voor mij nu al de oneliner van het jaar!

* Touch Of Joy - Don't Give It Up: neen, ik schaam mij hier echt niet voor, da's pure jeugdnostalgie. En dat gaat mij ook helpen als ik het moeilijk heb en mijn benen pijn beginnen doen…

Ik zie dat hier volledig zitten mannekes!!! :-)

Hebben jullie nog leuke muziektips voor mij? Ik heb het graag up-tempo, voor mij geen rustige zen-muziek… Laat maar weten!

Het wordt trouwens een zeer sportief weekend, want Pieterjan doet zaterdag mee aan de Brugge City Triatlon. Het spreekt voor zich dat ik dan samen met Emil van de partij zal zijn om hem luidkeels aan te moedigen. Ik heb oneindig veel respect voor alle deelnemers, en in 't bijzonder natuurlijk mijn eigen sterke atleet. Die triatlon is gewoon ook altijd een leuk event met veel sfeer, dus ik kijk er heel erg naar uit!

Love, Josie xo

Quotes: Pinterest

Superman

Emil heeft redelijk wat adoraties. Tractors, camions, motto's, vliegtuigen, helikopters, koersfietsen, poezen, boeren, Achilles, oma & opa, meme & pepe,… Ik durf met stellige zekerheid beweren dat ikzelf, in de hoedanigheid van zijn mama, ook a major object of his affection ben. Maar er is nog iemand in zijn leven die hij eindeloos aanbidt.

Iemand die hij supergraag ziet, ondanks het feit dat die persoon streng (iets wat mommy dear niet echt kan en eigenlijk dringend eens moet leren) én rechtvaardig kan zijn als het moet, en met wie hij dus af en toe eens in de clinch komt. En met wie hij het ook even snel weer goedmaakt door middel van een lieve knuffel en kus.

Iemand met wie hij graag in de zetel hangt. Samen naar de koers kijken, op de ipad tokkelen, foto's bekijken (bij voorkeur van zichzelf, dat vindt hij de mooiste foto's). Living the good life. Of samen in bad zitten, nog zoiets leuks. De mannelijke oerkreten en het vrolijke schatergelach die dan door het huis weerklinken: de max vind ik dat. Om nog maar te zwijgen van het zwembad: als ze daar samen naartoe gaan, dan is het hek helemaal van de dam, en dan loop (of ploeter) ik er een beetje bij als vijfde wiel aan de wagen.

Iemand die met heel veel liefde en toewijding voor hem zorgt. Die het ook perfect kan zonder mij er constant bij. Wat mij heel gelukkig maakt, omdat ik op die manier veel me time heb.

Iemand die hij 's morgens, wanneer hij uit zijn bedje komt, met veel lawaai en gekir gaat wakker maken. Hij crosst dan van zijn eigen slaapkamer naar de slaapkamer waar zijn idool nog even ligt te soezen, springt op het bed en begint enthousiast paardje te rijden op zijn buik. Ook al heeft het "paard" in kwestie de avond voordien iets te lang op café gezeten, de ruiter is genadeloos. Maar zijn eeuwige glimlach maakt alles goed.

Iemand van wie ik al heel lang - eigenlijk van bij het begin van onze relatie - wist dat hij later een goeie papa zou zijn. Het ouderschap heeft van nature altijd meer in hem gezeten dan in mij, vind ik. Op opvoedkundig vlak steekt hij toch wel boven mij uit. Ik vind mezelf geen slechte moeder, wel integendeel. Maar we zijn met twee om onze zoon op te voeden, en dat is maar goed ook. Ik zou het niet alleen kunnen, zonder hem.

Iemand die van bij zijn geboorte altijd zeer aanwezig is geweest in zijn leven. Oké, hij is ook vaak eens weg, maar hetzelfde geldt ook voor mij. Maar hij is er altijd op belangrijke momenten en staat erop om bij alles betrokken te zijn.

