Het antwoord is eenvoudig: eigenlijk niks. Begrijp me niet verkeerd, het heeft niks met arrogantie te maken. Het komt doordat ik blij ben met wat ik heb en me goed voel bij de manier waarop ik Emil opvoed en het ouderschap aanpak.
Ik kijk natuurlijk veel naar andere ouders en hoe zij het doen. Logisch, want bijna iedereen in mijn vrienden- en kennissenkring heeft één of meer kinderen. Velen pakken het ouderschap (totaal) anders aan dan ik en dat is volledig OK.
Ik zou jaloers kunnen zijn op 'relaxte' mama's, die niet zo vreselijk perfectionistisch zijn als ik. Ik ben op alle vlakken gestructureerd en planmatig - wie mij een beetje kent, weet dat. Ook als mama hanteer ik strikte regels en ritmes en streef ik naar perfectie. Voor Emil werkt dat prima, mijn kind is supergelukkig, daar twijfel ik niet aan. Maar soms vervloek ik mezelf in al mijn geregel en geloop-van-hier-naar-daar en denk ik: hoe zalig moet het zijn om, zoals veel andere mama's, de boel eens te kunnen loslaten... Een beetje meer 'let it go', zoals ik onlangs zag op het toilet van een tof plekje in Brugge.
Ik zou jaloers kunnen zijn op crea-mama's die cupcakes bakken en samen uren knutselen met hun kind. Ik beschik niet over dergelijke talenten maar Emil vraagt er ook niet naar. Hij knutselt genoeg op school, in de opvang en tijdens kampjes. En weet je, ik ben creatief op mijn eigen manier... Op stap gaan naar zee en 'op survivalexpeditie' gaan in de duinen, dat vind ik ook behoorlijk inventief en Emil vindt het de max. Of hem meenemen tijdens een looptoertje en zoveel mogelijk rode auto's zoeken (ge ziet dat niet veel meer rijden hoor!) of zo stil mogelijk zijn zodat de honden (Emils favoriete diertjes #not) ons niet horen en niet beginnen te blaffen.
Er zijn mama's die bewust minder werken voor hun kind(eren) maar ook daar ben ik niet jaloers op. Ik kan die keuze ook maken als ik wil. Maar ik doe het niet, net omdat werken mij gelukkig maakt en dus ook een betere mama. Of mensen met een groot gezin, daar zou ik ook afgunst voor kunnen voelen. Omdat ik zelf ooit ook voor een tweede kindje wou gaan maar het helaas misgelopen is. Maar net door wat er toen gebeurd is en de nasleep ervan, heb ik beseft dat één kind perfect is voor mij. Dat ik gelukkig ben met 'mijnen Emil'. Ik focus op wat ik heb, niet op wat ik niét heb. De perfecte remedie tegen afgunst, als je 't mij vraagt.
Dus ja, ik heb misschien wel wat redenen om jaloers te zijn op andere moeders. Maar ik ben nu eenmaal een perfectionistische, ambitieuze mama en ik kan (én wil) mezelf niet veranderen. Daarom ben ik niet jaloers op alle 'andere' ouders. Ze zijn anders, maar niet beter en zeker ook niet slechter dan mij.
Je moet weten dat elke vorm van jaloezie mij vreemd is, op alle vlakken. Vroeger had ik dat wel meer, toen ik nog onzeker was (we spreken over een kleine 10 jaar geleden). Maar vandaag ben ik zelfzeker en daarmee is mijn neiging tot afgunst verdwenen. Ik bewonder veel mensen om wie ze zijn en wat ze doen maar daarom wil ik nog niet hun leven of bepaalde aspecten daaruit overnemen. Op werkvlak, bijvoorbeeld, ontmoet ik heel wat andere getalenteerde freelance copywriters. Ik voel me niet meer of niet minder dan hen. Ik ben goed op mijn manier.
Doordat ik geloof in mezelf, heb ik geen last van jaloezie. Dat geldt ook op materieel vlak. Een sjieke voiture, de allernieuwste iphone, dure kleren: ik vind dat allemaal vree leuk voor anderen maar daar houdt het op voor mij. Ik werk hard voor mijn centen en ik kan er goed mee leven. Ik heb alles wat ik nodig heb, waarom zou ik meer willen en mezelf constant vergapen aan wat anderen hebben en ik niét?
Ik ben me er goed van bewust dat ik hamer op ritme en structuur in de opvoeding van Emil omdat ik nu eenmaal zelf zo ben. Dat is toch logisch? Soms ben ik boos op mezelf omdat ik altijd met zoveel bezig ben en nooit rust. Maar ik denk dan snel: ik zou niet 'anders' willen zijn want ik ben supergelukkig met mijn drukke, planmatige zelf. Zo is het ook met mijn moederschap. Soms denk ik: vrouwmens, relax en laat dat kind eens zijn gang gaan. Maar dan ben ik niet wie ik ben en daar wordt niemand beter van.
