Josie & haar mama-modus

Onlangs stond er in De Morgen magazine een mooi stuk over ouders die hun kinderen alleen opvoeden. Er kwamen onder andere enkele alleenstaande ouders aan het woord die, net als mij, een co-ouderschapsregeling hebben. Ze hadden het over de voor- en nadelen van dit systeem, en hoe zij het aanpakken. Ik herkende veel van wat ze zeiden...

Tim, papa van een dochter van 14 in co-ouderschap, zei dit:

"Ik ben een hele grote fan van co-ouderschap. De ene week ben ik voltijds vader, de andere week heb ik geen verantwoordelijkheden. Ik ken mannen die nog samen zijn met de partner met wie ze kinderen hebben, maar heel hard werken. Ik denk dat ik uiteindelijk meer tijd doorbreng met mijn kind dan zij. Ik ben zelfstandige, en mijn klanten weten ook: als mijn dochter hier is, vergader ik niet meer na vijf uur. De week nadien werk ik zo laat het nodig is."

"Ik mis mijn dochter zelden, de week dat ze bij haar moeder is. De dag voor ze komt, ben ik heel blij dat ze komt. En als ze weer vertrekt, kijk ik uit naar een week voor mezelf."

Ik herken wat hij zegt. Het is niet dat ik in mijn "kinderloze week" geen verantwoordelijkheden heb hé. Ik heb mijn werk en al de rest, maar ik hoef dan een week niet te "moederen" en ik vind dat best oké. Ik besef dat dit iets is waar veel ouders wel eens naar snakken, zeker in tijden van lockdown en paaspauzes ;) Maar ik moet er natuurlijk wel het gemis bij nemen. Over dat gemis schreef ik eerder al dit stukje. Ik mis Emil vaak, vooral 's avonds of wanneer ik moe ben en de "leegte" thuis op mij afkomt. Dan zie ik zijn strips en boeken hier liggen, zijn lege bed, zijn grappige boodschappen op ons schrijfbord in de keuken. Dan verlang ik echt naar zijn flauwe lollen, zijn oeverloos commentaar op alles en iedereen, en gewoon dat warm lief bolleke (allez, ondertussen is 't al ne fermen "bol" geworden) in mijn buurt. Maar ik hou mij altijd goed bezig als ik alleen ben. Ik vind het leuk dat ik in die week veel tijd heb voor andere dingen, zowel voor mijn werk als voor mezelf.

Dat vind ik een zeer positieve kant van het co-ouderschap: dat ik vaak tijd heb om mijn eigen ding te doen zonder dat ik bijvoorbeeld op een bepaald uur Emil moet ophalen op school, moet zorgen dat er op een redelijk uur eten op tafel staat 's avonds (dat liefst nog een beetje lekker is ook) en zo van die dingen. Het is niet dat ik dat een "opgave" vind als hij bij mij is, integendeel. Ik ben zeer zorgzaam en doe dat ontzettend graag. Maar in de week dat ik er niét aan moet denken en "vollen bak" mijn ding kan doen, geniet ik er echt van. 

Zonder corona zou ik dit wellicht nóg leuker vinden. Dan zou ik veel op restaurant gaan, naar toneel en de bioscoop, tentoonstellingen bezoeken, wellnessen, citytripkes doen in binnen- en buitenland, afspreken met vrienden om iets te gaan drinken in plaats van weer maar eens te gaan wandelen,... Mijn geld laten rollen! :) Maar ik ben gescheiden net voor de eerste lockdown en heb dus nog niet kunnen "proeven" van het leven als single zonder dat virus erbij. Ik ben benieuwd hoe het gaat zijn als het allemaal begint te beteren! Ik vind het zelfs spannend, nu Het Rijk Van De Vrijheid dichterbij komt :)

Maar zelfs in tijden zoals nu waar er bitter weinig te beleven valt, vind ik het leuk om tijd voor mezelf te hebben in mijn kinderloze weken. Ik werk dan meer, ga vaak in bad, lees veel, neem rustig de tijd om te sporten, spreek af met vrienden en familie, maak lange podcastwandelingen... Ik vind dat zalig en haal er veel energie uit. Net zoals Tim aanhaalt, ben ik blij als 't zondagavond is. Dan kijk ik uit naar de komst van mijn "groot lawijt "de maandag na school (want dan is bij ons de wisseldag). Als Emil er is, is er veel meer leven in huis. Hij is vooral verbaal zeer aanwezig, which is fun of course :) Het zijn altijd intense maar o zo leuke weken met ons twee. Toch heb ik het ook vaak moeilijk dan. Want ik heb de neiging om de maandag over te schakelen naar wat ik noem mijn "mama-modus". Dat vind ik eigenlijk niet zo plezant maar 't is sterker dan mezelf... Het is al zo van sinds het begin van het co-ouderschap maar ik ben me er pas een tijdje geleden bewust van geworden, vooral dankzij de gesprekken met mijn psychologe. Ik denk er nu veel over na en het helpt mij om ermee om te gaan.

Misschien moet ik eerst eens uitleggen wat ik bedoel met die "mama-modus". Die komt altijd "opborrelen" op maandag in de Emil-week, zo rond het middaguur. Dan voel ik mezelf een beetje rusteloos worden en begin ik me op te jagen, om zeker al mijn werk rond te krijgen tegen 16u als ik Emil ga halen van 't school. Omdat ik er dan echt volledig voor hem wil zijn. Op zich is dat niet vreemd, ik zie mijn zoon doodgraag en ik ben altijd blij als hij er is en dan wil ik veel bij hem kunnen zijn. Maar het feit dat mij dat zo onrustig maakt, daar zit ik wel wat mee in mijn maag. Want door die onrust kom ik dus in mijn mama-modus terecht. Dan ben ik ervan overtuigd dat ik alles "van mezelf" volledig opzij moet zetten voor mijn zoon. Dat eerst alles (meer dan) perfect moet zijn voor hem. Dan moet alles picobello in orde zijn in huis, dan voor mijn werk en dán pas mag ik iets doen voor mijzelf. Voor de duidelijkheid: Emil verwacht dat niet van mij, integendeel. Hij is wellicht een van de makkelijkste kinderen te wereld ;) Maar 't is alsof een stemmetje mij influistert: "ge hebt vorige week genoeg tijd gehad voor uzelf, deze week is 't allemaal voor uw kind." 

Het gevolg is dat ik vollen bak begin te "moederen", mezelf voorbij hol en bitter weinig tijd voor mezelf inlas naast werken en het huishouden doen. Ik ga meestal 2 à 3 keer in de week lopen en ik wandel ook elke dag minstens een half uurtje, maar dat doe ik terwijl Emil op school zit. Ik schakel ook 1 dag per week mijn (ex-)schoonmama in, die in de buurt woont en hem gaat halen op school zodat ik langer kan doorwerken. En als we in 't weekend bij mijn mama op bezoek gaan, wat we altijd wel eens proberen doen, laat ik Emil soms een uurke bij haar alleen zodat ik intussen op mijn gemak boodschappen kan doen. Maar ik voel mij daar dan soms wel schuldig over. Ook al weet ik heel goed dat Emil dat de max vindt en mijn mama ook.

Zoals ik al aangaf, 't is sterker dan mezelf. Het is een stuk van mezelf (sounds a bit crazy maar ik ben niet zot hoor) dat de "echte" Josie saboteert. Als ik 's avonds in mijn bed lig en terugdenk aan de voorbije dag, herken ik soms mezelf niet op dagen dat ik weer in "mama-modus" geschoten ben. Want hierdoor ben ik niet volledig de mama die ik wil zijn. Begrijp me niet verkeerd: ik ben altijd een zorgzame, lieve mama en mijn kind komt niks tekort - dat is altijd al zo geweest en het is niet veranderd het afgelopen jaar. Ik durf van mezelf te zeggen dat ik een hele goeie mama ben (ik heb een bloedhekel aan het woord "ploetermoeder", mij ga je dat nooit horen zeggen!). Maar ik wil het zodanig goed doen en de controle behouden over alles, dat ik vaak niet 100% geniet van onze momenten samen. Ik loop soms te stressen over stomme kleine dingen en dan zaag ik vaak tegen Emil. Dat wil ik natuurlijk niet. Ik doe het uit eindeloze liefde en hij heeft niks te klagen. We doen superveel toffe dingen samen en we hebben altijd veel leute. Maar ik besef goed dat het nog veel leuker zou zijn moest ik het allemaal wat meer kunnen loslaten. 

Ik heb dit lang niet doorgehad. Sinds kort besef ik het wel. Gelukkig. Het is vooral dankzij de gesprekken met mijn psychologe en de vele denksessies met mezelf die daaruit volgden tijdens honderden wandelingen. Dank u, corona! :) Het was/is een hard besef maar ik ben zo blij dat ik me ervan bewust ben nu. Dat ik eerlijk durf te zijn tegen mezelf hierover. Want zo kan ik er iets aan doen in plaats van ermee te blijven rondlopen en me er ongelukkig door te voelen.

Ik weet intussen zeer goed vanwaar het komt: door mijn perfectionisme en controledrang. Ik ben altijd al zo geweest maar sinds de combinatie scheiding + corona begin 2020 steken die eigenschappen nóg sterker de kop op. Op allerlei vlakken van mijn leven, waaronder dus mijn moederschap. Perfectionisme en de touwtjes stevig in handen willen hebben is niet slecht. Het zijn eigenschappen die mij al veel opgeleverd hebben in mijn leven. Maar vaak zijn onze grote sterktes tegelijk onze grote saboteurs. Een spijtige paradox maar bij mij klopt het wel. Dan kan ik er maar beter iets aan proberen doen dan erover te lopen sakkeren hé ;)

Ik ben vandaag nog niet volledig "verlost" van mijn mama-modus hoor. Daarom schrijf ik erover in de tegenwoordige tijd. Ik denk dat het nog een tijdje "work in progress" zal zijn. Maar ik herken steeds beter de onrust en andere signalen waaraan ik merk dat ik weer de verkeerde kant uitga en "van 't padje" raak ;) Dat ik weer te perfect wil moederen, de "ideale" mama wil zijn die zichzelf alles ontzegt en al haar aandacht, energie en liefde op haar kind richt. Als ik dit nu voel, grijp ik in. Dan zonder ik mij bijvoorbeeld efkes af in de badkamer (ik heb een hele grote en lichtrijke badkamer, precies een halve balzaal dus ik kom er wel tot rust) en adem een paar keer diep in en uit. Klinkt stom, maar het helpt wel. Of ik schrijf het op in mijn "mildheidschriftje" (tip van mijn psychologe). Iets neerschrijven zwart op wit helpt om het onder ogen te zien en het aan te pakken. Schrijven geeft mij rust en werkt therapeutisch.

Ik plan nu ook bewust meer tijd in voor mezelf wanneer Emil er is. Dat heb ik (onbewust) niet gedaan van maart 2020 tot februari 2021. Een jaar lang dus, zeer confronterend vond ik dat. Nu pak ik het radicaal anders aan. Ik zet mijn momenten voor mezelf in mijn (digitale) agenda (in het felroze!). Het zijn belangrijke afspraken met mezelf! Als Emil er is, ga ik natuurlijk geen 2 uur wandelen in de bossen met een podcast in mijn oren terwijl hij thuis zit te wachten. Maar ik ga dan een uurtje in bad terwijl hij beneden speelt, leest of tv kijkt en wellicht blij is dat hij efkes van zijn ma verlost is :p Of ik zeg hem gewoon dat ik een uur met dingen ga bezig zijn voor mezelf in huis: een kast uitkuisen of foodpreppen voor de komende dagen (geeft me rust), een boek of de krant lezen,...

Wat ik nu ook doe zonder me er schuldig over te voelen, is hem op kamp laten gaan (deze week bijvoorbeeld) terwijl hij een week bij mij is. Vroeger zou ik me schuldig gevoeld hebben want: hij is bij mij die week, dan moet ik toch wel zeker zoveel mogelijk bij hem zijn? Maar zo werkt het dus niet hé. Ten eerste: Emil is 8 jaar, geen baby meer, hij heeft enorm veel nood aan sociaal contact met zijn vrinden en heeft echt geen mama (of papa) nodig die dag in dag uit zijn handje vasthoudt. En ten tweede: door voldoende tijd voor mezelf te nemen, ben ik een veel toffere mama. Dat heb ik de laatste weken echt al ondervonden. Ik laat Emil altijd al een uurtje in de naschoolse opvang blijven tijdens de schoolweken dat hij bij mij is. Anders is mijn werkdag echt wel heel kort. Tot voor kort voelde ik mij daar een slechte mama door. Maar nu niet meer. Emil vindt dat zelf gewoon leuk, hij heeft er nog nooit over geklaagd. En ik kan dan wat langer werken en daarna nog een momentje voor mezelf pakken, bijvoorbeeld door een wandelingetje te maken of een toertje te gaan lopen. Ik werk hard en gefocust en ik heb echt "headspace" nodig om mijn werkdag af te sluiten. Na zo'n wandeling of looptoertje voel ik me supergoed en daar heeft Emil veel meer aan dan aan een gestresste en opgejaagde moeder.

Ik claim mijn tijd voor mezelf, niet enkel in de weken dat ik alleen ben maar dus ook als mijnen Emilio er is. En ik voel mij daar steeds minder schuldig over - zoals ik zei, het is een work in progress. 't Is met ups en downs hoor, want op sommige dagen ga ik volledig de mist in. Maar dat hoort erbij hé. En het is net door eens een mindere dag te hebben dat ik besef dat ik zeker wil blijven doordoen en proberen, omdat het veel leuker is op de andere dagen. Je hebt soms eens regen nodig om goed te kunnen bloeien :)

Mijn mama-modus is nu minder dominant aanwezig en meer in evenwicht met de rest van mezelf. Want ik, Josie, ben mama, vriendin, dochter, zus, schrijfster, onderneemster, levensgenieter, leesbeest, vervelend wicht en nog zoveel meer :) In de weken dat Emil er is, moet ik helemaal niet "anders" zijn dan de andere weken. Integendeel! Een perfectionist zal ik altijd zijn. Ik wil dat stuk van mezelf niet verliezen, het is wie ik ben. Ik hoorde onlangs iemand in een podcast zeggen: "Het gaat niet om loslaten maar om iets anders leren vasthouden." Dat klopt volledig voor mijn controle- en beheersingsdrang als mama. Die heeft zeker goeie kanten hé, en ik doe dat uit liefde voor mijn kind. Maar het mag er niet "over" zijn en soms moet ik eens wat willen lossen en meer "foert" zeggen tegen alles. 

Ik gaf al aan dat dit best een hard besef was. Ik heb er al veel over nagedacht en ik ben echt blij dat ik tot dit inzicht gekomen ben. Ik onderneem nu concrete acties om het te veranderen en ik vind dit echt leuk. Het is een proces van zoeken, ontdekken, vallen en weer opstaan. 

Vroeger was alles al goed en ik heb het gevoel dat het hierdoor alleen maar beter en leuker gaat worden. Ik word hier echt gelukkiger door. En je weet wat ze zeggen hé: als ons moeder zingt, is heel het huis in vreugde!! :D

Liefs, Josie xo