Iemand van wie Emil heel veel karaktertrekken heeft geërfd. Sociaal, ongeduldig, babbelgat, levensgenieter. Uiterlijk is de gelijkenis niet sprekend (ook niet met mij trouwens) maar je kan wel duidelijk zien dat ze gedeelde genen hebben, die twee...

Voor wie het nog niet doorhad, die persoon waarover ik het heb, is Emil zijn papa, Pieterjan. En dat is zonder meer zijn allergrootste held. En ik, ik begrijp dat volledig. Want het is zo'n lieve papa. Je moet al goed blind zijn om niét te zien dat de jongen zijn vader enorm adoreert. Superman bestaat niet, dat weet ik ook wel. Maar ik ben er vrij zeker van dat Pieterjan voor Emil wel héél dicht in de buurt komt - en voor mij eigenlijk ook.

"Ik zie u graag" krijgt de kleine gangster voorlopig nog niet over zijn lippen - we're working on it. Maar wel al "papa sjoe", wat zoveel wil zeggen als "Papa krijgt van mij een hele dikke zoen". Ik hoor dat zinnetje heel veel hier ten huize. En dat zegt wel genoeg, denk ik.

Daarom dus: gelukkige vaderdag lieve schat, lieve lieve papa. You're the best. En vandaag krijg je extra veel zoentjes.

 Love, Josie xo

Holiday In Spain

De laatste dagen zie ik op Facebook, Instagram en blogs veel foto’s van mensen die op vakantie zijn in Andalusië. Granada, Cordoba, Sevilla, Ronda,… Aaaaaah het is zo’n magnifieke streek! Als ik naar al die mooie foto’s kijk en de bijhorende verhalen lees, dan krijg ik op slag heimwee naar mijn eigen vakantie in la guapa Andalucia in de zomer van 2012. Dat was een speciale reis, want ik was toen 2 maand zwanger en Pieterjan en ik wisten dus heel goed dat het onze laatste reis met ons twee zou zijn (of toch alleszins voor een tijdje). Dat maakte het heel bijzonder. Het waren 2 schitterende weken waar ik nog vaak aan terugdenk, en dezer dagen met het lekkere weertje dus ietsje meer dan anders. Ik neem jullie daarom graag even mee naar die mooie zomer van 2012… Ik had toen nog geen Instagram en kon mijn foto's dus nog niet pimpen met een handig filtertje, dat zullen jullie misschien wel zien ;-)

Onze eerste stop was Granada. De stad van het wereldberoemde en adembenemend mooie Alhambra. De stad waar het zo heet was dat ik mijn ring, die doorgaans heel los zit, bijna niet meer van mijn vinger geschoven kreeg. De stad waar we een supergezellig terras ontdekten in een verborgen straatje en er samen genoten van een heerlijke zomeravond. Ikzelf helaas niét met sangria of een lekker Spaans wijntje erbij, maar ik leerde er wel horchata (een virgin amandeldrankje) kennen en dat kon veel compenseren want dat was echt 100% mijn smaak.

In het kleine, gezellige Cordoba bezochten we de traditionele bezienswaardigheden, zoals de Mezquita, en zorgde de verschroeiende hitte ervoor dat ik een beetje rare smoelen begon te trekken… Gelukkig was ik nog maar 2 maand zwanger, waardoor ik eigenlijk totaal geen last had van de warmte. In onze huurauto luisterden we toen constant naar mijn zelfgemaakte cd’s. “Feel The Love” van Rudimental was toen een hit en stond daar dus ook op, het is zo’n nummer dat voor mij onlosmakelijk verbonden is aan die zalige reis door Spanje. 

Sevilla, te quiero! Jong, hip, bruisend, charmant, gezellig – ik ga zeker nog terug naar daar! Erg onder de indruk was ik van het wondermooie Alcazar, met de prachtige tuinen waar we rust vonden weg van de stadsdrukte. We hadden er een heel mooi hotel, met een rooftop swimming pool knal in het hart van de stad. Echt zalig en een welgekomen verfrissing na al het gewandel in de warme stad. Pieterjan slaagde er daar in om mijn beginnend buikje papparazzo-gewijs op de gevoelige plaat vast te leggen. Aangezien ik voordien een hele platte buik had, was mijn baby tummy vrij snel zichtbaar. Ook aan mijn huid kon je heel goed zien dat ik zwanger was, want ik kampte met veel uitslag op mijn gezicht.

Daarna reden we door naar Ronda. Ik had al veel gelezen en gehoord over dit uit zijn voegen gebarsten bergdorp, en mijn verwachtingen werden volledig ingelost. We bleven er maar 1 dag en 1 nacht, maar ik had gerust veel langer willen blijven. We bezochten er de nog vrij authentieke arena de toros, en voor de rest slenterden we gewoon wat rond – daar dient vakantie toch voor, nietwaar? Het is er erg toeristisch maar toch had ik niet de indruk dat het té druk was. Pieterjan en ik verbleven er in een zeer kleine B&B met ons eigen balkonnetje. Wat een zaligheid!

Na al dat geroadtrip trokken we naar Marbella, aan de kust. Daar bleven we 5 dagen, met als hoofddoel: relax & take it easy. In de steden waren we al zeer actief geweest en hadden we heel veel mooie dingen gezien, en we wilden vermijden dat we doodmoe zouden thuiskomen zoals na onze road trips door California en Canada (die dat uiteraard wel dubbel en dik waard waren!). En we slaagden in onze missie, grotendeels omdat we daar 5 dagen in het paradijs verbleven. De naam van die hemel aan de Spaanse kust: Casas Las Palmeras. We waren er de enige gasten, samen met de 2 uitbaatsters. Het gevolg: we genoten volop in een oase van rust en werden flink in de watten gelegd. Pieterjan en ik hebben het er nog vaak over... Als we ooit weer wat spaarcentjes hebben en we willen er nog eens met ons 2 tussenuit om uit te blazen, dan gaan we zeker terug naar daar. Gezinnen zijn er niet toegelaten, om de rust van de gasten optimaal te garanderen. En ik vind dat zeer positief. "Dit is de hemel", schreef ik toen op Tripadvisor. 

We hebben daar niet 5 dagen de luie doos liggen uithangen hoor. We gingen ook een dag naar het strand om te jetskiën, en naar de bergdorpen Mijas en Casares. Aan de Costa del Sol valt er echt veel te beleven. We vervoegden ook het chique volk en de parvenues in het mondaine Puerto Banus, dat hoort er nu eenmaal bij. Daar poseerde ik met mijn lievelingskleedje van dat moment, een knaloranje kanten geval (van 40 €, wellicht een tiende van de outfit van de goedkoopste chichimadam die daar rondliep). Ik herinner mij nog goed hoe blij ik was dat het mij nog paste, want ik dacht echt dat ik van bij het begin van mijn zwangerschap onmiddellijk ging beginnen uitdijen tot de proporties van een nijlpaard :-)

De reis sloot ik af met een shopping spree in de El Corte Ingles van Marbella op de laatste dag. Of wat had je gedacht? ;-)

Ooit gaan we terug, geen twijfel mogelijk. Het zal echter niet deze zomer zijn, want we willen nog een beetje op onze portemonnee letten na ons bouwproject. We trekken dus met ons 3 naar de Alpen voor een actieve, budgetvriendelijke vakantie in de bergen. Nog een dikke maand en we zijn weg, aftellen dus! In de week dat we er zijn passeert de Tour de France meermaals in de buurt, en laat ons nu net wielerliefhebbers zijn. We gaan ook kijken naar de aankomst van de renners in Alpe d'Huez, want dat wordt daar één groot volksfeest!

Waar gaan jullie op vakantie deze zomer? Zijn er nog mensen die hun hart verloren hebben aan Andalucia?

Lots of love, Josie xo