Vandaag is het 21 jaar geleden dat ik, totaal onverwacht, afscheid moest nemen van mijn papa. Papa verongelukte op zaterdag 1 april 2000. In 2018 schreef ik er deze tekst over hier op de blog. Ik herlees 'm vaak want hij blijft mooi en ik voel me nog steeds grotendeels hetzelfde als toen. Op die 3 jaar tijd ben ik ook wel veel veranderd en er is heel wat gebeurd in mijn leven. Ik heb dus een kleine update gemaakt van mijn tekst van toen. Ik deel mijn gedachten en gevoelens voor mijn lieve papa graag met jullie...
Lieve papa, vandaag is 't 21 jaar geleden dat gij gestorven zijt. Sinds 1 april 2000 is er zoveel gebeurd dat ge helaas niet meer meegemaakt hebt. Weet ge dat ge intussen 3 schatten van kleinkinderen hebt - Emil, Remi en Odile? Ze hebben allemaal bockskes-bloed door hun aderen stromen, zijt maar zeker! Ge zoudt een half jaar geleden 68 geworden zijn. Dat hadden we zeker ne megaparty georganiseerd, gelijk gij graag feest vierde. Corona-proof hé, in deze tijden, daar zouden wij ook wel een oplossing voor vinden. Ik heb er veel aan gedacht, op 28 september. Want weet ge papa, ik mis u meer dan vroeger.
Niet dat ik u vroeger niét miste of dat ik nu hele dagen triestig ben hé. Natuurlijk niet, ik ben een bockske voor iets hé, we zijn een sterk en positief ingesteld ras! Hopeloos koppig, volgens sommigen, maar ik ben 't daar niet mee eens ;) Ik mis u gewoon vaak omdat ik uw mening zou willen vragen en mijn hart zou willen luchten bij u. Vroeger had ik dat gevoel niet echt, ik denk dat 't eigen is aan de levensfase waarin ik zit. De voorbije 2 jaar is er veel gebeurd. Mijn leven was niet altijd 'a walk in the park'. Ik ben gescheiden, helemaal opnieuw begonnen in mijn eigen huizeke samen met Emil, toen was er corona (nog een chance dat gij da niet meer moet meemaken, denk ik soms) en ben ik in volle vaart tegen ne muur geknald, in ne put gesukkeld of hoe ge 't ook beschrijft. Nu ben ik er volop aan 't uit klimmen en het gaat echt heel goed! Toch zit ik met heel wat twijfels en vragen en ik vind het jammer dat gij er niet meer zijt om daar ne keer over te praten. Om mijn gelukskes en blijdschap te delen met u, ne rasechte levensgenieter. Of om gewoon ne keer zorgeloos bij u te kunnen zijn zonder al te veel serieuze babbels, gelijk uw 'klein Joske' van vroeger, zoals ik dat vaak doe bij mama. Ik vraag mij af of ik vandaag met u een even goeie band zou hebben als met mama. Ik denk 't wel, ik ben 't eigenlijk zeker...
Ik zou ook graag weten wat dat zou gegeven hebben, gij en Emil samen. Ik vertel hem vaak over u hoor. Een paar jaar geleden heb ik hem verteld wie gij zijt en waarom ge niet meer bij ons zijt. Hij weet dat ge met de auto een ongeluk gehad hebt. Dat ik daar toen heel verdrietig om was en nu ook af en toe nog eens, maar niet elke dag. Dat het OK is om daar triestig voor te zijn en dat ik ook heel vaak terugdenk aan alle toffe dingen die we samen deden. Hij gaat daar vree 'normaal' mee om, dat is eigen aan kinderen denk ik. Ik ben blij dat ik hem de waarheid heb verteld, niet dat gij een ster zijt aan de hemel of zo. Ik geloof daar zelf niet in dus ik vind dat ik Emil het dan ook niet zo moet vertellen. Ik denk zelfs dat hij dat niet zou geloven. Want, en dat zal u wellicht niet verbazen, die oudste kleinzoon van u is een verdomd pienter gastje die niks zomaar voor waar aanneemt :) Hij vindt Marc De Bock trouwens ne vree wijze naam en telkens als we 'ne Marc' tegenkomen of de naam horen op de radio of tv is hij superblij omdat mijn papa ook zo heet. En hij beschouwt u als een soort held want toen mijn wasmachine de geest gaf nadat ik net verhuisd was, zat ik in zak en as omdat ik een nieuwe moest kopen en dat niet echt in mijn financieel plan paste. Ik vertelde Emil dat gij dat zeker ging kunnen fiksen hebben, want dat was uw werk hé. Emil vindt dat schitterend, dat mijn papa ne superman was die machines kon herstellen. Gulder twee, dat zou wat gegeven hebben... Hij zou u adoreren gelijk zot.