Ik spiegel ik me absoluut niet aan andere mama's, ik heb dat nooit gedaan. Ik vind het wel boeiend om te zien hoe zij het aanpakken met hun kroost. Soms geven andere mama's mij tips of inspiratie (en omgekeerd). Maar au fond wil ik niks veranderen aan mijn eigen moederschap en de manier waarop ik Emil opvoed. Waarom zou ik? Emil is een gelukkig, welopgevoed en blij kind. En hij ziet mij graag.
Dat ziet nu toch het kleinste kind? ❤❤❤❤
Als ik zeg dat ik niks wil overnemen van andere ouders, heeft dat dus niet met arrogantie te maken. Het is niet dat ik denk dat ik het beter doe. Ik doe het op mijn manier, de manier die werkt voor mij. Andere ouders doen het op hun manier. Ik vind het juist boeiend dat we allemaal anders zijn. Dat is trouwens een waarde die ik aan Emil probeer mee te geven: wees blij met wie je bent, met wat je hebt en spiegel je niet te veel aan anderen. Maar daar kunnen we het misschien in een andere blog nog eens over hebben!
Hoe zit dat bij jou? Ben jij soms jaloers op andere ouders?
Love, Josie xo
Oooh wat ben ik jaloers dat jij niet jaloers bent! :-))
BeantwoordenVerwijderenIk ben niet venijnig-groen-jaloers hé. Niet zoiets dat mij opvreet vanbinnenuit en mij een slecht persoon maakt. Maar doordat ik vaak twijfel aan mijzelf als mama, kan ik wel - vaak met enige verbazing - wat jaloers kijken naar mama's die het anders, en in mijn ogen dus soms beter, doen. Als in "ik wou dat ik dat ook kon", niet als in "ik gun het u niet" :-) Rationeel besef ik natuurlijk dat anders niet persé beter is, dat andere moeders ook maar wat doen en dat ik de beste mama ben voor mijn kindjes. Maar tussen weten en voelen zit een groot verschil. Het is iets waar ik momenteel hard aan werk, want ik ben dat twijfelen een beetje beu aan het geraken :-)
(Het is trouwens iets puur mama-gebonden. Op andere vlakken twijfel ik zelden aan mezelf. Het is ook niet iets wat mensen mij zouden aangeven, dat ik onzeker ben of te weinig zelfvertrouwen heb. Ik heb het enkel op vlak van moederschap. Idem dus wat jaloezie betreft: op andere vlakken zelden of nooit last van. Gek hé. )
Ik begrijp wat je schrijft hoor, maar ik heb er zelf geen 'last' van. Ik vind het boeiend om te lezen en te horen hoe alle mensen het ouderschap anders ervaren en beleven. Er is echt geen ene juiste, zaligmakende manier. Ieder doet wat best werkt voor hem/haar en dat is perfect! Doe maar zo verder, volgens mij ben jij een supermama Céline! X
VerwijderenEcht jaloers zou ik het niet durven noemen maar mocht ik kunnen dan zou ik wel graag eens een creatieve mama zijn :-) Maar voorlopig hoor ik Tuur daar niet over klagen, dus dat zit nog wel snor. Helemaal in het begin deed ik dat wel vergelijken met andere mama's. Maar tegenwoordig doe / probeer ik dat niet meer te doen. Tuur heeft goed, is heel gelukkig en dat wil zeggen dat ik het wel goed doe. Dus daarin kan ik je goed volgen als je zegt dat je niet meteen iets wil overnemen. En groot gelijk dat je Emil probeert te leren dat hij blij moet zijn met wie en hoe hij is. Is o zo belangrijk!
BeantwoordenVerwijderenJa dat van die creativiteit herken ik wel hoor, maar ik heb me daarover gezet :-)
VerwijderenIk ben natuurlijk ook al 5 jaar mama hé, misschien moet je jezelf nog wat tijd gunnen ;-)
Ik kan me volledig in jouw stellingen vinden! :-) Ik vind het echt leuk om overal de visie van ouders op het ouderschap te lezen, hoe verschillend die ook kan zijn.
BeantwoordenVerwijderenIk las jouw blog over dit thema en je denkt net hetzelfde als mij. Why doesn't that surprise me? ;-)
VerwijderenMore power to ya, Woman! ;)
BeantwoordenVerwijderenVooral die 'focussen op wat je wel hebt ipv op wat je niet hebt' is iets dat hier ook zo hard wordt gebruikt.