Ik mis u, papa. En in deze periode van 't jaar, zo rond uw sterfdatum, is dat gevoel altijd sterker aanwezig. 't Is heel dubbel: enerzijds ben ik triestig omdat ik zou willen dat ge nog bij ons zijt. Maar ik denk op die momenten veel terug aan vroeger, aan de zalige momenten die we samen hebben gehad. En daar word ik blij van.
Toen we 3 jaar geleden uw graf 'moesten' leegmaken van de gemeente, had ik het moeilijk. Veel moeilijker dan ik had verwacht. We verplaatsten uw urne van het kerkhof in Destelbergen naar de strooiweide van het crematorium in Lochristi. De uitstrooiing op uw nieuwe, allerlaatste rustplaats verliep sereen, 't was een mooi en symbolisch moment. Maar toen ik daarna thuiskwam, was ik volledig de kluts kwijt. Leeg vanbinnen. Ik was er zelfs wat misselijk door en kon mijn tranen niet tegenhouden. Ik had een goedgevulde to do lijst voor de rest van die dag maar ik besloot om iets te doen wat ik anders zelden doe. Ik dacht: fuck it, alles en iedereen kan den allerhoogsten boom in. Ik trok naar zee om lekker uit te waaien samen met Emilio. Al de rest kon wachten...
En weet ge, dat was een zalige namiddag als tegengewicht voor die zware ochtend. Ik genoot vollen bak, zoals gij altijd deed. Daaraan herinnert uw foto me elke dag - vroeger op mijn bureau, in mijn nieuwe huisje staat hij te blinken op de schouw, tussen al mijn schone kitsch-decoratie :) Als ik naar uw foto kijk, weet ik dat ik, tussen al mijn drukke en boeiende bezigheden door, zeker niet mag vergeten om te genieten van 't leven. Om af en toe eens den boel te laten voor wat het is en mij daar niet druk in te maken. Loslaten, just go with the flow. Dat is moeilijk voor mij, papa, dat weet ge hé. Maar ik probeer het en da's al iets hé.
Lieve papa, ik mis u meer dan vroeger. Net daardoor inspireert ge mij ook meer dan vroeger. Dat er 'iets' is en dat gij nog 'ergens' zijt: dat kan ik niet geloven, hoe graag ik 't soms ook zou willen. Ge zijt er écht niet meer hé papa... Maar veel van de dingen die ik vandaag doe en hoe ik in 't leven sta - als een vrije vogel, een enorme plantrekker, met een sterk en koppig karakter dat anderen soms eens vervloeken - heb ik van u geleerd. Dat is mij zoveel waard, ik ben u daar zo dankbaar voor.
Lieve papa, ik ben vandaag niet triestig. Dat zoudt gij ook niet willen hé. Spijtig dat ik geen Duvel (of ander bier) lust. Anders zou ik er eentje (of meer) drinken op u vandaag. Ik ga 't houden bij mijn seutige theetjes ;) Ik ga vandaag extra veel terugdenken aan die zalige tijd van toen. Al die wijze herinneringen, alles wat we gehad hebben. Want dat pakken ze ons nooit meer af.
En ik zal vandaag nog een beetje verder vertellen over u aan Emilio. Misschien over die zomer dat we met die witte Mercedes (wie zijn auto was dat nu weer?) op reis gingen naar De Haan in die stacaravan en (in mijn herinnering) elke avond spaghetti aten en elke dag nen ijs kochten bij den Australian op de terugweg van 't strand... Ik herinner mij ook nog goed dat dat was in het jaar dat Albert koning werd en dat er een poster bij de Humo (uw lijfblad) zat met de koning op ne moto. En wij hadden die poster opgehangen in onze gezellige caravan, ik zie het nog zo voor mij :) Zo spijtig dat daar geen foto's van zijn! Miely en ik gaan veel met ons tweetjes naar De Haan dus hij gaat dat echt de max vinden, dat verhaal. Den Australian is er trouwens nog altijd en wij gaan daar soms ook achter ne crème :)
Ik vergeet u nooit, papa. Ik ben ongelofelijk blij en trots dat ik uw dochterke ben. Once a bockske, always a bockske. Santé!
Joske x
Joske x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten